Fort XI Twierdzy Toruń – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fort XI Stefan Batory
Fort V Grosser Kurfürst
Symbol zabytku nr rej. A/1382 z 7 października 1971
Ilustracja
Widok ogólny fortu
Państwo

 Polska

Województwo

 kujawsko-pomorskie

Miejscowość

Toruń

Adres

ul. Poznańska 152

Typ budynku

fort

Architekt

Hans von Biehler

Rozpoczęcie budowy

1877

Ukończenie budowy

1884

Położenie na mapie Torunia
Mapa konturowa Torunia, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Fort XI”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Fort XI”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Fort XI”
Ziemia52°59′07,41″N 18°34′23,30″E/52,985392 18,573139

Fort XI Twierdzy Toruń (dawny Fort V, następnie Grosser Kurfürst, od 1920 roku im. Stefana Batorego[1]) – fort artyleryjski przy ulicy Poznańskiej 152[2].

Powierzchnia fortu wynosi 4,18 ha[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Został zbudowany w latach 1879–1884 z betonu i cegły[1]. Jest to jeden z najstarszych fortów artyleryjskich wchodzących w skład Twierdzy Toruń[2]. Obiekt miał stanowić umocniony punkt oporu na lewobrzeżnej linii obrony miasta Torunia, ogień mógł docierać do Cierpic, Nieszawki i Gniewkowa[1]. Koszt budowy fortu wyniósł 2 191 101 marek niemieckich[4].

Fort był modernizowany w latach 1889–1893, ok. 1905 i w 1914 roku[2]. W czasie pierwszej modernizacji przykryto sklepienia nad koszarami metrową warstwą betonu, podwyższono wały, by obiekt był odporny na pociski kalibru 150 mm[1]. W roku 1911 otoczono całość drutem kolczastym[5]. Do roku 1922 obiekt stał pusty. Następnie przejęło go Wojsko Polskie, które po powierzchownym remoncie wykorzystywało go jako czasowe kwatery dla wojska, przede wszystkim artylerzystów uczestniczących w ćwiczeniach na poligonie toruńskim[5].

Podczas II wojny światowej wchodził w skład obozu jenieckiego Stalag XXA[2]. W latach 50. XX wieku fort pozbawiono oskarpowanie fosy[6]. Po II wojnie światowej obiekt przejął Polmozbyt, później przeszedł na własność prywatną[7].

Na ścianach fortu zachowały się rysunki jeńców alianckich[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mirosław Giętkowski, Zbigniew Karpus, Waldemar Rezmer: Twierdza Toruń. Toruń: Dom Wydawniczy Duet, 2004. ISBN 83-89706-12-1.
  • Mirosław Giętkowski, Adam Kowalkowski: Forty artyleryjskie Twierdzy Toruń. Toruń: Muzeum Twierdzy Toruń, 2023. ISBN 978-83-66208-29-2.