Ʃ – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ʃ
Ilustracja
Informacje podstawowe
Majuskuła

Ʃ

Minuskuła

ʃ

Podstawowe pismo

łacinka

Podstawowy alfabet

MAF

Pochodzenie
Twórca

Isaac Pitman

Oparty na grafemie

Σ, ſ

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Esz (Ʃ, ʃ) jest literą alfabetu łacińskiego. Majuskuła esz przypomina literę grecką sigma (Σ σ ς), natomiast minuskuła przypomina literę "długie s" (ſ) i symbol całki (∫).

Użycie w alfabecie łacińskim

[edytuj | edytuj kod]

W zmodyfikowanym alfabecie łacińskim litera esz pochodząca od sigmy zaczęła się pojawiać w sugerowanym przez Jana Kochanowskiego zapisie, dla języka średniopolskiego[1] do oznaczenia dźwięku ś od wieku XVI do XVIII.

Następnie została wprowadzona przez Isaaca Pitmana w roku 1847 do jego alfabetu fonetycznego do oznaczania spółgłoski szczelinowej zadziąsłowej bezdźwięcznej.

Obecnie jest używana w IPA oraz w alfabetach kilku języków afrykańskich. Oznacza w IPA spółgłoskę szczelinową dziąsłowo-podniebienną bezdźwięczną [ɕ].

Kodowanie

[edytuj | edytuj kod]
ZnakƩʃ
Nazwa w UnikodzieLatin capital letter eshLatin small letter esh
Kodowaniedziesiętnieszesnastkowodziesiętnieszesnastkowo
Unicode425U+01A9643U+0283
UTF-8198 169c6 a9202 131ca 83
Odwołania znakowe SGMLƩƩʃʃ

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]