Sylvano Bussotti – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sylvano Bussotti
	; Sylvano Bussotti podczas koncertu we Florencji
Data i miejsce urodzenia	1 października 1931 ; Florencja
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	19 września 2021 ; Mediolan
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor, malarz, reżyser
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Sylvano Bussotti (ur. 1 października 1931 we Florencji^[1], zm. 19 września 2021 w Mediolanie^[2]) – włoski kompozytor, malarz i reżyser.

Życiorys

W latach 1940–1948 studiował w Conservatorio Luigi Cherubini we Florencji, gdzie uczył się teorii u Roberto Lupiego i gry na fortepianie u Luigiego Dallapiccoli^[1]. Później samodzielnie pogłębiał edukację muzyczną. Od 1957 do 1958 roku przebywał w Paryżu, gdzie uczył się prywatnie u Maxa Deutscha^[1]. W 1958 roku uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, gdzie poznał Johna Cage’a i Pierre’a Bouleza^[3]. Otrzymał nagrodę na festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej w 1961, 1963 i 1965 roku^[1]^[4]. W latach 1963–1964 na zaproszenie Fundacji Rockefellera gościł w Stanach Zjednoczonych^[1]. W 1967 roku nagrodzony Premio all’Amelia na Biennale w Wenecji^[1]. Wykładał w konserwatorium w Mediolanie^[5]. Był dyrektorem weneckiego Teatro La Fenice^[6].

Był komandorem francuskiego Orderu Sztuki i Literatury^[7].

Poza muzyką zajmował się także malarstwem, jego grafiki i obrazy były prezentowane na wystawach w różnych krajach^[4]. Aktywny był również jako reżyser teatralny^[4], występował jako aktor i recytator, projektował scenografię i kostiumy^[1]. Zrealizował autobiograficzny film Apology^[1].

Twórczość

W muzyce Bussottiego widoczne są wpływy twórczości Antona Weberna i techniki serializmu, a później także Johna Cage’a^[6]. W swoich partyturach często stosował zapis graficzny^[5]^[6] o silnie zautonomizowanej strukturze, doprowadzając do dużej nieokreśloności formy i zdarzeń dźwiękowych, często jedynie symbolicznie sugerowanych^[1]. W późniejszym okresie wrócił do tradycyjnej notacji muzycznej, nie rezygnując jednak z różnych niekonwencjonalnych rozwiązań^[1]. Sztuki sceniczne Bussotiego stanowią mieszankę różnorodnych stylów i elementów, utrzymane są w klimacie nasyconym erotyką i mglistą, surrealistyczną symboliką^[1]. Autor sformułował koncepcję teatru totalnego, którego główną postacią jest on sam: jako twórca, realizator i zakamuflowany bohater^[1].

Ze względu na swoje przeładowane erotyką i symboliką seksualną dzieła sceniczne Bussotti uważany był za twórcę kontrowersyjnego^[1]^[3]. W 1991 roku został zwolniony z posady dyrektora weneckiego Biennale, po tym jak zrealizował szereg skandalizujących przedstawień; w jednym z nich na scenie wystąpiła prostytutka^[3].

Kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych)^[4]

Utwory instrumentalne

Breve na fale Martenota, 1958
Five Piano Pieces for David Tudor, 1959
Sette fogli, 1961
- I Couple na flet i fortepian
- II Coeur na perkusję
- III Per tre na fortepian
- IV Lettura di Braibanti na głos solo
- V Mobile-stabile na głos, fortepian i gitary
- VI Manifesto per Kalinowski na orkiestrę
- VII Pour clavier

Utwory orkiestrowe

Mit einem gewissen sprechenden Ausdruck na orkiestrę kameralną, 1963
Marbe pour cordes (1967)
Bergkristall (1973)
Timpani (1985)
Il poemetto (1987)

Utwory sceniczne

Lorenzaccio, opera według Alfreda de Musseta, 1972
Nottetempo, opera, 1976
Cristallo di Rocca, balet, 1983
La Musa, balet, 1984

Utwory wokalno-instrumentalne

Due voci na sopran, fale Martenota i orkiestrę, 1956
Memoria na głosy solowe, chór i orkiestrę, 1962
La Passion selon Sade, misterium kameralne, 1965
Cinque frammenti all’Italia na głosy, 1967
The Rara Requiem na 7 głosów i 15 instrumentów, 1969
Ultima rara na głos i gitarę, 1970
Suite de Lorenzaccio na sopran i orkiestrę, 1972
Syrosadunsettimino na 12 głosów i 8 instrumentów, 1973
Poesia di De Pisis na sopran i orkiestrę, 1975

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 472. ISBN 83-224-0113-2.
↑ Musica, addio al compositore Sylvano Bussotti: Firenze si preparava a festeggiare i 90 anni. www.lastampa.it, 2021-09-19. [dostęp 2021-09-19]. (wł.).
↑ ^a ^b ^c Gay Histories and Cultures. edited by George Haggerty. New York: Taylor & Francis, 2000, s. 238-239. ISBN 0-8153-1880-4.
↑ ^a ^b ^c ^d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 132. ISBN 978-83-01-13410-5.
↑ ^a ^b Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 50-51. ISBN 978-0-8108-6765-9.
↑ ^a ^b ^c Michael Kennedy: The Concise Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2004, s. 113. ISBN 0-19-860884-5.
↑ Sylvano Bussotti (Firenze, 1931). www.spirali.it. [dostęp 2019-12-22]. (wł.).

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 472. ISBN 83-224-0113-2.

[lastampa-2] Musica, addio al compositore Sylvano Bussotti: Firenze si preparava a festeggiare i 90 anni. www.lastampa.it, 2021-09-19. [dostęp 2021-09-19]. (wł.).

[gay-3] Gay Histories and Cultures. edited by George Haggerty. New York: Taylor & Francis, 2000, s. 238-239. ISBN 0-8153-1880-4.

[chodkowski-4] Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 132. ISBN 978-83-01-13410-5.

[gagne-5] Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 50-51. ISBN 978-0-8108-6765-9.

[oxford-6] Michael Kennedy: The Concise Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2004, s. 113. ISBN 0-19-860884-5.

[spirali-7] Sylvano Bussotti (Firenze, 1931). www.spirali.it. [dostęp 2019-12-22]. (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]