Warlubie (gmina) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Warlubie
gmina wiejska
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 kujawsko-pomorskie

Powiat

świecki

TERC

0414112

Wójt

Mariusz Kosikowski

Powierzchnia

200,97 km²

Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności


6534[1]

• gęstość

32,5 os./km²

Nr kierunkowy

52

Tablice rejestracyjne

CSW

Adres urzędu:
ul. Dworcowa 15
86-160 Warlubie
Szczegółowy podział administracyjny
Plan gminy Warlubie
Liczba sołectw

9

Liczba miejscowości

35

Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Warlubie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się punkt z opisem „Warlubie”
Ziemia53°35′N 18°38′E/53,588139 18,626056
Strona internetowa
Biuletyn Informacji Publicznej

Warlubiegmina wiejska w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie świeckim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie bydgoskim. Pod względem geograficznym gmina zlokalizowana jest w dwóch mezoregionach: Bory Tucholskie i Kotlina Grudziądzka.

Siedzibą gminy jest Warlubie.

Środowisko geograficzne

[edytuj | edytuj kod]

Rzeźba terenu

[edytuj | edytuj kod]

Rzeźba terenu gminy została ukształtowana przez lądolód podczas zlodowacenia północnopolskiego. Wschodnią część gminy zajmuje płaskie dno doliny Wisły wraz z dwoma rodzajami teras. Terasa zalewowa występująca na wysokości 15–20 m n.p.m. zbudowana z namułów, mad i piasków drobnoziarnistych oraz terasa nadzalewowa na wysokości 20–30 m n.p.m. zbudowana z piasków drobnoziarnistych. Na niej miejscami znajdują się stożki napływowe z wylotu licznych, bocznych dolinek erozyjnych. Strefa krawędziowa osiąga różnicę ok. 30 m pomiędzy wysoczyzną a terasą nadzalewową. Posiada liczne miejsca występowania procesów erozyjnych i tendencją do powstawania osuwisk. W obrębie pozostałej części gminy wyróżnia się wysoczyznę morenową i równinę sandrową. Wysoczyzna morenowa jest wykształcona w postaci wysp morenowych o zróżnicowanej wielkości i wysokości, zbudowanych z glin zwałowych. Wysokości bezwzględne kształtują się w granicach 70–110 m n.p.m. We wschodnich partiach wysoczyzna morenowa jest silnie zerodowana i nadbudowana osadami piasków wodnolodowcowych. Pozostała część obszaru gminy objęta jest rozległą piaszczystą pokrywą sandru Wdy, który jest częścią największej równiny sandrowej kraju tzw. Sandru Tucholskiego. Budują go utwory piaszczysto-żwirowe o różnej miąższości. Wysokość mieści się w granicach 80–195 m n.p.m. Równinę sandrową, urozmaicają ostańcowe formy wysoczyzny, wydmy, liczne dolinki rzek i strug oraz rynny. We wklęsłych formach terenu występują utwory holoceńskie w postaci torfów, namułów, mad i piasków rzecznych[2].

Hydrografia

[edytuj | edytuj kod]

Pod względem podziału hydrologicznego Polski gmina leży w dorzeczu Wisły i przez jej obszar przebiega dział wodny II rzędu oddzielający zlewnię Mątawy i Wdy. Prawie całą powierzchnię gminy zajmuje zlewnia Mątawy. Oprócz Mątawy znajdują się mniejsze bezimienne cieki wodne i rowy melioracyjne. Największym jeziorem w gminie jest Jezioro Radodzierz o powierzchni 246,4 ha i głębokości 9,5 metrów, które posiada II klasę czystości wody. Pozostałe jeziora to Płochocińskie, Rybno, Mątawskie i Trzebucz[2].

Przestrzenne rozmieszczenie gleb w gminie uzależnione jest od jej warunków litologicznych. Z równiną sandrową zbudowaną z piasków związane są słabe gleby bielicoziemne reprezentowane głównie przez gleby rdzawe i bielicowe, a rzadziej bielice. Te pierwsze porastają głównie lasy, a pozostałe wykorzystywane są rolniczo. Formom wytopiskowo-jeziornym, dolinom rzek, cieków i rowów melioracyjnych, towarzyszą gleby mułowe-torfowe, torfowe, murszowo-torfowe i murszowo-mineralne oraz mady rzeczne. Są one głównie wykorzystywane jako trwałe użytki zielone. W strefie wysoczyznowej wykształciły się gleby brunatne, na podłożu gliniastym, o znacznej przydatności rolniczej, wykorzystywane jako grunty orne. W układzie przestrzennym najlepsze gleby koncentrują się w centralnej części gminy, a największą powierzchnię zajmują gleby klasy IV[2].

