سهروردیه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سهروردیه یکی از طریقت‌های تصوف است، که سلسله پیرانش به عارف سده ششم ابوالنجیب سهروردی می‌رسد. پس‌از ابوالنجیب رهبری طریقت به برادرزاده ش شهاب‌الدین عمر سهروردی، صاحب عوارف المعارف رسید. شیخ رکن‌الدین ابوالفتح سهروردی را نیز در میان بزرگان این سلسله برمی‌شمارند.

در مکتب تصوف سهروردیه عرفان با تَشَرُّع و زُهد درهم آمیخته و تصوف عبارت از زهد و عبادت و رعایت فرایض دینی و تکیه بر دعا و ذکر است. در بین سالکان طریقت سهروردیه، خواندن رساله قشیریه، احیاء علوم الدین و آثار ابن عربی معمول بوده‌است.

ابوالمجد محمد بن مسعود تبریزی هم در سفینه تبریز از استاد و مرشد ش، جلال‌الدین عبدالحمید عتیقی، نام برده، که از مشایخ عرفان در تبریز بوده‌است. ابن فوطی نیاکان جلال‌الدین عتیفی را از سلسله سهروردیه دانسته‌است، که سند خرقه شان به ابوالنجیب سهروردی می‌رسد. ابن فوطی از استاد و مرشد ش، کمال‌الدین احمد بن عبدالعزیز مراغی، قاضی سراو، نقل می‌کند: «امام کمال‌الدین عتیق بن عبداللطیف از دست رکن‌الدین ابوالغنائم محمد سجاسی خرقه پوشید و او از دست مزیدالدهر قطب‌الدین ابهری و او از دست شیخ‌الاسلام ابوالنجیب سهروردی»

• حلبی، علی‌اصغر (۱۳۸۵)، مبانی عرفان و احوال عارفان، تهران: اساطیر، شابک ۹۶۴-۵۹۶۰-۲۷-۴
• کریمی سِدِهی، سعید (بهار و تابستان ۱۳۸۶)، «صوفی سخن‌آرای سفینه تبریز»، صوفی سخن‌آرای سفینه تبریز، فصل‌نامه اشراق
• چوهدری، شاهد، «سلسله سهروردیه در شبه قاره، پاکستان، هند و بنگلادش»، سلسله سهروردیه در شبه قاره، پاکستان، هند و بنگلادش، فصل‌نامه عرفان

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.