Tomasz Herkt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tomasz Herkt

Trener
Data i miejsce urodzenia	15 grudnia 1956 Poznań
Kariera
Aktywność	1974–1986
College	Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1976–1977 Warta Poznań 1977–1986 AZS Poznań
Kariera trenerska Lata Drużyna 1986–1989 Olimpia Poznań (asystent) 1989–1997 Olimpia Poznań 1996–2004 Polska kadra kobiet 1997–1998 Stilon Gorzów 1998–2001 Fota Porta/Polpharma VBW Clima Gdynia 2003–2004 Stary Browar AZS Poznań 2004–2005 Astoria Bydgoszcz (asystent) 2005–2006 PZU Polfa Pabianice 2007–2008 Wisła Can-Pack Kraków 2008–2011 Zastal Zielona Góra 2011 AZS Koszalin 2012–2020 Artego Bydgoszcz 2020–2021 Energa Toruń
Dorobek medalowy Jako trener Mistrzostwa Europy kobiet złoto Polska 1999 koszykówka

Tomasz Hieronim Herkt (ur. 15 grudnia 1956^[1] w Poznaniu) – polski koszykarz, po zakończeniu kariery zawodniczej trener koszykówki, który doprowadził kobiecą reprezentację Polski do tytułu mistrza Europy w 1999, a kobiece drużyny Olimpii Poznań i Polpharmy Gdynia do mistrzostwa Polski.

Od 1972 występował w Warcie Poznań, zdobył z tą drużyną mistrzostwo Polski juniorów w koszykówce (1974), a do 1977 grał w jej barwach w II lidze seniorów. Od 1977 do 1986 występował w drużynie AZS Poznań. Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu.

od 1982 pracował w Studium WF Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W styczniu 1986 został asystentem Piotra Langosza w kobiecej drużynie Olimpii Poznań i miał udział w awansie tej drużyny do I ligi, a następnie w dwóch brązowych medalach mistrzostw Polski (1988, 1989 i 1990). W sezonie 1990/91 został pierwszym trenerem tej drużyny i zdobył następnie kolejne dwa brązowe medale (1991 i 1992). W sezonie 1992/93 dotarł ze swoim klubem do finału Pucharu Ronchetti, a także zdobył pierwszy raz mistrzostwo Polski, W sezonie 1993/94 powtórzył mistrzostwo Polski oraz dotarł do turnieju finałowego Pucharu Europy, zajmując w nim trzecie miejsce. W 1995 sięgnął z drużyną po wicemistrzostwo, a w 1996 po brązowy medal. Z poznańskiego klubu odszedł po zakończeniu sezonu 1996/97, następnie pracował jako w klubie Stilon Gorzów. W 1998 został trenerem Foty Porty (następnie Polpharmy) Gdynia^[2]. i poprowadził ją dwukrotnie do mistrzostwa Polski (1999, 2000). Po odpadnięciu drużyny w ćwierćfinale Euroligi wiosną 2001 został zwolniony z pracy przed półfinałami rozgrywek ligowych, miał jednak niewątpliwy udział w kolejnym mistrzostwie Polski zdobytym w tym roku. W sezonie 2003/04 objął posadę szkoleniowca Starego Browaru AZSu Poznań i zdobył z tą drużyną wicemistrzostwo Polski. W 2005 roku powrócił do PLKK jako trener koszykarek Włókniarza Pabianice. W sezonie 2007/08 był trenerem Wisły Kraków, z której odszedł po nieudanych występach w Eurolidze przed zakończeniem sezonu, w którym Wisła z nowym trenerem sięgnęła ostatecznie po mistrzostwo Polski.

W sezonie 2012/13 został trenerem Artego Bydgoszcz^[3]. W swoim pierwszym sezonie zdobył z zespołem historyczny brązowy medal^[4]. Rok później Artego kolejny raz stanęło na najniższym miejscu podium. W sezonie 2014/15 Artego zdobyło wicemistrzostwo Polski, przegrywając w finale z Wisłą Kraków^[5].

W sezonie 2015/2016 Artego zajęło pierwsze miejsce w tabeli, a on sam został wybrany najlepszym trenerem sezonu zasadniczego^[6][7].

7 maja 2018 podpisał kolejną umowę z Artego Bydgoszcz^[8].

30 września 2021 roku odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[9].

W latach 1996–2003 był trenerem kobiecej reprezentacji Polski seniorek. Prowadził ją na mistrzostwach Europy w 1999 (1. miejsce), 2001 (6. miejsce) i 2003 (4. miejsce), oraz na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney w 2000 (8. miejsce).

W sezonie 2004/2005 pracował jako asystent Wojciecha Krajewskiego w Astorii Bydgoszcz, z którą zajął 6 pozycję w Polskiej Lidze Koszykówki. Od marca 2008 pełnił funkcję asystenta trenera Mirosława Lisztwana w zespole Energa Czarni Słupsk, a w czerwcu został trenerem w Zastalu Zielona Góra^[10][11], z którym w roku 2010 awansował do TBL^[12] i gdzie pracował do lutego 2011. W lipcu 2011 został trenerem AZS Koszalin, ale odszedł z tego klubu w grudniu tego samego roku.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1999)^[13] i Oficerskim (2021)^[14] Orderu Odrodzenia Polski.

Na podstawie^[15], o ile nie zaznaczono inaczej.

• Mistrz Polski Juniorów z Wartą Poznań (1974)

Drużynowe

• Wicemistrz Pucharu Ronchetti (1993)
• 3. miejsce w Pucharze Europy Mistrzyń Krajowych (1994)
• Mistrzostwo Polski (1993, 1994, 1999, 2000)
• Wicemistrzostwo Polski (1995, 2004, 2015, 2016, 2018, 2020)
• Brązowy medal mistrzostw Polski (1988^, 1989^, 1990, 1991, 1992, 1996, 2006, 2013, 2014)
• 1/4 finał Euroligi (2001)

Reprezentacja kobiet

• Mistrzostwo Europy (1999)
• Uczestnik:
  • igrzysk olimpijskich (2000 – 8. miejsce)
  • mistrzostw Europy (1999, 2001 – 6. miejsce, 2003 – 4. miejsce)

Indywidualne

• Trener Roku PLKK (2016, 2018^[16])
• Najlepszy Polski Trener według Przeglądu Sportowego (1993, 1999)^[17]
• Trener drużyn podczas meczu gwiazd PLKK (2001, 2005, 2008)
• Asystent trenera podczas meczu gwiazd PLKK (2015)

• Awans do PLK z Zastalem Zielona Góra (2010)

^ – jako asystent trenera

• 75 lat koszykówki w Wielkopolsce 1921-1996, wyd. Poznań 1996
• Andrzej Grupa Upadki i wielkie powroty poznańskiej koszykówki w: Kronika miasta Poznania. Sport, nr 1/2010
• sylwetka Tomasza Herkta w serwisie www.plkhistory