Ð – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ð
Ilustracja
Informacje podstawowe
Majuskuła

Ð

Minuskuła

ð

Podstawowe pismo

łacińskie

Pochodzenie
Oparty na grafemie

D

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Ð (duża litera Ð, mała litera ð; nazywana eth, lub edh, w farerskim: edd) – litera alfabetu staroangielskiego (anglosaskiego), używana współcześnie w języku islandzkim i farerskim. Minuskuła ð zachowała zakrzywiony kształt charakterystyczny dla średniowiecznych rękopisów, podczas gdy majuskuła Ð pisana jest obecnie z prostą laseczką (inaczej niż w średniowieczu).

W obydwu alfabetach, czyli w islandzkim i farerskim, litera ð następuje po literze d.

W języku islandzkim ð wymawiane jest jako dźwięczna spółgłoska zębowa, tak jak th w angielskim słowie „them”. W farerskim ð nie jest wymawiane, chyba że poprzedza literę r – wówczas wymawia się ją jak g. W staroangielskim ð mogło oznaczać zarówno spółgłoskę dźwięczną (jak w islandzkim), jak i bezdźwięczną. Podobnie wymawiana była litera thorn, która pojawiała się jednak o wiele częściej niż eth. W języku średnioangielskim litera eth już nie występuje.

Mała litera ð używana jest w IPA do oznaczania dźwięcznej zębowej spółgłoski szczelinowej – [ð].

Kodowanie

[edytuj | edytuj kod]
ZnakÐð
Nazwa w UnikodzieLatin capital letter EthLatin small letter Eth
Kodowaniedziesiętnieszesnastkowodziesiętnieszesnastkowo
Unicode208U+00D0240U+00F0
UTF-8195 144c3 90195 176c3 b0
Odwołania znakowe SGMLÐÐðð
Odwołania znakowe SGMLÐð

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]