Luigi Di Maio – Wikipedia, wolna encyklopedia

Luigi Di Maio
Data i miejsce urodzenia	6 lipca 1986 ; Avellino
Zawód, zajęcie	polityk
Stanowisko	wicepremier (2018–2019), minister rozwoju gospodarczego, pracy i polityki społecznej (2018–2019), minister spraw zagranicznych (2019–2022)
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Luigi Di Maio (ur. 6 lipca 1986 w Avellino^[1]) – włoski polityk, poseł do Izby Deputowanych, lider polityczny Ruchu Pięciu Gwiazd (2017–2020), w latach 2018–2019 wicepremier oraz minister rozwoju gospodarczego, pracy i polityki społecznej, od 2019 do 2022 minister spraw zagranicznych.

Życiorys

Najstarszy z trzech synów działacza Włoskiego Ruchu Społecznego^[2]. W 2004 ukończył liceum klasyczne w Pomigliano d’Arco. Podejmował następnie studia z zakresu inżynierii oraz prawoznawstwa na Uniwersytecie Neapolitańskim im. Fryderyka II, nie kończąc żadnego z tych kierunków. Działał w międzyczasie w organizacjach studenckich. W 2007 zarejestrował się jako dziennikarz, krótko pracował w zawodzie webmastera^[3].

Wkrótce zaangażował się w działalność Ruchu Pięciu Gwiazd, który utworzył Beppe Grillo^[3]. W wyborach w 2013 z ramienia tego ugrupowania został wybrany do Izby Deputowanych XVII kadencji^[1], objął następnie funkcję wiceprzewodniczącego tej izby^[2].

We wrześniu 2017 wygrał partyjne prawybory^[4], stając się liderem politycznym swojego ugrupowania i jego kandydatem na premiera w wyborach w 2018. Kierowane przez niego ugrupowanie zajęło drugie miejsce za koalicją centroprawicy, znacząco poprawiając swój wynik wyborczy sprzed pięciu lat (z wynikiem ponad 32% do każdej z izb). Uzyskało też największe poparcie wśród samodzielnych list wyborczych, wprowadziło do parlamentu ponad 220 posłów i ponad 110 senatorów^[5]. Luigi Di Maio uzyskał mandat w okręgu większościowym, pokonując w nim Vittoria Sgarbiego^[6].

Wyniki tych wyborów nie doprowadziły do uzyskania przez któryś z obozów politycznych większości w parlamencie pozwalającej na samodzielne rządzenie. Po długotrwałych negocjacjach 13 maja 2018 Ruch Pięciu Gwiazd podpisał porozumienie programowe z ugrupowaniem Liga Północna^[7]. Formowanie rządu trwało jeszcze niespełna trzy tygodnie. Ostatecznie 1 czerwca 2018 w nowo powołanym gabinecie Giuseppe Contego Luigi Di Maio objął stanowiska wicepremiera oraz ministra rozwoju gospodarczego, pracy i polityki społecznej^[8].

Po rozpadzie koalicji rządowej brał udział w negocjacjach zakończonych porozumieniem z Partią Demokratyczną. 5 września 2019 w drugim rządzie dotychczasowego premiera objął urząd ministra spraw zagranicznych^[9]^[10]. W styczniu 2020 zrezygnował z pełnionej w Ruchu Pięciu Gwiazd funkcji^[11]. 13 lutego 2021 w nowo powołanym gabinecie Maria Draghiego pozostał na funkcji ministra spraw zagranicznych^[12].

W czerwcu 2022 wraz ze swoimi zwolennikami opuścił Ruch Pięciu Gwiazd, współtworząc ruch polityczny Insieme per il Futuro^[13]. Jego ugrupowanie w tym samym roku znalazło się poza parlamentem. W październiku 2022 Luigi Di Maio zakończył pełnienie funkcji ministra, a także ustąpił z funkcji lidera swojej partii^[14].

Odznaczenia

Order Księcia Jarosława Mądrego III klasy (2022)^[15]

