USS Rathburne (DD-113) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Niszczyciel na początku lat 30 XX wieku. | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Wodowanie | 27 grudnia 1917 |
US Navy | |
Nazwa | USS „Rathburne” (DD-113) |
Wejście do służby | 24 czerwca 1918 |
Wycofanie ze służby | 12 lutego 1923 |
US Navy | |
Nazwa | USS „Rathburne” (APD-25) |
US Navy | |
Nazwa | USS „Rathburne” (DD-113) |
Los okrętu | skreślony 28 listopada 1946 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność | 1060 ton |
Długość | 95,8 m |
Szerokość | 9,4 m |
Zanurzenie | 3,7 m |
Prędkość | 35 węzłów |
Uzbrojenie | |
4 × 102 mm L/50 2 x 76 mm L/23 | |
Wyrzutnie torpedowe | 12 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm |
Załoga | 133 oficerów i marynarzy |
USS Rathburne (DD–113) – amerykański niszczyciel typu Wickes z okresu I wojny światowej. Jego patronem był John Peck Rathbun.
Stępkę jednostki położono 12 lipca 1917 roku w stoczni William Cramp & Sons Company w Filadelfii. Został zwodowany 27 grudnia 1917 roku. Wszedł do służby 24 czerwca 1918 roku[1].
W czasie ostatnich miesięcy I wojny światowej, od lipca do listopada 1918 roku „Rathburne” eskortował konwoje w zachodniej części Atlantyku[1].
W czasie II wojny światowej używany głównie jako okręt szkolny. 20 maja 1944 roku przeklasyfikowany na szybki transportowiec APD-25, brał później udział w działaniach bojowych na Pacyfiku. Trafiony przez kamikaze[1].
20 lipca 1945 roku przeklasyfikowany ponownie na niszczyciel DD-113[1].
Skreślony z listy jednostek floty 28 listopada 1945 roku, sprzedany na złom w listopadzie 1946 roku[1].
W czasie służby został odznaczony sześcioma battle stars[1].