USS Harding (DD-91) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: inne jednostki pływające o tej nazwie.

USS Harding (DD-91)

USS Harding (DD-91)
Historia
Położenie stępki	12 lutego 1918
Wodowanie	4 lipca 1918
Stany Zjednoczone
Wejście do służby	24 stycznia 1919
Wycofanie ze służby	1 lipca 1922
Los okrętu	sprzedany na złom 8 września 1936
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1060 ton
Długość	96,2 m
Szerokość	9,65 m
Zanurzenie	2,6 m
Prędkość	35 węzłów
Uzbrojenie
4 × 102 mm, 3 x 7,62 mm 12 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm.
Załoga	100 ludzi

USS Harding (DD-91) – amerykański niszczyciel typu Wickes będący w służbie United States Navy w okresie po I wojnie światowej. Patronem okrętu był Seth Harding.

Stępkę niszczyciela położono 12 lutego 1918. Okręt zwodowano 4 lipca 1918 w stoczni Union Iron Works w San Francisco. Matką chrzestną była pani Armes. Jednostka weszła do służby 24 stycznia 1919, pierwszym dowódcą został Commander Henry D. Cooke .

Okręt został przydzielony do Floty Atlantyku. Brał udział m.in. w powrocie prezydenta Wilsona z konferencji w Wersalu. Zabezpieczał transatlantycki lot wodnosamolotów Curtiss NC. Udzielał pomocy samolotowi NC-1.

Okręt przepłynął na wody europejskie, odwiedził Anglię, Francję i Azory.

Przez kolejne miesiące prowadził ćwiczenia i rejsy w pobliżu wschodniego wybrzeża USA. 13 grudnia 1919 wszedł do stoczni w Filadelfii w celu przerobienia na okręt-bazę wodnosamolotów. 20 maja 1920 wyszedł w rejs w pobliże bazy w Pensacola. Dostarczał także zapasy medyczne do Veracruz. Dotarł tam 9 czerwca 1920, gdzie wyładował m.in. leki na dżumę. Wrócił do Pensacola 13 czerwca.

3 kwietnia 1922 wypłynął z Charleston i dotarł do Filadelfii. W tym porcie został wycofany ze służby 1 lipca 1922. Jednostka została sprzedana na złom 29 września 1936.

• www.NavSource.org

• Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships. Treści te są umieszczone tutaj.