Bell XFL Airabonita – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bell XFL-1 Airabonita

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Bell Aircraft
Typ	pokładowy myśliwiec przechwytujący
Konstrukcja	jednosilnikowy dolnopłat o konstrukcji metalowej
Załoga	1
Historia
Data oblotu	13 maja 1940
Lata produkcji	1940
Wycofanie ze służby	1941
Liczba egz.	1
Dane techniczne
Napęd	Silnik rzędowy Allison V-1710-6
Moc	1150 KM
Wymiary
Rozpiętość	10,67 m
Długość	9,07 m
Wysokość	3,89 m
Powierzchnia nośna	21,6 m²
Masa
Własna	2341 kg
Startowa	3271 kg
Uzbrojenia	1 działko 37 mm, 2 km 7,62 lub 1 km 12,7 mm i 2 km 7,62
Osiągi
Prędkość maks.	494 km/h na 0 m, 540 km/h na 3047 m 518 km/h na 6096 m
Prędkość wznoszenia	804 m/min 9,2 min na 6096 m
Pułap	9500 m
Zasięg	1725 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
United States Navy
Multimedia w Wikimedia Commons

Bell XFL Airabonita – pokładowy myśliwiec przychwytujący (pościgowy) zaprojektowany w zakładach Bell Aircraft na zamówienie United States Navy. Samolot stanowił rozwinięcie projektowanego wówczas myśliwca Bell P-39 Airacobra. Zbudowano tylko jeden prototyp, samolot nie wszedł do produkcji seryjnej.

1 stycznia 1938, US Navy ogłosiła wymagania na nowy, zaawansowany samolot myśliwski przeznaczony do startów z pokładu lotniskowców mający zastąpić przestarzałe dwupłatowce będące jeszcze na służbie^[1]. Na konkurs odpowiedziało kilka wytwórni, w tym Vaught-Sikorsky z Modelem V-166B (późniejszy Vought F4U Corsair), Grumman z dwusilnikowym Modelem G-34 (Grumman XF5F Skyrocket) oraz Bell z samolotem nazywanym wówczas jeszcze Model 5^[1][2]. Kontrakt nr 63629 na dostawę jednego samolotu został podpisany 8 listopada 1938^[1]. Nowy samolot otrzymał oznaczenie XFL-1 („X” – experimental, eksperymentalny; „F” – fighter, myśliwiec; „L” – oznaczenie wytwórni Bella, „1” – pierwszy samolot Bella projektowany dla USN) oraz nazwę t^[1]. Cena kontraktu wynosiła 245.000 dolarów, w tym 125.000 za sam samolot^[2].

Samolot częściowo bazował opracowywanym wówczas samolocie Bell P-39 Airacobra, ale dokonano na nim szeregu zmian, część z nich dyktowaną innymi wymaganiami stawianymi przez myśliwcami pokładowymi^[1]. Samolot miał ten sam silnik co jego wersją lądowa, chłodzony cieczą silnik rzędowy typu Aliison XV-1710, był to pierwszy myśliwiec morski z tym silnikiem^[1]. Cała konstrukcja samolotu została znacznie wzmocniona aby sprostać rygorom operacji lotniczych z pokładu lotniskowca, kadłub został nieco skrócony, powiększono za to rozpiętość skrzydeł, ich szerokość i wznios^[1][2]. Aby zmniejszyć prędkość minimalną powiększone klapy^[1]. Zwiększono także powierzchnię sterów kierunku i wysokości aby zachować sterowalność samolotu przy dużych kątach natarcia^[1]. W odróżnieniu od P-39 samolot miał klasyczny układ podwozia z kołem ogonowym i hakiem zatrzymującym do lądowań na lotniskowcu^[1]. Koła podwozia głównego zostały przesunięte nieco naprzód i były przymocowane do przedniego dźwigaru skrzydła^[1]. Podniesiono nieco kokpit aby poprawić pole widzenia pilota^[1]. Pod kadłubem, na wysokości nasady skrzydła umieszczono małe okienko mające pomagać przy lądowaniu na lotniskowcu^[1]. Uzbrojenie miały stanowić karabiny maszynowe w kadłubie i działko 37 mm strzelające przez piastę śmigła (USN wolało działko Madsen 25 mm^[2]), ale nie było ono zainstalowane na prototypie^[1].

Prototyp, numer seryjny Bu.No. 1558, odbył pierwszy lot 13 maja 1940^[3][2]. W czasie pierwszego lotu, stosunkowo niedoświadczony pilot Brian Sparks, który wcześniej latał w USN na dwupłatowych Boeing F4B, o mało nie rozbił samolotu kiedy niechcący otworzył w locie umieszczone w skrzydłach poduszki powietrzne służące do utrzymywania samolotu na wodzie w razie wodowania^[2]. Łącznie Sparks wykonał siedemnaście lotów i samolot został przekazany 29 czerwca Robertowi M. Stanleyowi^[2]. Cały program testowy znacznie przeciągnął się w czasie z powodu problemów z silnikiem Allison^[3][4]. W czasie oblatywania samolotu napotkano na problemy z jego wyważeniem, inżynierowie Bella sugerowali umieszczenie odpowiedniego balastu w nosie samolotu, ale inspektorzy USN nie chcieli się na to zgodzić^[3][5]. Ostatecznie samolot został przekazany USN w czerwcu 1940 i po testach samolot nie otrzymał certyfikatu USN z powodu problemów z podwoziem^[3]. W grudniu 1940 samolot został zwrócony do Bella z listą wymaganych zmian^[3]. W styczniu 1941 USN zdecydowała na zakończenie programu XFL-1, do produkcji seryjnej został przyjęty F4U Corair^[3].

Jedyny prototyp XFL-1 został przekazany do jednostki Aircraft Armament Unit gdzie służył do testów przeciwlotniczych w czasie których został poważnie uszkodzony^[3]. Resztki samolotu zostały złomowane w Patuxent River Naval Air Center, gdzie znajdowały się jeszcze do połowy lat 60^[3].

• Alain J. Pelletier: Bell Aircraft Since 1935. Annapolis: Naval Institute Press, 1992. ISBN 1-55750-056-8. Brak numerów stron w książce
• Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2. Brak numerów stron w książce
• Robert T. Dorr, Jerry Scutts: Bell P-39 Airacobra. Crowood Press (UK). ISBN 1-86126-348-1. Brak numerów stron w książce