Boeing B-50 Superfortress – Wikipedia, wolna encyklopedia
![]() B-50 Lucky Lady II | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja | metalowy średniopłat z czterema silnikami gwiazdowymi |
Załoga | 8 |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji | 1947–1953 |
Wycofanie ze służby | |
Liczba egz. | 371 |
Dane techniczne | |
Napęd | 4× silnik gwiazdowy Pratt & Whitney R-4360-35 |
Moc | |
Wymiary | |
Rozpiętość | 43,1 m |
Długość | 30,2 m |
Wysokość | 10 m |
Powierzchnia nośna | 159,9 m² |
Masa | |
Własna | 38 506 kg |
Użyteczna | 55 270 kg |
Startowa | 78 470 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 635 km/h |
Prędkość przelotowa | 393 km/h |
Prędkość wznoszenia | 11,2 m/s |
Pułap | 11 250 m |
Zasięg | 12 478 km |
Promień działania | 3855 km |
Współczynnik obciążenia konstrukcji | 343 kg/m² |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
13 × Karabin maszynowy M2 kal. 12,7 mm Uzbrojenie bombowe: do 9100 kg bomb | |
Użytkownicy | |
Stany Zjednoczone | |
Rzuty | |
![]() |
Boeing B-50 Superfortress – wersja rozwojowa samolotu Boeing B-29 Superfortress z mocniejszymi i nieco nowocześniejszymi silnikami Pratt & Whitney R-4360. W wyniku zmniejszenia współczynnika obciążenia mocy samolot miał lepsze parametry lotne (prędkość wznoszenia, pułap) od B-29.
USAF używał B-50 w okresie od roku 1948 do 1963, głównie jako samolotu rozpoznawczego dalekiego zasięgu (RB-50B), samolotu-cysterny (KB-50J) i samolotu szkoleniowego (TB-50H).
Boeing wyprodukował tylko 371 samolotów, które były w istocie ostatnim wcieleniem B-29 i ostatnim nieodrzutowym bombowcem USAF.