Adaptacja główki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adaptacja główki – pojęcie z zakresu położnictwa, oznaczającego proces przystosowania się przodującej główki płodu do przejścia przez kanał rodny kobiety w trakcie porodu. Jest on możliwy dzięki przemieszczaniu się względem siebie kości czaszki w liniach niezrośniętych jeszcze szwów i odkształceniu się jeszcze miękkich w tym okresie kości czaszki.

Podczas tego procesu następuje zmiana kształtu główki płodu z kulistego na walcowaty (wydłużony w osi miednicy małej). W wyniku adaptacji główki czaszka płodu przyjmuje charakterystyczne kształty (w zależności od ułożenia płodu). Po porodzie odkształcona czaszka dziecka zazwyczaj odzyskuje prawidłowy kształt. Może się jednak zdarzyć, że po czołowych i wierzchołkowych ułożeniach płodu nastąpią trwałe odkształcenia czaszki, które mogą uwidocznić się nawet w wieku dojrzałym. Nie wywierają one jednak negatywnego wpływu na rozwój umysłowy człowieka, są jedynie kwestią wyglądu zewnętrznego.

• położenie płodu
• ustawienie płodu

• Mała encyklopedia medycyny. Wyd. IV. T. I: A–G. Warszawa: PWN, 1988, s. 12. ISBN 83-01-08835-4.
• Wielka encyklopedia zdrowia. Wojciech Twardosz (red.). T. I: Ab–Az. Poznań: Wydawnictwo HORYZONT, 2002, s. 17. ISBN 83-89242-01-X.