Narodowy komitet olimpijski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Narodowy komitet olimpijski – organizacja krajowa podległa Międzynarodowemu Komitetowi Olimpijskiemu. Celem narodowego komitetu olimpijskiego jest wystawianie reprezentacji danego kraju na igrzyskach olimpijskich, a w czasie pomiędzy igrzyskami dbanie o upowszechnianie idei olimpijskiej i czuwanie nad szkoleniem sportowców. Narodowy komitet olimpijski ma również prawo zgłaszać kandydatury miast do organizacji igrzysk olimpijskich.

Obecnie istnieje 205 komitetów olimpijskich, działających w państwach suwerennych i terytoriach zależnych.

NKO zrzeszone są w federacjach ponadnarodowych wedle kontynentów:

Kontynent		Federacja	Liczba NKO	Najstarszy NKO	Najmłodszy NKO
	Afryka	Stowarzyszenie Narodowych Komitetów Olimpijskich Afryki	53	Egipt (1910)	Sudan Południowy (2012)
	Ameryka	Panamerykańska Organizacja Sportowa	42	Stany Zjednoczone (1894)	Dominika (1993) Saint Kitts i Nevis (1993) Saint Lucia (1993)
	Azja	Olimpijska Rada Azji	44	Japonia (1912)	Timor Wschodni (2003)
	Europa	Stowarzyszenie Europejskich Komitetów Olimpijskich	50	Francja (1894)	Kosowo (2014)
	Oceania	Narodowe Komitety Olimpijskie Oceanii	17	Australia (1895)	Tuvalu (2007)

Warto zaznaczyć, że brak w danym państwie NKO nie wyklucza go z ewentualnego udziału w igrzyskach.

Poniżej znajduje się lista narodowych komitetów olimpijskich wraz z datą uznania ich przez MKOl.

• Antyle Holenderskie (1950-2011)
• Czechosłowacja (1919-1993)
• Federacja Indii Zachodnich (1958-1962)
• Jugosławia (1919-2003)
• Niemiecka Republika Demokratyczna (1951-1990)
• Saara (1950-1957)
• Serbia i Czarnogóra (2003-2006)
• Zjednoczona Republika Arabska (1958-1972)
• ZSRR (1951-1992)

W 1987 powstał narodowy komitet olimpijski w Makau. Do tej pory nie został on uznany przez MKOl, a sportowcy z Makau nie wystąpili ani razu na igrzyskach olimpijskich.

Zobacz multimedia związane z tematem: Narodowy komitet olimpijski

• Polski Komitet Olimpijski
• Narodowy komitet paraolimpijski