Klimat

[edytuj | edytuj kod]

Według klimatycznego podziału Polski Gumińskiego obszar gminy Warlubie leży w VI dzielnicy zwanej bydgoską. Charakteryzuje się ona przejściowym klimatem pomiędzy chłodną i wilgotną dzielnicą pomorską oraz cieplejszą i suchą dzielnicą środkową. Okres wegetacyjny trwa przeciętnie powyżej 210 dni, jego początek przypada na pierwszą dekadę kwietnia, a koniec na początek listopada. Opady uzależnione są od topografii terenu i wynoszą powyżej 550 mm rocznie. Średnia temperatura powietrza kształtuje się w granicach 7–7,5 °C w ciągu roku. Najcieplejszym miesiącem jest lipiec z temperaturą 17,8 °C, a najchłodniejszym styczeń z temperaturą średnią – 2,6 °C. Średnia temperatura lata wynosi 15,2 °C, a zimy – 20 °C. Usłonecznienie na obszarze gmniny występuje w ilości 4,2 – 4,8 godz/dobę W gminie dominują wiatry z sektora zachodniego i stanowią 45% spośród wszystkich panujących wiatrów. Duży areał gminy zajęty przez lasy stawarza dobre warunki mikroklimatyczne[2].

Lasy i grunty leśne zajmują 57,3% powierzchni gminy, co plasuje ją w grupie najbardziej zalesionych gmin w województwie. Lasy w przeważającej części są publiczne, pozostające w Zarządzie Lasów Państwowych. Położone są na terenie dwóch nadleśnictw: Dąbrowa i Osie. Dominującym gatunkiem drzewostanów jest sosna (ok. 90%), a z gatunków liściastych modrzew, dąb, brzoza i olcha. Rosną one przeważnie na siedliskach boru świeżego i mieszanego świeżego. Struktura wiekowa drzewostanów jest na terenie gminy zróżnicowana. 31% stanowią drzewostany w grupie wiekowej 61–80 lat, 20% z grupy wiekowej 41–60 lat a 18% z grupy wiekowej 21–40 lat. Przeciętny wiek drzewostanów wynosi 55 lat. W ramach prowadzenia zróżnicowanej gospodarki leśnej został utworzony Leśny Kompleks Promocyjny Bory Tucholskie, który objął między innymi kompleksy leśne gminy Warlubie. Kompleks ten odgrywa wiodącą rolę między innymi w zakresie promocji prooekologicznej gospodarki leśnej, aktywnej ochrony przyrody, badań naukowych i doświadczeń prowadzonych na potrzeby gospodarki leśnej i edukacji przyrodniczej[2].

Struktura powierzchni

[edytuj | edytuj kod]

Według danych z roku 2009[3] gmina Warlubie ma obszar 200,97 km², w tym:

Gmina stanowi 13,65% powierzchni powiatu.

Ochrona przyrody

[edytuj | edytuj kod]

Część obszaru gminy obejmują: Wdecki Park Krajobrazowy oraz Zespół Parków Krajobrazowych Chełmińskiego i Nadwiślańskiego – część północna. W całości natomiast gmina znajduje się na obszarze Rezerwatu Biosfery Bory Tucholskie.

Rezerwaty przyrody

[edytuj | edytuj kod]

Na terenie gminy znajdują się 3 rezerwaty przyrody:

Pomniki przyrody

[edytuj | edytuj kod]

Na terenie gminy są znajduje się 13 pomników przyrody ożywionej.

Obszary NATURA 2000

[edytuj | edytuj kod]

Użytki ekologiczne

[edytuj | edytuj kod]

W gminie Warlubie są zarejestrowane 44 użytki ekologiczne o łącznej powierzchni 320,04 ha. Znajdują się one w większości (231 ha) w okolicach wsi Lipinki, a pozostałe w Płochocinie, Nowej i Starej Hucie[4].

Demografia

[edytuj | edytuj kod]

Dane z 31 grudnia 2012 r. (źródło: Urząd Stanu Cywilnego Warlubie):

Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
Jednostka osób % osób % osób %
Populacja 6434 100 3234 50,26 3200 49,74
Gęstość zaludnienia
[mieszk./km²]
32,01 16,09 15,92

W latach 1990–2006 wójtem gminy był Andrzej Ryszard Łażewski.

  • Piramida wieku mieszkańców gminy Warlubie w 2014 roku[1].


Gospodarka

[edytuj | edytuj kod]

Podstawową funkcją gminy jest produkcja rolna, w której zatrudnionych jest ok. 65% ludności zawodowo czynnej. Rolnictwo to przewaga zasiewów, a są to przede wszystkim: zboża, buraki, ziemniak i rzepak.

