Enrico Letta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Enrico Letta

Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1966 Piza
Premier Włoch
Okres	od 28 kwietnia 2013 do 22 lutego 2014
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Mario Monti
Następca	Matteo Renzi
Minister przemysłu i handlu Włoch
Okres	od 22 grudnia 1999 do 11 czerwca 2001
Przynależność polityczna	Włoska Partia Ludowa
Poprzednik	Pier Luigi Bersani
Następca	Antonio Marzano
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Enrico Letta (ur. 20 sierpnia 1966 w Pizie) – włoski polityk, politolog i nauczyciel akademicki. Minister w kilku rządach, eurodeputowany, parlamentarzysta krajowy, w latach 2013–2014 premier Włoch, od 2021 do 2023 sekretarz Partii Demokratycznej.

Ukończył studia wyższe z zakresu nauk politycznych na Uniwersytecie w Pizie. W 2001 uzyskał stopień naukowy będący włoskim odpowiednikiem doktora z zakresu europejskiego prawa wspólnotowego. Pracował jako profesor kontraktowy m.in. Uniwersytecie Carla Cattaneo i w Scuola Superiore di Sant’Anna.

Politycznie zaangażował się w działalność Chrześcijańskiej Demokracji. W latach 1991–1995 pełnił funkcję przewodniczącego Europejskich Młodych Chrześcijańskich Demokratów (młodzieżówki Europejskiej Partii Ludowej)^[1].

Od 1993 do 1994 pracował w gabinecie ministra spraw zagranicznych Beniamina Andreatty. W latach 1996–1997 był urzędnikiem Ministerstwa skarbu. Po rozwiązaniu chadecji na skutek afer korupcyjnych, znalazł się w gronie założycieli Włoskiej Partii Ludowej, w której zajmował stanowisko zastępcy sekretarza krajowego. W okresie 1998–1999 sprawował urząd ministra polityki wspólnotowej w pierwszym rządzie Massima D’Alemy, następnie do 2000 ministra przemysłu w drugim gabinecie tego samego premiera. Od 2000 do 2001 był ministrem przemysłu i handlu zagranicznego w rządzie, którym kierował Giuliano Amato^[1].

W 2001 z ramienia Margherity został posłem XIV kadencji^[2]. Trzy lata później z listy Drzewa Oliwnego uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego^[3]. Z PE odszedł w 2006, gdy wygrał wybory do Izby Deputowanych XV kadencji^[2]. W drugim rządzie Romano Prodiego został sekretarzem premiera w randze podsekretarza stanu (2006–2008)^[1]. W 2007 przystąpił do nowo powołanej Partii Demokratycznej, w której m.in. obejmował stanowisko zastępcy sekretarza generalnego. W 2008^[2] i w 2013 uzyskiwał reelekcję do izby niższej parlamentu na XVI i XVII kadencję.

24 kwietnia 2013 prezydent Giorgio Napolitano powierzył mu misję utworzenia rządu, dla której wsparcie poza niemającą większości w Senacie PD zadeklarował także Lud Wolności^[4].

27 kwietnia 2013 ogłosił skład nowego gabinetu, współtworzonego przez Partię Demokratyczną, Lud Wolności i centrystów Mario Montiego^[5]. Urzędowanie na stanowisku premiera rozpoczął 28 kwietnia 2013 po zaprzysiężeniu. 14 lutego 2014 na żądanie nowego lidera Partii Demokratycznej, Matteo Renziego, podał się do dymisji^[6]. Zakończył urzędowanie 22 lutego 2014.

W kwietniu 2015 objął funkcję dziekana jednej ze szkół w ramach paryskiego Instytutu Nauk Politycznych^[7]. W czerwcu tego samego roku zrezygnował z mandatu poselskiego^[8].

W marcu 2021, po uprzedniej rezygnacji Nicoli Zingarettiego, Enrico Letta został nowym sekretarzem Partii Demokratycznej^[9]. W październiku tegoż roku wystartował z powodzeniem w wyborach uzupełniających do Izby Deputowanych, powracając w konsekwencji do włoskiego parlamentu^[10]. Mandat deputowanego utrzymał także w wyniku wyborów w 2022^[11]. W 2023 na funkcji sekretarza PD zastąpiła go Elly Schlein^[12].

Żonaty, ma troje dzieci^[13]. Krewny Gianniego Letty, bliskiego współpracownika Silvia Berlusconiego.

• Enrico Letta – strona prywatna. [dostęp 2013-04-24]. (wł.).