French
DeutschTadeusz Pikus – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Tadeusz Pikus (2014) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1 września 1949 | ||
| Biskup diecezjalny drohiczyński | |||
| Okres sprawowania | 2014–2019 | ||
| Biskup pomocniczy warszawski | |||
| Okres sprawowania | 1999–2014 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Diakonat | 4 maja 1980 | ||
| Prezbiterat | 7 czerwca 1981 | ||
| Nominacja biskupia | 24 kwietnia 1999 | ||
| Sakra biskupia | 8 maja 1999 | ||
| Data konsekracji | 8 maja 1999 |
|---|---|
| Miejscowość | Warszawa |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Tadeusz Pikus (ur. 1 września 1949 w Zabielu) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup pomocniczy warszawski w latach 1999–2014, biskup diecezjalny drohiczyński w latach 2014–2019, od 2019 biskup senior diecezji drohiczyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 1 września 1949 w Zabielu[1] jako jedno z pięciorga dzieci Bronisława i Stanisławy z domu Gudel[2]. W latach 1975–1981[3] studiował w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie[1]. Święcenia diakonatu otrzymał 4 maja 1980. Święceń prezbiteratu udzielił mu 7 czerwca 1981 w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie biskup pomocniczy warszawski Jerzy Modzelewski[2]. W Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie uzyskał w 1981 magisterium, a w 1983 licencjat z patrologii. W latach 1983–1985 odbył studia w zakresie teologii fundamentalnej na Uniwersytecie Nawarry w Pampelunie, ukończone doktoratem na podstawie dysertacji La noción de Apologetica segun Gardeil. W 1999 po przedłożeniu na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie rozprawy Aksjologiczny wymiar religii w twórczości Aleksandra Mienia. Studium analityczno-krytyczne uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie teologii fundamentalnej[1]. W 2008 postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego otrzymał tytuł profesora nauk teologicznych[4].
W latach 1981–1983 był wikariuszem w parafii św. Rodziny w Jaktorowie[2]. W latach 1985–1988 pracował jako referent w Sekretariacie Prymasa Polski[5]. W latach 1990–1992 przebywał w Moskwie, gdzie pełnił funkcje kapelana pracowników Pracowni Konserwacji Zabytków i duszpasterza Polaków w ZSRR[1]. Od 1996 był duszpasterzem przedsiębiorców i organizatorów życia gospodarczego w Warszawie[6]. W 1997 został rektorem kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie[5]. W tym samym roku wszedł w skład rady kapłańskiej i kolegium konsultorów archidiecezji warszawskiej. W 1998 został członkiem IV Synodu Archidiecezji Warszawskiej, na którym był wiceprzewodniczącym komisji ekumenicznej[1].
Prowadził wykłady w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie (1985–1999), Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie (1989–1990 i 1993–1998), Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i później na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego (1997–2009), w Wyższym Seminarium w Łowiczu (1994–1995, 1996–1998), w Wyższym Seminarium Duchownym w Grodnie (1997–1999), w Polskim Centrum Katechetycznym w Wilnie (1997–1999)[1], a także w Wyższym Seminarium Duchownym w Drohiczynie[7]. W latach 1988–1990 i 1992–1994 był prefektem warszawskiego seminarium[5], a w 1994 został jego wicerektorem[1]. W 1989 objął funkcję sekretarza Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie. W 1987 został adiunktem w Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie, a w 2002 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. W latach 2000–2008 pełnił funkcję kierownika Wyższych Zawodowych Studiów Katechetycznych oraz kierownika kursów doskonalenia zawodowego dla nauczycieli religii-katechetów Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie Sekcji św. Jana Chrzciciela. Zorganizował Kolegium Teologii Katolickiej św. Tomasza z Akwinu w Moskwie, a następnie w latach 1991–1992 był dziekanem i wykładowcą na tej uczelni. W 1997 został członkiem Warszawskiego Towarzystwa Teologicznego, w 2005 członkiem zwyczajnym Stowarzyszenia Teologów Fundamentalnych w Polsce, a w 2007 członkiem korespondentem Wydziału Teologicznego Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II[1]. Autor publikacji opisujących chrześcijaństwo na terenie Rosji[8].
24 kwietnia 1999 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej ze stolicą tytularną Lisinia[3][5]. Święcenia biskupie otrzymał 8 maja 1999 w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie[1]. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, któremu asystowali Kazimierz Romaniuk, biskup diecezjalny warszawsko-praski, i Bronisław Dembowski, biskup diecezjalny włocławski[6]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Surrexit Dominus vere!” (Pan prawdziwie zmartwychwstał!)[9]. W latach 1999–2014 sprawował urząd wikariusza generalnego archidiecezji, ponadto w latach 1999–2008 był przewodniczącym Wydziału Nauki Katolickiej[2]. W 1999 został kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej Warszawskiej[1].
