Douglas B-23 Dragon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Douglas B-23 Dragon

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Douglas
Typ	samolot bombowy
Konstrukcja	średniopłat o konstrukcja metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie
Załoga	6
Historia
Data oblotu	27 lipca 1939
Lata produkcji	1939 – 1940
Liczba egz.	38
Dane techniczne
Napęd	2 silniki gwiazdowe, 14-cylindrowe Wright R-2600-3
Moc	1600 KM (1194 kW) (każdy)
Wymiary
Rozpiętość	28,40 m
Długość	17,80 m
Wysokość	5,60 m
Powierzchnia nośna	92,30 m²
Masa
Własna	8590 kg
Startowa	14 580 kg
Osiągi
Prędkość maks.	450 km/h
Prędkość wznoszenia	7,6 m/s
Pułap	9600 m (praktyczny)
Zasięg	4400 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm 1 karabin maszynowy kal. 12,7 mm 1800 kg bomb
Użytkownicy
Stany Zjednoczone
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Douglas B-23 Dragon (pol. Smok) – amerykański samolot bombowy z okresu II wojny światowej. Wyprodukowano jedynie małą serię, nie były użyte w walce.

Samolot Douglas B-23 Dragon był wersją rozwojową bombowca Douglas B-18 Bolo, w której zastosowano wzmocniony płat pochodzący z samolotu Douglas DC-3 oraz silniki Wright R-2600-3 o mocy 1600 KM (1194 kW). Przebudowano także kadłub, który był bardziej smukły, oraz usterzenie. W porównaniu do swojego poprzednika miał również zmienione uzbrojenie obronne. Był to pierwszy amerykański samolot, w którym zastosowano tylne stanowisko strzeleckie, umieszczone u podstawy statecznika pionowego. Nowy samolot został zamówiony przez lotnictwo armii amerykańskie w liczbie 38 sztuk.

W dniu 27 lipca 1939 roku pierwszy egzemplarz B-23 o nr ewidencyjnym 39-027 został oblatany na lotnisku Clover Field w Santa Monica (stan Kalifornia). Pozostałe 37 bombowców B-23 (nr ewidencyjne 39-028 do 39-064) dostarczono USAAC w pierwszej połowie 1940 roku. Dalsza produkcja nie była kontynuowana.

W trakcie eksploatacji 18 samolotów Douglas B-23 zostało przebudowanych na samoloty transportowe, które otrzymały oznaczenie Douglas UC-67.

Samoloty Douglas B-23 od 1940 roku były wprowadzane do uzbrojenia lotnictwa amerykańskiego. Pierwszy egzemplarz przekazano do 89 Dywizjonu Rozpoznawczego na lotnisku March Field w Kalifornii.

Pozostałe samoloty weszły w skład 17 Grupy Bombowej. Dość szybko jednak zostały zastąpione przez samoloty North American B-25 Mitchell. W późniejszym okresie maszyny typu B-23 znajdowały się w uzbrojeniu 12 Grupy Bombowej na lotnisku McChord Field w Tacoma (stan Waszyngton). Kilka egzemplarzy znajdowało się w 13 Grupie Bombowej stacjonującej w Orlando (Stan Floryda).

W czasie II wojny światowej część B-23 odbywała loty patrolowe u zachodnich wybrzeży USA.

Po krótkim okresie użycia w jednostkach bojowych samoloty wycofano z użycia i przekazano wszystkie do szkół lotniczych i zadań transportowych (część przebudowano na samoloty transportowe).

Trzy samoloty przystosowano na latające laboratoria i tak:

• Samolot o nr 39-028 służył do prób holowania szybowców transportowych.
• Samolot o nr 39-032 wykorzystywany był w firmie Pratt & Whitney jako latająca hamownia silników R-2800-5
• Samolot o nr 39-053 służył do testów celu latającego Culver PQ-8

Pokrewne konstrukcje:

• Douglas B-18 Bolo

Podobne lub porównywalne samoloty:

• North American B-25 Mitchell
• Martin B-26 Marauder
• Dornier Do 217