Paolo Gentiloni – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paolo Gentiloni
	; Paolo Gentiloni (2019)
Pełne imię i nazwisko	Paolo Gentiloni Silveri
Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1954 ; Rzym
	Premier Włoch
Okres	od 12 grudnia 2016; do 1 czerwca 2018
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Matteo Renzi
Następca	Giuseppe Conte
	Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres	od 31 października 2014; do 12 grudnia 2016
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Federica Mogherini
Następca	Angelino Alfano
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Paolo Gentiloni Silveri (ur. 22 listopada 1954 w Rzymie) – włoski polityk i dziennikarz, parlamentarzysta, w latach 2006–2008 minister łączności, od 2014 do 2016 minister spraw zagranicznych, w latach 2016–2018 premier Włoch, od 2019 członek Komisji Europejskiej.

Życiorys

Ukończył studia z zakresu nauk politycznych na uniwersytecie La Sapienza^[1]. Zawodowo pracował jako dziennikarz, m.in. w „La Nuova ecologia”. W 1993 burmistrz Rzymu powierzył mu funkcję swojego rzecznika. Organizował różne kampanie wyborcze, w 2001 po raz pierwszy został wybrany do Izby Deputowanych XIV kadencji z ramienia partii Margherita. W 2006, 2008, 2013 i 2018^[2] uzyskiwał reelekcję w kolejnych wyborach do niższej izby włoskiego parlamentu (XV, XVI, XVII i XVIII kadencji).

Od 17 maja 2006 do 8 maja 2008 był ministrem łączności w rządzie Romano Prodiego. W 2007 przystąpił ze swoim ugrupowaniem do Partii Demokratycznej, wchodząc w skład jej komitetu założycielskiego^[1]. 31 października 2014 został ministrem spraw zagranicznych w rządzie Mattea Renziego^[3].

11 grudnia 2016 został desygnowany na stanowisko premiera Włoch po dymisji premiera Mattea Renziego^[4]. Następnego dnia ogłosił listę kandydatów na ministrów^[5]. Również 12 grudnia 2016 członkowie jego gabinetu zostali zaprzysiężeni przez prezydenta^[6] i tym samym tego dnia oficjalnie rozpoczął urzędowanie na stanowisku premiera Włoch.

24 marca 2018, blisko trzy tygodnie po wyborach parlamentarnych, Paolo Gentiloni ogłosił dymisję swojego rządu^[7]. Ostatecznie jego gabinet funkcjonował do 1 czerwca 2018, gdy po długotrwałych negocjacjach został zaprzysiężony pierwszy rząd Giuseppe Contego. W marcu 2019 objął techniczną funkcję przewodniczącego Partii Demokratycznej^[8]. W tym samym roku dołączył do Komisji Europejskiej kierowanej przez Ursulę von der Leyen (z kadencją od 1 grudnia 2019) jako komisarz do spraw gospodarki^[9].

Zobacz też

Rząd Paola Gentiloniego

Przypisy

↑ ^a ^b Paolo Gentiloni Silveri. governo.it. [dostęp 2016-04-08]. (wł.).
↑ Elezioni2018, gli eletti a Roma nei collegi uninominali. ilmessaggero.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
↑ Gentiloni giura al Quirinale, è il nuovo ministro degli Esteri: „Governo dev’essere all’altezza”. repubblica.it, 31 października 2014. [dostęp 2014-11-01]. (wł.).
↑ Włochy: Paolo Gentiloni desygnowany na premiera. polskieradio.pl, 11 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-11].
↑ Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).
↑ Il Presidente del Consiglio Paolo Gentiloni e i Ministri hanno giurato nelle mani del Capo dello Stato. quirinale.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).
↑ Colle, Gentiloni si è dimesso da presidente del Consiglio: „Orgoglioso di aver servito l’Italia, grazie a tutto il governo”. repubblica.it, 24 marca 2018. [dostęp 2018-06-01]. (wł.).
↑ Paolo Gentiloni eletto presidente Pd nomina i vice: c'è anche Anna Ascani. liberoquotidiano.it, 17 marca 2019. [dostęp 2019-03-23]. (wł.).
↑ Kandydaci na komisarzy. ec.europa.eu, 2019. [dostęp 2019-11-27].

Bibliografia

Paolo Gentiloni na stronie Izby Deputowanych XVI kadencji. [dostęp 2014-11-01]. (wł.).
Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2014-11-01]. (wł.).

[bio-1] Paolo Gentiloni Silveri. governo.it. [dostęp 2016-04-08]. (wł.).

[2] Elezioni2018, gli eletti a Roma nei collegi uninominali. ilmessaggero.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).

[3] Gentiloni giura al Quirinale, è il nuovo ministro degli Esteri: „Governo dev’essere all’altezza”. repubblica.it, 31 października 2014. [dostęp 2014-11-01]. (wł.).

[4] Włochy: Paolo Gentiloni desygnowany na premiera. polskieradio.pl, 11 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-11].

[5] Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).

[6] Il Presidente del Consiglio Paolo Gentiloni e i Ministri hanno giurato nelle mani del Capo dello Stato. quirinale.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).

[7] Colle, Gentiloni si è dimesso da presidente del Consiglio: „Orgoglioso di aver servito l’Italia, grazie a tutto il governo”. repubblica.it, 24 marca 2018. [dostęp 2018-06-01]. (wł.).

[8] Paolo Gentiloni eletto presidente Pd nomina i vice: c'è anche Anna Ascani. liberoquotidiano.it, 17 marca 2019. [dostęp 2019-03-23]. (wł.).

[9] Kandydaci na komisarzy. ec.europa.eu, 2019. [dostęp 2019-11-27].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]