Fort XI Twierdzy Toruń – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fort XI Stefan Batory
Fort V Grosser Kurfürst
Zabytek: nr rej. A/1382 z 7 października 1971
Ilustracja
Widok ogólny fortu
Państwo

 Polska

Województwo

 kujawsko-pomorskie

Miejscowość

Toruń

Adres

ul. Poznańska 152

Typ budynku

fort

Architekt

Hans von Biehler

Rozpoczęcie budowy

1877

Ukończenie budowy

1884

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Fort XI”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Fort XI”
Położenie na mapie Torunia
Mapa konturowa Torunia, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Fort XI”
Ziemia52°59′07,41″N 18°34′23,30″E/52,985392 18,573139

Fort XI Twierdzy Toruń (dawny Fort V, następnie Grosser Kurfürst, od 1920 roku im. Stefana Batorego[1]) – fort artyleryjski przy ulicy Poznańskiej 152[2].

Powierzchnia fortu wynosi 4,18 ha[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Został zbudowany w latach 1879–1884 z betonu i cegły[1]. Jest to jeden z najstarszych fortów artyleryjskich wchodzących w skład Twierdzy Toruń[2]. Obiekt miał stanowić umocniony punkt oporu na lewobrzeżnej linii obrony miasta Torunia, ogień mógł docierać do Cierpic, Nieszawki i Gniewkowa[1]. Koszt budowy fortu wyniósł 2 191 101 marek niemieckich[4].

Fort był modernizowany w latach 1889–1893, ok. 1905 i w 1914 roku[2]. W czasie pierwszej modernizacji przykryto sklepienia nad koszarami metrową warstwą betonu, podwyższono wały, by obiekt był odporny na pociski kalibru 150 mm[1]. W roku 1911 otoczono całość drutem kolczastym[5]. Do roku 1922 obiekt stał pusty. Następnie przejęło go Wojsko Polskie, które po powierzchownym remoncie wykorzystywało go jako czasowe kwatery dla wojska, przede wszystkim artylerzystów uczestniczących w ćwiczeniach na poligonie toruńskim[5].

Podczas II wojny światowej wchodził w skład obozu jenieckiego Stalag XXA[2]. W latach 50. XX wieku fort pozbawiono oskarpowanie fosy[6]. Po II wojnie światowej obiekt przejął Polmozbyt, później przeszedł na własność prywatną[7].

Na ścianach fortu zachowały się rysunki jeńców alianckich[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mirosław Giętkowski, Zbigniew Karpus, Waldemar Rezmer: Twierdza Toruń. Toruń: Dom Wydawniczy Duet, 2004. ISBN 83-89706-12-1.
  • Mirosław Giętkowski, Adam Kowalkowski: Forty artyleryjskie Twierdzy Toruń. Toruń: Muzeum Twierdzy Toruń, 2023. ISBN 978-83-66208-29-2.