French
DeutschHMS E12 – Wikipedia, wolna encyklopedia
 HMS E18 bliźniaczy do E12 | |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Położenie stępki | 16 grudnia 1912[1] |
| Wodowanie | 5 września 1914[1] |
 Royal Navy | |
| Wejście do służby | 14 października 1914[2] |
| Wycofanie ze służby | 7 marca 1921 |
| Los okrętu | sprzedany na Malcie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | 678 ton (wynurzony), |
| Długość | 55 metrów |
| Zanurzenie | 4,6 metra |
| Napęd | |
| dwa spalinowe silniki diesla 1600 KM, dwa silniki elektryczne 840 KM | |
| Prędkość | 15,25 węzłów na powierzchni |
| Zasięg | 5600 km przy 10 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| pięć wyrzutni torpedowych 450 mm | |
| Wyposażenie | |
| działko 76 mm | |
| Załoga | 30 |
HMS E12 – brytyjski okręt podwodny typu E. Zbudowany w latach 1912–1914 w Chatham Dockyard[2], Chatham kosztem 101 900 funtów. Okręt został wodowany 5 września 1914 r. i rozpoczął służbę w Royal Navy 14 października 1914 roku. Pierwszym dowódcą był Lt. Cdr. K. M. Bruce. Po rozpoczęciu służby w Royal Navy okręt został przydzielony do o Ósmej Flotylli Okrętów Podwodnych (8th Submarine Flotilla), stacjonującej w Harwich. W 1914 roku jednostka odbywała patrole w rejonie Morza Północnego. W 1915 okręt został skierowany do działań wojennych na Morzu Marmara, aby uczestniczyć w operacjach w Cieśninie Dardanelskiej pod dowództwem Lt. Cdr. K. M. Brucea, a później Lt. F. A. Williams-Freemana.
Na przełomie października i listopada 1915 roku pod dowództwem Lt. Brucea okręt pobił rekord w długości patrolu, przebywając poza portem przez 40 dni. Jednostka wpadła w sieci przeciw okrętom podwodnym. Na pewien czas jej stery zostały uszkodzone i zeszła na głębokość 245 stóp. Była to największa wówczas osiągnięta głębokość przez brytyjską łódź podwodną. W krótkim czasie usterkę udało się naprawić i okręt wyszedł na powierzchnię, gdzie dostał się pod ogień baterii nabrzeżnych. W lecie 1916 roku E12 stacjonował na Malcie przydzielony do Flotylli Med Okrętów Podwodnych (Med Submarine Flotilla) pod dowództwem Cdr. K. M. Brucea[3].
Po zakończeniu działań wojennych okręt pozostał na Malcie i 7 marca 1921 roku został sprzedany.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001, s. 44. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).
- Innes McCartney: British Submarines of World War I. Oxford: Osprey Publishing Ltd., 2008. ISBN 978-1-84603-334-6. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Okręty podwodne typu E. battleships-cruisers.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. na stronie internetowej Battlecruisers.co.uk
- E Class Coastal Submarine