SZD-38 Jantar 1 – Wikipedia, wolna encyklopedia

SZD-38 Jantar 1

SZD-38 Jantar 1
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Szybownictwa w Bielsku-Białej
Konstruktor	Adam Kurbiel
Typ	szybowiec
Konstrukcja	średniopłat
Załoga	1
Historia
Data oblotu	14 lutego 1972
Lata produkcji	1973–1975
Liczba egz.	57
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	19 m
Wydłużenie	27
Długość	7,11 m
Wysokość	1,61 m
Powierzchnia nośna	13,38 m²
Profil skrzydła	Fx-67 K170 przechodzący w Fx-67 K150
Masa
Własna	295 kg
Użyteczna	119 kg
Startowa	417 kg (bez balastu), 515 kg (z balastem)
Osiągi
Prędkość minimalna	70 km/h
Prędkość dopuszczalna	250 km/h, 230 km/h (z balastem)
Prędkość min. opadania	0,5 m/s przy 75 km/h (bez balastu)
Doskonałość maks.	47 przy 95 km/h (bez balastu)
Współczynnik obciążenia konstrukcji	+5,3 / -2,65 g
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska, Australia
Multimedia w Wikimedia Commons

SZD-38 Jantar 1 – polski, jednomiejscowy, szybowiec wysokowyczynowy, zaprojektowany w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Szybownictwa w Bielsku-Białej.

Zespół konstrukcyjny pod kierownictwem mgr. inż. Adama Kurbiela, na bazie SZD-37 Jantar, opracował kolejną wersję Jantara, która została skierowana do produkcji seryjnej. Od wcześniejszej wersji różniła się całkowicie laminatową konstrukcją kadłuba, nową tablicą przyrządów oraz powiększonymi do 98 litrów zbiornikami balastowymi^[1].

Dwa pierwsze egzemplarze, o znakach rejestracyjnych SP-2659 i SP-2660, zostały przygotowane z myślą o starcie w 14 Szybowcowych Mistrzostwach Świata w Waikerie^[2]. Franciszek Kępka zajął w nich trzecie miejsce w klasie otwartej a Stanisław Wujczak był ósmy^[3].

Jantary zostały sprzedane w Australii zaraz po zawodach. W 2013 r. jeden z nich należał do członka Geelong Gliding Clubi nosił znaki VH-GOD^[1].

Produkcja seryjna ruszyła w 1973 r. i łącznie wyprodukowano 57 szybowców, z czego 24 trafiło na eksport.

Szybowiec jednomiejscowy w układzie średniopłata o konstrukcji laminatowej^[1].

Skrzydło dwudzielne, skorupowe, jednodźwigarowe o obrysie dwutrapezowym o konstrukcji przekładkowowej z wbudowanymi zbiornikami balastowymi. Dźwigar skrzynkowy, z pasami z włókna szklanego. Wyposażone w lotki bez wyważenia masowego działające również jako klapy oraz w metalowe hamulce aerodynamiczne umieszczone na górnej i dolnej powierzchni skrzydła.

Kadłub całkowicie laminatowy, w części centralnej wlaminowana jest stalowa kratownica stanowiąca węzeł mocujący podwozie główne i łączący skrzydła z kadłubem. Wyposażony w zaczep do lotów na holu i startu za wyciągarką. Kabina zakryta z dwuczęściową limuzyną. Pedały i fotel pilota regulowane. Tablica przyrządów wyposażona w prędkościomierz PR-250s lub PR-400s, wysokościomierz W-12s lub W-10s, wariometr WRs-5 z kompensatorem WEC, wariometr WRs-30c, zakrętomierz EZS-3, busolę BS-1. Istnieje możliwość zabudowy sztucznego horyzontu, radiostacji i instalacji tlenowej^[4]. Anteną radiostacji wlaminowana w statecznik pionowy.

Usterzenie w układzie T o konstrukcji przekładkowej. Usterzenie wysokości dwuczęściowe o obrysie trapezowym.

Podwozie jednotorowe, główne chowane w locie wyposażone w hamulec tarczowy sprzężony z hamulcami aerodynamicznymi, tylne stałe osłonięte laminatową owiewką.

• Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 142.

• SZD-38 Jantar 1 (pol.), dostęp: 2018-06-09
• SZD-38 "Jantar 1", 1973 (pol.), dostęp: 2018-06-09
• Fotograficzny Rejestr Szybowców (pol.), dostęp: 2018-06-09