French
DeutschFord C-Max – Wikipedia, wolna encyklopedia
Ford C-Max – samochód osobowy typu minivan klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 2003 – 2019.
Pierwsza generacja
[edytuj | edytuj kod] Ford Focus C-Max przed liftingiem | |
| Producent | |
|---|---|
| Projektant | Daniel Paulin |
| Zaprezentowany | Marzec 2003 |
| Okres produkcji | 2003 – 2010 |
| Miejsce produkcji | |
| Następca | Ford C-Max II |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | 5-drzwiowy minivan |
| Skrzynia biegów | 5 i 6-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość | 4371 mm |
| Szerokość | 1825 mm |
| Wysokość | 1588 mm |
| Rozstaw osi | 2640 mm |
| Masa własna | 1372–1527 kg |
| Zbiornik paliwa | 53-55 l |
| Liczba miejsc | 5 |
| Test Euro NCAP |
|
| Bagażnik | 460–1620 l |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | Chevrolet Rezzo |
Ford C-Max I został zaprezentowany po raz pierwszy podczas targów motoryzacyjnych w Genewie w 2003.
Pierwsza generacja C-Maxa została zaprezentowana po raz pierwszy podczas targów motoryzacyjnych w Genewie w 2003 roku pod nazwą Ford Focus C-Max[1], podkreślając przez to związek tego modelu z kompaktowym Focusem. Samochód charakteryzował się przeszklonym nadwoziem i jednobryłową sylwetką[2].
Pojazd był pierwszym kompaktowym minivanem Forda[3], opartym o płytę podłogową Ford C1, którą wykorzystano także w Maździe Premacy oraz w zaprezentowanym rok później Focusie drugiej generacji. Model Focus C-Max był zapowiedzią stylistyki standardowego Focusa II[4].
Lifting
[edytuj | edytuj kod]W grudniu 2006 roku zaprezentowano zmodyfikowaną wersję pojazdu, w ramach której nazwa została uproszczona i skrócona do Ford C-Max[5]. Facelifting nadwozia polegał głównie na zmianie wyglądu przodu pojazdu oraz modyfikacji tylnych lamp poprzez zastosowanie technologii LED. Oprócz tego, nieznacznie zmieniono wygląd wnętrza (przeprojektowany licznik oraz kolor podświetlenia przycisków zmieniony z zielonego na czerwony). Nowy wygląd nawiązuje do stylu Kinetic Design.
Wersje wyposażenia
[edytuj | edytuj kod]- Trend
- Ambiente
- Ghia
- Titanium
Silniki
[edytuj | edytuj kod]| Silnik | Pojemność skokowa [cm³] | Typ silnika | Moc maksymalna | Maks. moment obrotowy [Nm] przy obr./min |
|---|---|---|---|---|
| 1.6 Duratec | 1596 | benzynowy R4 | 100(75)/6000 | 146/4000 |
| 1.6 Duratec Ti-VCT | 1596 | benzynowy R4 | 115(86)/6000 | 155/4150 |
| 1.8 Duratec HE | 1798 | benzynowy R4 | 125(92)/6000 | 165/4000 |
| 2.0 Duratec HE | 1999 | benzynowy R4 | 145(108)/6000 | 185/4500 |
| 1.6 Duratorq | 1560 | wysokoprężny R4 | 90(67)/4000 | 215/1750 |
| 1.6 Duratorq | 1560 | wysokoprężny R4 | 109(81)/4000 | 240/1750 lub 260/1750 |
| 1.8 Duratorq | 1753 | wysokoprężny R4 | 115(86)/3700 | 280/1750 lub 300/1750 |
| 2.0 Duratorq | 1997 | wysokoprężny R4 | 136(101)/4000 | 320/2000 lub 340/2000 |
Druga generacja
[edytuj | edytuj kod]_%E2%80%93_Frontansicht,_30._Juli_2011,_Mettmann.jpg) Ford C-Max II przed liftingiem | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany | Sierpień 2009 |
| Okres produkcji | 2010 – 2019 (Europa) |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | Ford C-Max I |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | 5-drzwiowy minivan |
| Skrzynia biegów | 5- i 6-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość | 4380 mm |
| Szerokość | 1828 mm |
| Wysokość | 1626 mm |
| Rozstaw osi | 2648 mm |
| Masa własna | 1380–1550 kg |
| Zbiornik paliwa | 60 l |
| Liczba miejsc | 5-7 |
| Bagażnik | 432 – 1723 l |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | Chevrolet Orlando |
_%E2%80%93_Heckansicht_(1),_30._Juli_2011,_Mettmann.jpg)
_%E2%80%93_Heckansicht,_16._Juni_2015,_D%C3%BCsseldorf.jpg)
Ford C-Max II został zaprezentowany po raz pierwszy w 2009 roku.
Po przedstawieniu pierwszych fotografii we wrześniu[6], pojazd został oficjalnie zaprezentowany podczas targów motoryzacyjnych we Frankfurcie jesienią 2009 roku.
Druga generacja C-Maksa jako pierwszy po miejskiej Fieście zaadaptowała nową generację języka stylistycznego Kinetic Design Forda[7], zyskując bardziej dynamiczną stylizację z dużym, trapezoidalnym wlotem w zderzaku, zadartą linią okien, agresywnie ukształconymi reflektorami i wyraźnie zarysowanymi przetłoczeniami na drzwiach bocznych.
Deska rozdzielcza utrzymała została w nowej awangardowej stylistyce Forda, również nawiązując do schematu stosowanego w przedstawionej rok wcześniej szóstej generacji Fiesty. Rozległa konsola centralna zyskała masywny panel radia, a także szeroko rozstawione nawiewy. Wyświetlacze umożliwiły kierowcy komunikowanie się z systemami HMI nowej generacji[8].
