Ć – Wikipedia, wolna encyklopedia

C z kreską
Ilustracja
Majuskuła i minuskuła litery
Informacje podstawowe
Majuskuła

Ć

Minuskuła

ć

Podstawowy alfabet

łaciński

Pochodzenie
Oparty na grafemie

c

Znak diakrytyczny

akcent ostry

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

C z kreską (majuskuła: Ć; minuskuła: ć) – litera diakrytyzowana alfabetu łacińskiego powstała od litery c posiadająca akcent ostry; piąta litera alfabetu polskiego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Graf pojawił się po raz pierwszy w alfabecie polskim. W języku serbsko-chorwackim ć pojawiło się jako zapożyczenie z alfabetu polskiego w XIX wieku.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Litera występuje w języku polskim, dolnołużyckim, górnołużyckim, saanicz, etnolekcie wilamowskim oraz przy zapisie łacinką serbsko-chorwackiego i białoruskiego[1].

Wymowa litery ć w języku polskim

Język polski

[edytuj | edytuj kod]

W języku polskim najczęściej oznacza spółgłoskę zwarto-szczelinową dziąsłowo-podniebienną bezdźwięczną (IPA: [t͡ɕ]), np. w słowie „pięć” (IPA: [pʲjeɲt͡ɕ]) oraz „cień” (IPA: [t͡ɕeɲ]).

Język białoruski

[edytuj | edytuj kod]

W łacince białoruskiej oznacza dźwięk [ʦʲ]. Litera odpowiada digrafowi cyrylicznemu Ць[2].

Etnolekt wilamowski

[edytuj | edytuj kod]
Odręczny zapis litery „ć”
Odręczny zapis litery „ć”

W etnolekcie wilamowskim oznacza dźwięk [t͡ʃ].

Język serbsko-chorwacki

[edytuj | edytuj kod]

W języku serbsko-chorwackim ć występuje w zapisie łacińskim oraz jest wymawiane jest jako /ʨ/, np. w słowie „kuća” (IPA: [kuʨa]) oznaczającym dom.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ĄĘ czyli ponaschemu [online], Racjonalista.pl [dostęp 2021-05-10] (pol.).
  2. Łacinka, lacinka… A jakija praviły biełaruskaj łacinki? [online], Naša Niva [dostęp 2023-09-28] (biał.).