Przypisy

↑ ^a ^b Luigi Di Maio na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2017-12-17]. (wł.).
↑ ^a ^b Luigi Di Maio è il nuovo vicepresidente della Camera. campaniasuweb.it, 22 marca 2017. [dostęp 2017-12-17]. (wł.).
↑ ^a ^b Luigi Di Maio, il più politico del M5S „scalax” il Movimento anti-politica. ilsole24ore.com, 22 września 2017. [dostęp 2017-12-17]. (wł.).
↑ Di Maio candidato premier M5S. Alle primarie grilline 37mila votanti. ilmessaggero.it, 23 września 2017. [dostęp 2017-12-17]. (wł.).
↑ Risultati elezioni 2018, i numeri del nuovo Parlamento: alla Camera il centrodestra a quota 260, i 5 Stelle saranno 221. ilfattoquotidiano.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
↑ Luigi Di Maio stravince ad Acerra contro Vittorio Sgarbi che commenta: „Un territorio di disperati”. rainews.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
↑ Italy’s populist 5 Star, League parties reach deal on government program. marketwatch.com, 13 maja 2018. [dostęp 2018-06-01]. (wł.).
↑ I Ministri del Governo Conte. governo.it, 1 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-01]. (wł.).
↑ Governo, Conte annuncia i ministri: Gualtieri all'Economia, Lamorgese all'Interno, Di Maio agli Esteri. Fraccaro sottosegretario alla presidenza dopo lite tra il premier e il capo politico M5S. repubblica.it, 4 września 2019. [dostęp 2019-09-05]. (wł.).
↑ Cerimonia di giuramento del Governo Conte. quirinale.it, 5 września 2019. [dostęp 2019-09-05]. (wł.).
↑ Michał Strzałkowski: Włochy: Luigi di Maio rezygnuje z kierowania Ruchem Pięciu Gwiazd. euractiv.pl, 22 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-22].
↑ Governo, ora il primo Cdm. Draghi e i suoi 23 ministri hanno giurato al Quirinale. Mascherine e nessuna stretta di mano: è la prima cerimonia in era Covid. repubblica.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).
↑ Di Maio: „Molti ci hanno chiesto di aderire a Insieme per il futuro”. Spadafora coordinatore politico, Di Stasio e Di Nicola capigruppo Camera e Senato. repubblica.it, 23 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-30]. (wł.).
↑ Di Maio si dimette da segretario nazionale di Impegno Civico. adnkronos.com, 22 października 2022. [dostęp 2023-01-26]. (wł.).
↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 23 sierpnia 2022. [dostęp 2022-08-29]. (ukr.).

[camera-1] Luigi Di Maio na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2017-12-17]. (wł.).

[cam-2] Luigi Di Maio è il nuovo vicepresidente della Camera. campaniasuweb.it, 22 marca 2017. [dostęp 2017-12-17]. (wł.).

[il-3] Luigi Di Maio, il più politico del M5S „scalax” il Movimento anti-politica. ilsole24ore.com, 22 września 2017. [dostęp 2017-12-17]. (wł.).

[4] Di Maio candidato premier M5S. Alle primarie grilline 37mila votanti. ilmessaggero.it, 23 września 2017. [dostęp 2017-12-17]. (wł.).

[5] Risultati elezioni 2018, i numeri del nuovo Parlamento: alla Camera il centrodestra a quota 260, i 5 Stelle saranno 221. ilfattoquotidiano.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).

[6] Luigi Di Maio stravince ad Acerra contro Vittorio Sgarbi che commenta: „Un territorio di disperati”. rainews.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).

[7] Italy’s populist 5 Star, League parties reach deal on government program. marketwatch.com, 13 maja 2018. [dostęp 2018-06-01]. (wł.).

[8] I Ministri del Governo Conte. governo.it, 1 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-01]. (wł.).

[9] Governo, Conte annuncia i ministri: Gualtieri all'Economia, Lamorgese all'Interno, Di Maio agli Esteri. Fraccaro sottosegretario alla presidenza dopo lite tra il premier e il capo politico M5S. repubblica.it, 4 września 2019. [dostęp 2019-09-05]. (wł.).

[10] Cerimonia di giuramento del Governo Conte. quirinale.it, 5 września 2019. [dostęp 2019-09-05]. (wł.).

[11] Michał Strzałkowski: Włochy: Luigi di Maio rezygnuje z kierowania Ruchem Pięciu Gwiazd. euractiv.pl, 22 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-22].

[12] Governo, ora il primo Cdm. Draghi e i suoi 23 ministri hanno giurato al Quirinale. Mascherine e nessuna stretta di mano: è la prima cerimonia in era Covid. repubblica.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).

[13] Di Maio: „Molti ci hanno chiesto di aderire a Insieme per il futuro”. Spadafora coordinatore politico, Di Stasio e Di Nicola capigruppo Camera e Senato. repubblica.it, 23 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-30]. (wł.).

[14] Di Maio si dimette da segretario nazionale di Impegno Civico. adnkronos.com, 22 października 2022. [dostęp 2023-01-26]. (wł.).

[15] УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 23 sierpnia 2022. [dostęp 2022-08-29]. (ukr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]