Grand C-Max
[edytuj | edytuj kod]Równolegle z podstawowym C-Maksem drugiej generacji, Ford wzorem konkurencyjnego Citroëna i Renault zdecydował się poszerzyć gamę swojego kompaktowego minivana o przedłużony wariant pod nazwą Grand C-Max[9]. Samochód zyskał wyżej poprowadzoną linię dachu, odsuwane drzwi drugiego rzędu siedzeń, a także inaczej stylizowaną tylną część nadwozia.
C-Max Energi
[edytuj | edytuj kod]Specjalnie z myślą o rynku północnoamerykańskim zbudowana została także spalinowo-elektryczna odmiana Ford C-Max Energi o napędzie hybrydowym typu plug-in, która po prezentacji prototypu w 2011 roku[10], oficjalnie trafiła do sprzedaży w styczniu 2014[11].
Pojazd łączył czterocylindrowy silnik benzynowy o pojemności 2 litrów, razem z silnikiem elektrycznym i baterią rozwijając 188 KM mocy[12]. Dzięki zastosowaniu paneli słonecznych na dachu, pojazd umożliwiał przejechanie ok. 1000 kilometrów przy średnim spalaniu 2,5l/100 km[13].
Lifting
[edytuj | edytuj kod]We wrześniu 2014 Ford zaprezentował odświeżone modele C-Max i Grand C-Max[14]. Gama po restylizacji zyskała m.in. nowy, charakterystyczny dla producenta, kształt osłony chłodnicy, reflektory zintegrowane z ledowymi światłami do jazdy dziennej i przemodelowaną tylną klapę. We wnętrzu zmienił się kształt konsoli środkowej (na szczycie pojawił się dotykowy ekran o przekątnej 8 cali). Zmodyfikowano również paletę jednostek napędowych[15].
Sprzedaż
[edytuj | edytuj kod]W przeciwienstwie do poprzednika, C-Max oferowany i produkowany był także w Stanach Zjednoczonych z myślą o rynku Ameryki Północnej[16]. W ramach polityki redukcji nierentownych modeli, którą ogłoszono w kwietniu 2018 roku, samochód wycofano z produkcji w zakładach w Wayne kilka miesięcy później[17].
W grudniu 2018 roku Ford poinformował, że również i w Europie model C-Max wzorem wersji amerykańskiej i zostanie wycofany ze sprzedaży bez przewidywanego następcy. Produkcja w zakładach w Walencji i Saarlouis zakończyła się w 2019 roku. Co więcej, w drugich z wymienionych zakładów przeprowadzona została redukcja etatów – pracę utraciło 6190 osób[18].
Wersje wyposażeniowe
[edytuj | edytuj kod]- C-Max:
- Ambiente
- Trend
- Edition – edycja limitowana
- Titanium
- Grand C-Max:
- Ambiente
- Trend
- Edition – edycja limitowana
- Titanium
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- 1.0 Turbo 125 KM
- 1.5 Turbo 150 KM (po liftingu)
- 1.5 Turbo 182 KM (po liftingu)
- 1.6 16V 85 KM
- 1.6 16V 105 i 125 KM
- 1.6 Turbo 16V 150 KM (przed liftingiem)
- 1.6 Turbo 16V 182 KM (przed liftingiem)
- 1.6 TDCi 95 KM
- 1.6 TDCi 115 KM
- 2.0 TDCi 115 KM
- 2.0 TDCi 136 KM
- 2.0 TDCi 140 KM
- 2.0 TDCi 163 KM
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ford Focus C-Max (2003 – 2010) – opinie Moto.pl. [dostęp 2021-01-17]. (pol.).
- ↑ Ford Focus C-Max – Ostatni z pierwszych. [dostęp 2021-01-17]. (pol.).
- ↑ Ford Focus C-Max I [awarie i problemy]. [dostęp 2021-01-17]. (pol.).
- ↑ Zalety i wady rodzinnego Forda C-Maxa. [dostęp 2021-01-17]. (pol.).
- ↑ Ford C-Max – pierwsza jazda. [dostęp 2021-01-17]. (pol.).
- ↑ FRANKFURT SHOW: All-new Ford C-max revealed. [dostęp 2021-01-17]. (ang.).
- ↑ FORD C-MAX 1.6 TDCI TITANIUM – AUTO TEST. [dostęp 2021-01-17]. (pol.).
- ↑ Ford C-Max 2010. [dostęp 2021-01-17]. (pol.).
- ↑ 2010 Ford Grand C-Max Revealed. [dostęp 2021-01-17]. (ang.).
- ↑ Ford C-Max Energi. [dostęp 2021-01-17]. (ang.).
- ↑ Tym autem każdego dnia pojedziesz za darmo. Co potrafi ford c-max solar energie? Zdjęcia. [dostęp 2021-01-17]. (pol.).
- ↑ Ford C-MAX Energi będzie mieć zasięg większy niż Toyota Prius?. [dostęp 2021-01-17]. (pol.).
- ↑ Ford C-MAX Solar Energi napędzany słońcem. [dostęp 2021-01-17]. (pol.).
- ↑ Updated Ford C-Max Revealed for Europe. [dostęp 2021-01-17]. (ang.).
- ↑ Ford C-Max po liftingu. [w:] chceauto.pl [on-line]. [dostęp 2014-09-17]. (pol.).
- ↑ UAW: Ford to move production of Focus, C-Max out of United States in 2018. [dostęp 2021-01-17]. (ang.).
- ↑ Ford Has Already Killed Off The Focus And C-Max In The US. [dostęp 2021-01-17]. (ang.).
- ↑ Ford Confirms Plan To Retire C-Max, Grand C-Max From Europe. [dostęp 2018-12-11]. (ang.).