Michał Janocha – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michał Janocha

Biskup tytularny Bariki
Michał Janocha (2010)
Marana tha Przyjdź, Panie
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	27 października 1959 Warszawa
Biskup pomocniczy warszawski
Okres sprawowania	od 2015
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	28 maja 1987
Nominacja biskupia	9 maja 2015
Sakra biskupia	14 czerwca 2015
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Robert Janocha^[1] (ur. 27 października 1959 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor habilitowany nauk humanistycznych w zakresie historii, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, biskup pomocniczy warszawski od 2015.

Urodził się 27 października 1959 w Warszawie^[2]. Siostrzeniec polityka Jana Olszewskiego^[3]. Kształcił się w miejscowym Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Batorego. W latach 1978–1982 studiował historię sztuki w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, uzyskując w 1983 magisterium. W latach 1982–1987 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie^[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 28 maja 1987 w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie kardynał Józef Glemp^[4][5]. Inkardynowany został do archidiecezji warszawskiej^[6]. W latach 1988–1993 kontynuował studia z zakresu historii i historii sztuki w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie^[6], gdzie w 1993 na podstawie dysertacji Ikonografia Mszy Świętej w średniowiecznej i nowożytnej sztuce polskiej otrzymał doktorat z nauk humanistycznych w zakresie nauk o sztuce^[1]. W 2003 na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie po przedłożeniu rozprawy Ukraińskie i białoruskie ikony świąteczne w dawnej Rzeczypospolitej. Problem kanonu uzyskał habilitację z nauk humanistycznych w zakresie historii^[1][2].

W latach 1987–1988 pracował jako wikariusz i katecheta w parafii w Izabelinie^[6]. W latach 1990–1994 pełnił posługę kapelana w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach. W 2009 został rezydentem w parafii św. Zygmunta w Warszawie^[5]. W latach 1988–1990 był pracownikiem Muzeum Archidiecezji Warszawskiej. W 1989 współzakładał miesięcznik społeczno-religijny „Credo”, następnie w latach 1989–1993 był jego redaktorem naczelnym, do 1999 pozostał członkiem redakcji. Został członkiem Rady Prymasowskiej Budowy Kościołów w Archidiecezji Warszawskiej, Komisji Architektoniczno-Artystycznej przy Kurii Metropolitalnej Warszawskiej oraz konsultorem Rady ds. Kultury Episkopatu Polski^[2]. W 2004 otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości^[5].

W latach 1992–2011 był zatrudniony w Akademii Teologii Katolickiej (następnie Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego)^[2][7] na stanowiskach: asystenta (od 1992), adiunkta przy Katedrze Historii Sztuki Nowożytnej (od 1995) i profesora nadzwyczajnego przy Katedrze Historii Sztuki Bizantyńskiej i Postbizantyńskiej (od 2004)^[2]. W latach 2002–2011 pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Kultury Chrześcijańskiego Wschodu w Instytucie Historii Sztuki. Od 2008 do 2010 był wykładowcą na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej^[7]. W 2010 został profesorem w Instytucie Badań Interdyscyplinarnych „Artes Liberales” (przekształconego w Wydział „Artes Liberales”^[1]) Uniwersytetu Warszawskiego^[7]. W latach 2009–2013 pełnił funkcję ojca duchownego w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie^[4]. W 2013 został dyrektorem biblioteki seminaryjnej i spowiednikiem alumnów^[5]. Jego zainteresowania naukowe dotyczą sztuki i tradycji bizantyńskiej, teologii sztuki oraz badań porównawczych kultury chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu^[7]. Wszedł w skład Stowarzyszenia Historyków Sztuki. W 2000 został jurorem Fundacji im. Ks. Janusza Pasierba^[2]. Wraz z Waldemarem Delugą współredaktor periodyku „Series Byzantina. Studies on Byzantine and Postbyzantine Art”^[7].

9 maja 2015 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej ze stolicą tytularną Barica^[6][8]. Święcenia biskupie przyjął 14 czerwca 2015 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie^[9]. Głównym konsekratorem był kardynał Kazimierz Nycz, arcybiskup metropolita warszawski, zaś współkonsekratorami Józef Michalik, arcybiskup metropolita przemyski, i arcybiskup Celestino Migliore, nuncjusz apostolski w Polsce^[10]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Marana tha” (Przyjdź, Panie)^[11].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 2016 został przewodniczącym Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego^[12].

W 2018 wszedł w skład Redakcji Mszy Świętej Radiowej^[13]. W 2021 został powołany do Rady Muzeum przy Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego^[14], a w 2022 Rady Muzeum przy Zamku Królewskim w Warszawie^[15].

W 2020 prezydent RP Andrzej Duda nadał mu Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[16].

W 2018 przyznano mu Srebrny, a w 2023 Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[17]. W 2023 otrzymał Medal „Pro Bono Poloniae”^[18].

Został laureatem m.in.: nagrody Fundacji im. Ks. Janusza St. Pasierba (1999), nagrody „Przeglądu Wschodniego” w kategorii autorów krajowych za książkę Ukraińskie i białoruskie ikony świąteczne w dawnej Rzeczypospolitej. Problem kanonu (2002)^[2], nagrody Feniks „Pro Autore” przyznanej przez Stowarzyszenie Wydawców Katolickich za książkę Ikony w Polsce. Od średniowiecza do współczesności (2009)^[7].

• Nota biograficzna Michała Janochy na stronie archidiecezji warszawskiej. [dostęp 2023-03-24].
• Michał Janocha na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-07-04].
• Michał Janocha [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2015-05-09]  (ang.).
• Michał Janocha w katalogu Biblioteki Narodowej. [dostęp 2019-07-17].