Karabinek sportowy wz. 48 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Państwo | |
---|---|
Projektant | Bohdan Szpaderski |
Producent | |
Rodzaj | |
Historia | |
Produkcja | lata 50 XX w. |
Dane techniczne | |
Kaliber | 5,6 mm |
Nabój | |
Wymiary | |
Długość | 1130 mm[1] |
Długość lufy | 630 mm (ma 6 bruzd)[1] |
Długość linii celowniczej | 530 mm[1] |
Masa | |
broni | 3,8 kg.[1] |
Inne | |
Prędkość pocz. pocisku | ok. 350 m/s.[1] |
Zasięg maks. | 1300 m |
Zasięg skuteczny | 100 m |
Siła spustu | 25 N[1] |
5,6 mm karabinek sportowy wz. 48 (kbks wz. 48) – polski jednostrzałowy karabinek sportowy, przeznaczony do szkolenia żołnierzy[1].
Kbks wz. 48 skonstruowany został przez Bohdana Szpaderskiego na przełomie lat 40/50 XX w., jako broń pomocnicza w szkoleniu strzeleckim żołnierzy (nauka celowania, ściągania i kontrolowania spustu itp.). Z tego też względu jego budowa zbliżona była do używanych w tamtym okresie w Ludowym Wojsku Polskim karabinków Mosin wz. 44. Jako broń ćwiczebna posiadał jednak znacznie uproszczoną konstrukcję (brak magazynka, możliwości regulacji spustu, stosowania różnych przyrządów celowniczych) i przystosowany był do zasilania amunicją bocznego zapłonu 5,6 × 15 mm R (22. LR). Produkowany od 1950 r. do końca lat pięćdziesiątych. Posiadał zdolność przebicia bala sosnowego o grubości 60 mm z odległości 50 m.[2][1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 94. ISBN 83-86028-01-7.