29 marca 2014 decyzją papieża Franciszka został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego diecezji drohiczyńskiej[10][11]. Diecezję objął kanonicznie 24 maja 2014[12], a 25 maja 2014 odbył ingres do katedry Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie[13]. 18 września 2018 ze względu na stan zdrowia złożył rezygnację ze sprawowanego urzędu, którą papież Franciszek przyjął 16 października 2018, zlecając mu dalsze sprawowanie urzędu do czasu mianowania następcy[14]. Ostatecznie rezygnacja została przyjęta 17 czerwca 2019[15][16]. Zarządzał diecezją jako administrator apostolski do momentu objęcia urzędu przez jego następcę Piotra Sawczuka[17], co nastąpiło 19 lipca 2019[18]. Został rezydentem archidiecezji warszawskiej[2].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski był przewodniczącym: Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego (2001–2011), Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną (2005–2010) i Rady ds. Ekumenizmu (2006–2011, członek od 1999). Pełnił funkcje delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów (2000–2006) oraz delegata ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności (2003–2013). Ponadto był członkiem: Komisji Wychowania Katolickiego (2000–2010), Rady ds. Dialogu Religijnego, jednocześnie przewodnicząc Komitetowi ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi (2001–2006), Rady Programowej Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie (2002–2012), Zespołu ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla (2004–2013) i Zespołu do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym (2010–2012)[2]. W 2017 został asystentem kościelnym Krajowej Rady Katolików Świeckich[19].
W latach 1999–2010 jako członek Rady ds. Ekumenizmu był redaktorem „Biuletynu Ekumenicznego” i współredaktorem zeszytów „Tydzień powszechnej modlitwy o jedność Chrześcijan”. W latach 2000–2004 należał do Zarządu Głównego Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów w Polsce, w 2004 został członkiem tejże rady[1].
Odznaczenia i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]W 2005 za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej[1].
W 2010 został laureatem Polskiej Honorowej Nagrody Jakości[20].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l Nota biograficzna Tadeusza Pikusa na stronie archidiecezji warszawskiej. archidiecezja.warszawa.pl (arch.). [dostęp 2016-02-13].
- ↑ a b c d e f Nota biograficzna Tadeusza Pikusa na stronie diecezji drohiczyńskiej. drohiczynska.pl. [dostęp 2019-07-20].
- ↑ a b Nomina di Ausiliare per l’arcidiocesi di Warszawa (Polonia). press.catholica.va (arch.), 1999-04-24. [dostęp 2014-03-30]. (wł.).
- ↑ M.P. z 2008 r. nr 35, poz. 314. [dostęp 2013-08-25].
- ↑ a b c d Papież mianował trzech nowych biskupów dla Polski. ekai.pl, 1999-04-24. [dostęp 2013-08-25].
- ↑ a b Prymas Polski konsekrował bp. Tadeusza Pikusa. ekai.pl, 1999-05-08. [dostęp 2013-08-25].
- ↑ Wykładowcy. drohiczyn.sacro.pl (arch.). [dostęp 2021-02-23].
- ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 344. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ Tadeusz Pikus na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-09].
- ↑ Rinuncia del Vescovo di Drohiczyn (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2014-03-29. [dostęp 2014-03-29]. (wł.).
- ↑ Drohiczyn: Bp Antoni Dydycz OFMCap. przechodzi na emeryturę. Bp Tadeusz Pikus – biskupem drohiczyńskim. episkopat.pl (arch.), 2014-03-29. [dostęp 2016-07-29].
- ↑ A. Płachno: Ks. bp Tadeusz Pikus objął kanonicznie diecezję drohiczyńską. podlasie24.pl, 2014-05-24. [dostęp 2014-05-24].
- ↑ Ingres Bpa Tadeusza Pikusa do katedry drohiczyńskiej. podlasie24.pl, 2014-05-25. [dostęp 2014-05-25].
- ↑ Bp Pikus dziękuje Papieżowi Franciszkowi za możliwość przejścia na wcześniejszą emeryturę ze względów zdrowotnych. episkopat.pl, 2019-06-17. [dostęp 2019-06-17].
- ↑ Rinuncia del Vescovo di Drohiczyn (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2019-06-17. [dostęp 2019-06-17]. (wł.).
- ↑ Bp Piotr Sawczuk – biskupem diecezji drohiczyńskiej. episkopat.pl, 2019-06-17. [dostęp 2019-06-17].
- ↑ Nowy Biskup Diecezji Drohiczyńskiej. drohiczynska.pl, 2019-06-17. [dostęp 2019-06-17].
- ↑ M. Gołębiewski: Kanoniczne objęcie Diecezji Drohiczyńskiej przez ks. bpa Piotra Sawczuka. drohiczynska.pl, 2019-07-19. [dostęp 2019-07-21].
- ↑ Wybory 375. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2017-03-14. [dostęp 2019-07-20].
- ↑ Laureaci i wyróżnieni w XVI Edycji Polskiej Nagrody Jakości. pnj.pl. [dostęp 2013-08-25].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Nota biograficzna Tadeusza Pikusa na stronie diecezji drohiczyńskiej. [dostęp 2019-07-20].
- Nota biograficzna Tadeusza Pikusa na stronie archidiecezji warszawskiej (arch.). [dostęp 2016-02-13].
- Tadeusz Pikus na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-09].
- Tadeusz Pikus [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-24] (ang.).
- Tadeusz Pikus, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2010-11-24].