Lockheed C-141 Starlifter – Wikipedia, wolna encyklopedia
C-141B Starlifter w locie | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | transportowy |
Załoga | 5-6 |
Historia | |
Data oblotu | 17 grudnia 1963 |
Lata produkcji | 1965-1968 |
Liczba egz. | 285 |
Liczba wypadków • w tym katastrof |
|
Dane techniczne | |
Napęd | |
Ciąg | 90,1 kN |
Wymiary | |
Rozpiętość | 48,8 m |
Długość | 51,3 m |
Wysokość | 12 m |
Powierzchnia nośna | 300 m² |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 912 km/h |
Dane operacyjne | |
Przestrzeń ładunkowa | |
13 palet 463L, 28 900 kg | |
Użytkownicy | |
United States Air Force - 284, NASA - 1 C-141A |
C-141 Starlifter – wojskowy samolot transportowy wytwórni Lockheed. W latach 1965–1968 wyprodukowano 285 egzemplarzy, 284 dla USAF (dla zastąpienia Douglas C-124 Globemaster II) i jeden dla NASA. Między 1977 i 1982 270 samolotów zmodernizowano do wersji B, wydłużając ich kadłub o 7,11 m. W latach 90. 63 sztuki zmodernizowano do wersji C z nową awioniką. Samoloty służyły przez około 40 lat, ostatni został wycofany 5 maja 2006.
Kontrola autorytatywna (rodzina statków powietrznych):