BMS Scuderia Italia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Scuderia Italia

Dallara F191 z sezonu 1991 Formuły 1
Pełna nazwa	BMS Scuderia Italia
Aktywna	od 1984
Siedziba	Brescia, Włochy
Ważni ludzie
Założyciel	Giuseppe Lucchini
Kierowcy	Alex Caffi Andrea de Cesaris Emanuele Pirro Gianni Morbidelli JJ Lehto Pierluigi Martini Michele Alboreto Luca Badoer
Inne
Debiut	Grand Prix Brazylii 1988
Ostatni wyścig	Grand Prix Portugalii 1993
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

BMS Scuderia Italia – włoski zespół wyścigowy i były zespół rajdowy, były uczestnik wyścigów Formuły 1. Zespół został założony przez włoskiego magnata stali Giuseppe Lucchiniego w 1983 roku jako Brixia Motor Sport (BMS), choć jego początki sięgają roku 1980. Początkowo uczestniczył w Rajdowych Mistrzostwach Włoch, a w 1987 roku zadebiutował w wyścigowej serii WTCC. Przemianowany na BMS Scuderia Italia, w latach 1988–1993 uczestniczył w wyścigach Formuły 1, dwukrotnie osiągając miejsce na podium. Po wycofaniu się z Formuły 1 zespół zaangażował się w serie wyścigowe samochodów o zamkniętym nadwoziu, takie jak STW, FIA GT, CIS, Mistrzostwa Świata Prototypów, International GT Open czy Le Mans Series.

Zespół był powiązany z różnymi producentami samochodów, takimi jak Alfa Romeo, Lancia, Ferrari, Nissan, Porsche czy Aston Martin. W okresie ich uczestnictwa w Formule 1 nadwozia dostarczały im takie firmy jak Dallara i Lola.

Początki zespołu sięgają roku 1980. Wtedy to włoski magnat rynku stali oraz entuzjasta motorsportu, Giuseppe Lucchini, wraz z innymi miłośnikami sportu samochodowego postanowił wystawić zespół w Mistrzostwach Włoch. Zespół nazywał się Scuderia Mirabella Mille Miglia. Zakupiono Osellę PA8 z silnikiem BMW. Kierowcą został Giorgio Francia. Francia wygrał 9 z 10 wyścigów w sezonie. Rok później Lella Lombardi wygrała Włoskie Mistrzostwa GR6. W 1983 roku zespół został rozwiązany.

W 1983 roku utworzono zespół o nazwie Brixia Motor Sport. W jego barwach w Rajdowych Samochodowych Mistrzostwach Włoch Alfą Romeo GTV6 ścigał się Giacomo Bossini. W 1985 roku zamieniono samochód na Lancię 037. Rok później Bossini jeździł modelami 037 oraz Delta S4. Wtedy też zajął 3 miejsce w klasyfikacji Mistrzostw Włoch. W 1987 roku Alfą Romeo 75 Turbo nadal startowano w Mistrzostwach Włoch, ale zadebiutowano także w serii WTCC. Na przełomie lipca i sierpnia postanowiono, iż zespół zadebiutuje w Formule 1.

Lucchini postanowił, iż będzie kupował samochody od Dallary, a kierowcą zostanie młody Alex Caffi. W debiucie zespołu Caffi nie zdołał się prekwalifikować, ponieważ wystawiono stary i używany samochód Formuły 3000 – Dallarę 3087. Od Grand Prix San Marino wystawiano już Dallarę F188. Zespół nie zdobył punktów, a najlepszym rezultatem było siódme miejsce w Grand Prix Portugalii.

Na sezon 1989 postanowiono wystawić dwóch kierowców: zachowano Caffiego, a jako jego partnera zespołowego obrano doświadczonego Andreę de Cesarisa. W Monako Caffi zdobył pierwsze punkty za czwarte miejsce, natomiast w Kanadzie de Cesaris był trzeci, zdobywając pierwsze dla zespołu podium. Ogółem Scuderia Italia z ośmioma punktami zajęła ósme miejsce w klasyfikacji zespołów.

Po sezonie 1989 Caffi odszedł z zespołu, a na jego miejsce przyszedł Gianni Morbidelli, którego po dwóch Grand Prix zastąpił Emanuele Pirro. Dallara F190 była samochodem niedostatecznie rozwiniętym w stosunku do poprzednika oraz zawodnym, co spowodowało, iż zespół w całym sezonie nie zdobył ani punktu, najlepiej finiszując na 10 pozycji.

Przed sezonem 1991 doszło w zespole do dwóch ważnych zmian. De Cesaris odszedł do Jordana, a zastąpił go JJ Lehto. BMS Scuderia Italia zrezygnowała także z silników Ford, które nie zapewniały wystarczającej mocy. Postanowiono skorzystać z silników Judd, które pozwoliły także na zbudowanie wydajniejszego aerodynamicznie samochodu. Silnik był zawodny, ale mimo tego JJ Lehto zdobył drugie dla zespołu podium, na Imoli. Ogółem BMS Scuderia Italia zdobyła 5 punktów i zajęła ósme miejsce.

Na sezon 1992 kierowcami zespołu byli JJ Lehto i Pierluigi Martini. Wymieniono silniki Judd na mocniejsze jednostki Ferrari. Jednakże wyniki pogorszyły się, jedynie Martini zdołał zdobyć dwa punkty, co dało zespołowi dziesiątą pozycję.