Przemysł w gminie zdominowany jest głównie przez przedsiębiorstwa zajmujące się konfekcjonowaniem i dystrybucją tłuszczów roślinnych i zwierzęcych. Ponadto dobrze rozwinięty jest przemysł przetwórstwa drzewnego.

Gmina dysponuje bardzo dobrą infrastrukturą techniczną.

Przez obszar gminy przebiega droga krajowa nr 91 GdańskNowe Marzy oraz droga wojewódzka nr 214 (Warlubie – Łeba). Istnieje również linia kolejowa nr 131, ze stacją kolejową w Warlubiu.

Przez teren gminy przebiega autostrada A1 Gdańsk – Cieszyn z węzłem rozjazdowym w Warlubiu.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Na obszarze gminy znajdują się następujące zabytki wpisane do rejestru zabytków[5]:

  • zespół dworski w Bąkowie z drugiej połowy XIX w.obejmujący: dwór; park; spichrz, poł. XIX w.; oborę; gorzelnię, schyłek XIX w.; nr A/242/1-5 z 20.10.1990 r.
  • kościół parafialny pod wezwaniem św. Wawrzyńca, 1891 w Płochocinie, nr A/254/1 z 23.04.1991
  • zespół dworski z drugiej połowy XIX w. i początku XX: dwór; park; folwark; nr 134/A z 15.06.1985 r.
  • dwór w Rulewie nr 94/A z 18.12.1981 r.
  • zespół dworski w Rulewie z trzeciego ćwierćwiecza XIX w. obejmujący: park; 3 mostki; grotę i cmentarz rodowy; nr A/494/1 z 22.09.1997 r.
  • zespół kościelny w Wielkim Komorsku obejmujący: kościół pod wezwaniem św. Bartłomieja Apostoła z 1787-1791 roku; kostnica; cmentarz przykościelny; ogrodzenie z bramami i kapliczkami; cmentarz grzebalny, nr A/14/1-5 z 19.11.1999 r.
  • dom drewniany (chata holenderska) w Wielkim Komorsku nr domu 3, z ok. 1780 roku; nr 332 z 21.02.1956

Na obszarze gminy funkcjonowało wiele cmentarzy ewangelickich[6] m.in. w: Bąkowie, Bąkowskim Młynie, Borowym Młynie, 2 w Buśni, Bzowie, Kruszach, Lipinkach, Mątasku, Płochocinie, Płochocinku, Przewodniku, Rulewie, Warlubiu, 2 w Wielkim Komorsku. Oprócz cmentarzy na terenie gminy funkcjonowały 2 kościoły ewangelickie w Przewodniku i Warlubiu.

Herb, flaga i pieczęć

[edytuj | edytuj kod]
Herb gminy Warlubie: Złota waza, pastorał i berło na niebieskim polu.
Herb gminy Warlubie

Na sesji Rady Gminy Warlubie w dniu 29 listopada 2005 r. podjęto uchwałę o ustanowieniu herbu, flagi i pieczęci Gminy. Wcześniej projekt uchwały w tej sprawie zyskał pozytywną opinię Komisji Heraldycznej działającej przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji[7].

Symbolika herbu akcentuje najważniejsze składniki tradycji gminnej:

  • w polu tarczy niebieskiej centralnie umieszczona złota waza symbolizuje bogate, prehistoryczne osadnictwo, złote berło po prawej stronie heraldycznej,
  • lokalny kult Najświętszej Maryi Panny: złoty pastorał po lewej stronie heraldycznej,
  • tradycję własnościowego związku z biskupami włocławskimi.

Flaga Gminy Warlubie ma postać płata koloru niebieskiego, na którym pośrodku umieszczone są złote symbole herbu.

Pieczęcie Gminy Warlubie, Urzędu Gminy, Wójta Gminy i Rady Gminy mają kształt okrągły, z nazwą instytucji majuskułą, i godłem herbu gminy w polu pieczęci.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Gmina Warlubie w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-03-14], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  2. a b c d e Studium uwarunkowanń i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Warlubie. [dostęp 2012-01-06].
  3. Statystyczne Vademecum Samorządowca 2010. [dostęp 2012-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-21)].
  4. Renata Sobieralska, Jarosław Pająkowski: Formy ochrony przyrody na terenie Ziemi Świeckiej. W: Jarosław Pająkowski: Przyroda Ziemi Świeckiej. Świecie: Towarzystwo Przyjaciół Dolnej Wisły, 1998, s. 135. ISBN 83-909579-0-6.
  5. Zestawienia zabytków nieruchomych. nid.pl. [dostęp 2021-05-12].
  6. lapidaria.wikidot.com. [dostęp 2012-01-06].
  7. Przedruk, Urząd Gminy Warlubie – Historia Herbu Warlubia [online], warlubie.pl, 5 stycznia 2017 [dostęp 2017-01-05].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]