Walter Veltroni – Wikipedia, wolna encyklopedia

Walter Veltroni

Data i miejsce urodzenia	3 lipca 1955 Rzym
Sekretarz Partii Demokratycznej
Okres	od 14 października 2007 do 21 lutego 2009
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Następca	Dario Franceschini
Burmistrz Rzymu
Okres	od 1 czerwca 2001 do 13 lutego 2008
Przynależność polityczna	Demokraci Lewicy
Poprzednik	Francesco Rutelli
Następca	Gianni Alemanno
Multimedia w Wikimedia Commons

Walter Veltroni (ur. 3 lipca 1955 w Rzymie) – włoski polityk, były lider Partii Demokratycznej, burmistrz Rzymu, a także deputowany.

Jego ojciec Vittorio Veltroni w latach 50. był menedżerem w telewizji RAI. Matka była córką Cirila Kotnika, słoweńskiego ambasadora Królestwa Jugosławii przy Stolicy Apostolskiej.

W wieku 15 lat Walter Veltroni wstąpił do komunistycznej młodzieżówki (Federazione Giovanile Comunista Italiana)^[1]. W 1976 jako członek Włoskiej Partii Komunistycznej został wybrany radnym Rzymu. W radzie miejskiej zasiadał do 1981. W 1987 został po raz pierwszy wybrany do Izby Deputowanych. W niższej izbie parlamentu włoskiego zasiadał do 2001 jako poseł X, XI, XII, XIII i XIV kadencji.

Jako członek sekretariatu krajowego PCI od 1988 brał udział w przekształceniu jej w 1991 w postkomunistyczną Demokratyczną Partię Lewicy. Będąc zawodowym dziennikarzem, od 1992 do 1996 pełnił funkcję redaktora naczelnego oficjalnej gazety PDS – „L'Unità”. Opublikował liczne artykuły i książki na tematy dotyczące muzyki, spraw socjalnych, polityki, biografii, tworzył również fikcję literacką.

Od 17 maja 1996 do 21 października 1998 zajmował w rządzie Romano Prodiego stanowiska wicepremiera i ministra kultury. W 1998 po odejściu z rządu stanął na czele Demokratów Lewicy (partii powstałej z przekształcenia Demokratycznej Partii Lewicy), zastępując nowego premiera Massima D’Alemę. Partią tą kierował do 2001. W latach 1999–2004 sprawował mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego^[2].

W 2001 wygrał wybory na urząd burmistrza Rzymu. Pokonał Antonia Tajaniego, kandydata Forza Italia^[3]. W 2006 ponownie został wybrany burmistrzem Rzymu. W głosowaniu otrzymał 61,4% głosów, pokonując Gianniego Alemanno z Sojuszu Narodowego. Ze stanowiska zrezygnował 13 lutego 2008, by zaangażować się w kampanię wyborczą przed wyborami parlamentarnymi^[4].

W maju 2007 powołano we Włoszech komitet organizacyjny Partii Demokratycznej, ugrupowania, które na celu miało zjednoczenie ruchu centrolewicowego, skupionego dotychczas w koalicji Drzewo Oliwne. Walter Veltroni od początku był uznawany za jednego z najodpowiedniejszych kandydatów na stanowisko jej sekretarza (lidera partii). W czerwcu 2007 Piero Fassino, lider Demokratów Lewicy, publicznie wezwał go do ubiegania się przywództwo, oferując mu poparcie swojej partii. Walter Veltroni oficjalnie ogłosił swój udział w wyborach lidera nowej partii w tym samym miesiącu na wiecu w Turynie. Sekretarzem Partii Demokratycznej został mianowany na jej kongresie założycielskim 14 października 2007. Objął to stanowisko dzięki wygraniu głosowania, odbywającego się w całych Włoszech tego samego dnia. W głosowaniu mogli wziąć udział wszyscy obywatele powyżej 16 roku życia i po wniesieniu opłaty w wysokości 1 euro. Zdobył 75,1% spośród około 2,5 mln wszystkich oddanych głosów, pokonując m.in. minister Rosy Bindi^[5].

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2008 blok PD i jej koalicjanta Włochy Wartości przegrał z Ludem Wolności Silvia Berlusconiego i jego sojusznikami. Kierowana przez Waltera Veltroniego partia zajęła drugie miejsce, zdobywając 37,6% głosów poparcia, przechodząc tym samym do opozycji. Lider PD uzyskał w tym głosowaniu mandat posła do Izby Deputowanych XVI kadencji^[6], wykonywał go do 2013.

17 lutego 2009 zrezygnował ze stanowiska sekretarza PD po kolejnej porażce tej partii, tj. przegranych wyborach lokalnych na Sardynii^[7]. Cztery dni później na jego następcę został wybrany Dario Franceschini^[8].

W 2003 otrzymał doktorat honoris causa John Cabot University w Rzymie. W 2005 został uhonorowany przez prezydenta Carla Azeglia Ciampiego Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy^[9].

• 1977: Il PCI e la questione giovanile,
• 1978: A dieci anni dal'68. Intervista con Achille Occhetto,
• 1981: Il sogno degli anni sessanta,
• 1982: Il calcio è una scienza da amare,
• 1990: Io e Berlusconi (e la Rai),
• 1992: I programmi che hanno cambiato l’Italia,
• 1992: Il sogno spezzato. Le idee di Robert Kennedy,
• 1992: La sfida interrotta. Le idee di Enrico Berlinguer,
• 1994: Certi piccoli amori,
• 1995: La bella politica,
• 1997: Certi piccoli amori 2,
• 1997: Governare da sinistra,
• 2000: I care,
• 2000: Forse Dio è malato. Diario di un viaggio africano,
• 2003: Il disco del mondo. Vita breve di Luca Flores, musicista,
• 2004: Senza Patricio,
• 2006: La scoperta dell'alba,
• 2007: Che cos'è la politica?,
• 2007: La nuova stagione. Contro tutti i conservatorismi.