W sezonie 1993 zespół zmienił dostawcę nadwozi z Dallary na oferującą tańsze pojazdy Lolę. Kierowcy zespołu, Michele Alboreto i debiutant Luca Badoer, nie zdołali wywalczyć ani punktu, kilkakrotnie się nie kwalifikowali, a Lola T93/30 była najwolniejszym samochodem w stawce. Po czternastu wyścigach sezonu zespół wycofał się, tłumacząc się tym, że prywatny zespół niebudujący własnych samochodów nie mógł być dłużej konkurencyjny.

W 1994 roku BMS Scuderia Italia powróciła do wyścigów samochodów turystycznych. Wystawiono Nissana Primerę w niemieckiej serii Super Tourenwagen Cup, i uczestniczono w niej do 1996 roku. Kierowcami byli Michael Bartels (1994), Ivan Capelli (1994–1995), Sascha Maassen (1995), Kieth O'Dor (1995) i Anthony Reid (1996). Najwyższym miejscem w tej serii dla zespołu było szóste miejsce Bartelsa w klasyfikacji ogólnej w 1994 roku. W 1995 roku O'Dor odniósł jedyne zwycięstwo dla BMS w serii STC, na torze AVUS.

W 1997 roku zespół zajął dziewiąte miejsce w serii FIA GT na Porsche 911 GT1. W tym samym roku wystawiono ten sam pojazd w wyścigu 24h Le Mans, a kierowcami byli Pierluigi Martini, Christian Pescatori i Antônio Hermann de Azevedo, którzy zdołali zająć ósme miejsce i czwarte w klasie GT1.

Pescatori kontynuował starty dla zespołu, który w 1998 roku wystawił Alfę Romeo 155 w serii Campionato Italiano Superturismo. Włoski kierowca zajął czwarte miejsce w klasyfikacji ogólnej.

W latach 1999–2001 BMS Scuderia Italia wystawiała Ferrari 333 SP w Mistrzostwach Świata Prototypów. W 2001 roku zespół wygrał tę serię, a w latach 1999–2000 był drugi.

W 2002 roku powrócono do serii FIA GT, w której zespół uczestniczy do dziś. W serii tej zespół wystawiał różne samochody, takie jak Ferrari 550-GTS Maranello, Aston Martin DBR9 czy Porsche 911 GT3. W latach 2003–2004 zespół wygrał tę serię, a w latach 2006–2007 był drugi. Ponadto w 2005 roku zespół wygrał Le Mans Endurance Series w klasie GTS/GT1 oraz Włoskie Mistrzostwa FIA GT w klasie GT1.

Rok	Samochód	Silnik	Opony	Kierowcy	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	Punkty	Msc.
1988	Dallara 3087 Dallara F188	Ford V8	G		BRA	SMR	MON	MEX	CAN	USE	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	POR	ESP	JPN	AUS	0	–
				Alex Caffi	NPK	NU	NU	NU	NPK	8	12	11	15	NU	8	NU	7	10	NU	NU
1989	Dallara F189	Ford V8	P		BRA	SMR	MON	MEX	USA	CAN	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	POR	ESP	JPN	AUS	8	8
				Alex Caffi	NPK	7	4	13	NU	6	NU	NPK	NU	7	NU	11	NU	NU	9	NU
				Andrea de Cesaris	13	10	13	NU	8	3	NPK	NU	7	NU	11	NU	NU	7	10	NU
1990	Dallara F190	Ford V8	P		USA	BRA	SMR	MON	CAN	MEX	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	POR	ESP	JPN	AUS	0	–
				Gianni Morbidelli	NZ	14
				Emanuele Pirro			NU	NU	NU	NU	NU	11	NU	10	NU	NU	15	NU	NU	NU
				Andrea de Cesaris	NU	NU	NU	NU	NU	13	DK	NU	NZ	NU	NU	10	NU	NU	NU	NU
1991	Dallara F191	Judd V10	P		USA	BRA	SMR	MON	CAN	MEX	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	POR	ESP	JPN	AUS	5	8
				Emanuele Pirro	NU	11	NPK	6	9	NPK	NZ	10	10	NU	8	10	NU	15	NU	7
				JJ Lehto	NU	3	11	11	NU	NU	NU	13	NU	NU	NU	NU	NU	8	NU	12
1992	Dallara F192	Ferrari V12	G		RSA	MEX	BRA	ESP	SMR	MON	CAN	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	POR	JPN	AUS	2	10
				JJ Lehto	NU	8	8	NU	11	9	9	9	13	10	NZ	7	11	NU	9	NU
				Pierluigi Martini	NU	NU	NU	6	6	NU	8	10	15	11	NU	NU	8	NU	10	NU
1993	Lola T93/30	Ferrari V12	G		RSA	BRA	EUR	SMR	ESP	MON	CAN	FRA	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	POR	JPN	AUS	0	–
				Michele Alboreto	NU	11	11	NZ	NZ	NU	NZ	NZ	NZ	16	NU	14	NU	NU
				Luca Badoer	NU	12	NZ	7	NU	NZ	15	NU	NU	NU	NU	13	10	14

• History. scuderiaitalia.it. [dostęp 2011-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-13)]. (ang.).

• Oficjalna strona zespołu BMS Scuderia Italia (ang. • wł.)