French
DeutschTiosiarczan sodu – Wikipedia, wolna encyklopedia
| |||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny | Na | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa | 158,10 g/mol | ||||||||||||||||||
| Wygląd | bezbarwne kryształy (bezwodny i pentahydrat)[2] | ||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||
| Numer CAS | 7772-98-7 (bezwodny) | ||||||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||
Tiosiarczan sodu, Na
2S
2O
3 – nieorganiczny związek chemiczny, sól sodowa nietrwałego kwasu tiosiarkowego. Zwykle występuje w postaci pentahydratu, Na
2S
2O
3·5H
2O.
Właściwości
[edytuj | edytuj kod]W temperaturze pokojowej jest bezbarwnym, krystalicznym ciałem stałym o gęstości 1,69 g/cm³[2].
Rozpuszcza się w wodzie: 76,4 g w 100 g w temperaturze 25 °C[2].
Po zakwaszeniu roztwór tiosiarczanu sodu natychmiast mętnieje wskutek rozkładu powstającego kwasu tiosiarkowego do siarki, dwutlenku siarki i wody:
- S
2O2−
3 + 2H+
→ [H
2S
2O
3] → S↓ + SO
2 + H
2O
Wydzielająca się siarka tworzy zawiesinę koloidalną.
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]- Ogrzewacze
Pentahydrat w temperaturze 48 °C rozpuszcza się w swojej wodzie krystalizacyjnej, a po schłodzeniu pozostaje w stanie roztworu przesyconego. Po wrzuceniu kryształka tiosiarczanu sodu lub innego zarodka krystalizacji, natychmiast krystalizuje. Ogrzewa się przy tym do około 45 °C. Zjawisko to wykorzystywane jest w turystycznych ogrzewaczach dłoni.
- Fotografia
W tradycyjnej fotografii jest stosowany jako utrwalacz, ponieważ tworzy trwałe kompleksy z jonami srebra, pozwalając usunąć nienaświetlony bromek srebra.
- 2S
2O2−
3 + AgBr → [Ag(S
2O
3)
2]3−
+ Br−
- Usuwanie chloru
Występuje pod nazwą „antychlor” jako środek usuwający chlor, na przykład po bieleniu. Stosowany jest również do zmniejszania ilości chloru w basenach.
- Chemia analityczna
Jest używany w nieorganicznej analizie jakościowej do wykrywania jonów Co2+
, dając błękitne zabarwienie[4], oraz CN−
. Zachodzi wówczas reakcja S
2O2−
3 + CN−
→ NCS−
+ SO2−
3, po czym jony NCS−
w reakcji z FeCl
3 dają krwistoczerwone zabarwienie[5]. W analizie ilościowej wykorzystywany jest jako reduktor w jodometrii[6]:
- 2S
2O2−
3 + I
2 → 2I−
+ S
4O2−
6
Zanik jodu skutkuje odbarwieniem wskaźnika, najczęściej zawiesiny skrobi. Metodę tę można stosować do oznaczania stężeń niektórych utleniaczy, np. Cr
2O2−
7, MnO−
4, BrO−
3, Fe3+
i Cu2+
[6].
- Medycyna
Stosowany jako odtrutka w zatruciach cyjankami[7].
Badania sugerują, że podawanie tiosiarczanu sodu podczas terapii nowotworowej przy użyciu cisplatyny (np. w leczeniu wątrobiaka zarodkowego) zmniejsza liczbę powikłań prowadzących do utraty słuchu[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Neil G. Connelly i inni, Nomenclature of Inorganic Chemistry. IUPAC Recommendations 2005 (Red Book), International Union of Pure and Applied Chemistry, RSC Publishing, 2005, s. 139, ISBN 978-0-85404-438-2 (ang.).
- ↑ a b c d e f g h CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-91, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
- ↑ Sodium thiosulfate [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, 7 czerwca 2021, numer katalogowy: 563188 [dostęp 2022-07-25]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Szmal i Lipiec 1988 ↓, s. 249.
- ↑ Szmal i Lipiec 1988 ↓, s. 275.
- ↑ a b Szmal i Lipiec 1988 ↓, s. 506.
- ↑ Ophir Lavon, Amit Avrahami, Arik Eisenkraft, Effectiveness of isosorbide dinitrate in cyanide poisoning as a function of the administration timing, „BMC Pharmacology & Toxicology”, 18, 2017, DOI: 10.1186/s40360-017-0122-0, PMID: 28288687, PMCID: PMC5348846 (ang.).
- ↑ Penelope R. Brock i inni, Sodium Thiosulfate for Protection from Cisplatin-Induced Hearing Loss, „The New England Journal of Medicine”, 378 (25), 2018, s. 2376–2385, DOI: 10.1056/NEJMoa1801109, PMID: 29924955, PMCID: PMC6117111 (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zdzisław Stefan Szmal, Tadeusz Lipiec, Chemia analityczna z elementami analizy instrumentalnej, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1988, s. 413–420, ISBN 83-200-1177-9.
