Seóirse Bodley – Wikipedia, wolna encyklopedia

Seóirse Bodley (ur. 4 kwietnia 1933 w Dublinie, zm. 17 listopada 2023^[1])^[2]  – irlandzki kompozytor i pedagog, uhonorowany przez Aosdána tytułem Saoi (2008)^[3].

Podstawowe wykształcenie muzyczne zdobył w Royal Irish Academy of Music. Następnie studiował u Johna Larcheta w University College Dublin, gdzie w 1955 uzyskał muzyczny bakalaureat (BMus)^[2] . W 1957 otrzymał dwuletnie stypendium doktoranckie od National University of Ireland, dzięki czemu mógł podjąć studia w Stuttgarcie u Johanna Nepomuka Davida (kompozycję) i Hansa Müller-Kraya (dyrygenturę)^[4]. Rok później zrobił doktorat z muzyki (DMus) na University College Dublin^[2] . Przez trzy kolejne lata (1962–1964) brał udział w Darmsztadzkich Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki^[2] [4].

W 1964 został dyrektorem wydziału Folk Music Studies dublińskiego University College. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Folk Music Society of Ireland. Jego badania koncentrowały się na analizie stylistycznej tradycyjnego śpiewu gaelickiego i opracowaniu systemu notacji dla jego ornamentacji rubato^[2] [5] . W 1984 został profesorem nadzwyczajnym w University College w Dublinie, gdzie wykładał do przejścia na emeryturę w 1998^[2] , pozostając w tej uczelni jako profesor emeritus^[3].

W 1982 został członkiem założycielem stowarzyszenia Aosdána i został wyróżniony honorowym tytułem Saoi, który w listopadzie 2008 oficjalnie nadała mu prezydent Mary McAleese^[3][6].

Idiom kompozytorski Bodleya zmieniał się stylistycznie w miarę upływu lat. W latach 1952–1962 jego muzyka była głównie tonalna, z pojawiającymi się elementami typowymi dla irlandzkiego folkloru, na przykład motywem przypominającym fugato w I symfonii (1958–1959)^[4].

Zainspirowany nowymi technikami kompozytorskimi, z którymi zetknął się w Darmstadzie na początku lat 60., stworzył serię utworów wykorzystujących elementy awangardy środkowoeuropejskiej. Do 1971 był głównym irlandzkim przedstawicielem postserializmu^[2] [4]. Wykorzystywał też techniki aleatoryczne oraz elektronikę i programy komputerowe^[7] , tworząc muzykę abstrakcyjną^[2] [4], czego przykładem są takie utwory, jak I symfonia kameralna (1964), Konfiguracje (1967), I kwartet smyczkowy (1968), Scintillae (1968)^[4].

W następnym okresie (1972–1980) Bodley łączył techniki awangardowe z tradycyjną muzyką irlandzką^[3], eksplorując inspirujące twórczo kontrasty wynikające z tych połączeń, na przykład w The Narrow Road to the Deep North (1972) i A Small White Cloud Drifts over Ireland (1975)^[2] [4]. Od tego czasu rozwija własny język muzyczny, który zawiera cechy typowo irlandzkie, ale też zachowuje kosmopolityczną perspektywę. Przykładami jego dojrzałego stylu są m.in. takie kompozycje, jak Phantasms (1989) i II kwartet smyczkowy (1992)^[4].

(na podstawie materiałów źródłowych^[2] [3])

• Axel Yeats: Bodley, Seóirse. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. B. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
• Paul Griffiths: Bodley, Seóirse. W: Alison Latham: The Oxford Companion to Music. Oxford University Press, 2011. DOI: 10.1093/acref/9780199579037.001.0001. via Oxford University Press. ISBN 978-0-19-957903-7. (ang.).
• Sean Williams. Melodic Ornamentation in the Connemara Sean-nós Singing of Joe Heaney. „New Hibernia Review”. Vol. 8 (nr 1), s. 135, 2004. The Evergreen State College. ISSN 1534-5815. OCLC 46487730. via Project MUSE. [dostęp 2018-03-22]. (ang.). 

• Seóirse Bodley w bazie AllMusic (ang.)
• Seóirse Bodley w bazie Discogs.com (ang.)