Libańskie Siły Powietrzne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Libańskie Siły Powietrzne
Lebanese Air Force
Al Quwwat al-Jawwiya al-Lubnania
القوات الجوية اللبنانية

LAF
Państwo	Liban
Historia
Data sformowania	1 czerwca 1949
Pierwszy dowódca	Podpułkownik Emile Boustany
Dane podstawowe
Obecny dowódca	Generał brygady Samir Maalouli

Libańskie Siły Powietrzne (Al Quwwat al-Jawwiya al-Lubnania arab. القوات الجوية اللبنانية) powstałe 1 czerwca 1949 roku przy pomocy doradców RAF.

Liban, dawne francuskie terytorium mandatowe, uzyskał niepodległość 26 listopada 1941 roku. Osiem lat później utworzono Libańskie Siły Powietrzne, a pierwszymi samolotami używanymi w tej formacji były dwa szkolno-treningowe samoloty Percival Prentice. Wkrótce w ramach darowizn od rządu Wielkiej Brytanii, Włoch i Francji wojska lotnicze Libanu wzbogaciły się o dwa samoloty Percival Proctor, de Havilland Canada DHC-1 Chipmunk, de Havilland Dove i pamiętające czasy II wojny światowej przerobione na samoloty transportowe trzy Savoia-Marchetti SM.79. Na początku 1953 roku kupiono w Wielkiej Brytanii samoloty North American Harvard wysyłając jednocześnie do Zjednoczonego Królestwa pilotów na szkolenie. W tym samym roku Liban zamówił swoje pierwsze samoloty odrzutowe De Havilland Vampire w wersji myśliwsko szturmowej FB.52 i treningowej T.55, w 1954 utworzono pierwszą bojową jednostkę lotnictwa. W 1958 roku Libańskie Siły Powietrzne liczyły już około 400 żołnierzy i posiadały około 30 samolotów. Dzięki znacznej pomocy finansowej ze strony Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii udało się kupić w 1958 roku 10 samolotów Hawker Hunter, które przybyły rok później. Kolejne zakupy Hunterów miały miejsce w 1975 i 1976 roku, kiedy dokupiono łącznie 19 samolotów. W 1969 roku zakupiono we Francji 12 samolotów myśliwskich Mirage IIIEL i dwa szkolno-bojowe Mirage IIIBL. W 2000 roku odsprzedano je do Pakistanu.

Dzisiejsze Libańskie Siły Powietrzne posiadają następujące samoloty:

• 1 Cessna 208B Caravan wykorzystywana jako samolot bliskiego wsparcia
• 4 Hawker Hunter, myśliwsko-szturmowe

i śmigłowce:

• 23 AB-205/UH-1H, kilka z nich zostało przystosowanych do przenoszenia 250 i 400 kg bomb
• 3 Aérospatiale SA-319 Alouette III, nie biorących udziału w zadaniach bojowych
• 8 Aérospatiale SA-342L Gazelle
• 17 Aérospatiale SA-330 Puma
• 1 AgustaWestland AW139 używany jako śmigłowiec prezydencki
• 4 Robinson R44, śmigłowiec łącznikowy
• 1 Sikorsky S-61N

Siły powietrzne posiadają również dwanaście bezpilotowych aparatów latających RQ-11 Raven.

Aktualnie trwa proces dostawy 6 sztuk śmigłowców Mi-24. Początkowo zamówienie opiewało na 10 myśliwców MiG-29^[1].

Libańskie Siły Powietrzne operują z trzech baz:

• Beirut Air Base (Kaidat Bayrut al-jawiya, arab. قاعدة بيروت الجوية)
  • 8 dywizjon wykorzystujący śmigłowce Aerospastiale SA-342 Gazelle
  • 10 dywizjon wykorzystujący śmigłowce UH-1H
  • 11 dywizjon wykorzystujący śmigłowce UH-1H
• Rayak Air Base (Kaidat Rayak al-jawiya, arab. قاعدة رياق الجوية)
  • 2 dywizjon wykorzystujący samoloty Hawker Hunter
  • 12 dywizjon wykorzystujący śmigłowce UH-1H
  • 15 dywizjon wykorzystujący śmigłowce Robinson R44 a będący częścią Libańskiej Szkoły Sił Powietrznych (Lebanese Air Force Aviation School, Madrasat al-Kouwat al-Jawiya, arab. مدرسة القوات الجوية), która swoją siedzibę ma na terenie bazy.
• Rene Mouawad Air Base (Matar ar-Ra’is ash-Shahid Rinih Mu’awwad, arab. مطار الرئيس الشهيد رينيه معوض)
  • 14 dywizjon wykorzystujący śmigłowce UH-1H

• Lindsday Peacock: Lotnictwo wojskowe świata. OTiK, 1994. ISBN 83-900902-2-8. Brak numerów stron w książce