USS Champlin (DD-104) – Wikipedia, wolna encyklopedia
USS Champlin (DD-104) | |
Historia | |
Wodowanie | |
---|---|
US Navy | |
Wejście do służby | |
Wycofanie ze służby | |
Los okrętu | zatopiony w czasie testów 12 kwietnia 1936 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność | 1191 ton |
Długość | 95,83 m |
Szerokość | 9,68 m |
Zanurzenie | 2,79 m |
Prędkość | 35 węzłów (65 km/h) |
Uzbrojenie | |
4 × 102 mm, 12 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm. | |
Załoga | 122 ludzi |
USS Champlin (DD-104) – amerykański niszczyciel typu Wickes będący w służbie United States Navy w okresie po I wojnie światowej. Patronem okrętu był Stephen Champlin.
Okręt zwodowano 7 kwietnia 1918 w stoczni Union Iron Works w San Francisco. Matką chrzestną była G. H. Rolph. Jednostka weszła do służby 11 listopada 1918, pierwszym dowódcą został Lieutenant Commander F. M. Knox.
"Champlin" dotarł do Newport 12 grudnia 1918 i rozpoczął służbę we Flocie Atlantyku. Po przejściu szkoleń na Karaibach opuścił Nowy Jork 19 listopada 1919 i popłynął do San Diego. Dotarł do tego portu 24 grudnia 1919 i został przeniesiony tego samego dnia do rezerwy Floty Pacyfiku. Pływał w ramach przydziałów szkoleniowych ze zredukowaną załogą do czasu wycofania ze służby 7 czerwca 1922. Stał w San Diego do czasu przydzielenia do eksperymentów 19 maja 1933. "Champlin" został zatopiony w czasie testów 12 sierpnia 1936.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships.