French
DeutschHMS E7 – Wikipedia, wolna encyklopedia
.jpg) HMS E7 | |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Położenie stępki | 30 marca 1912 |
| Wodowanie | 2 października 1913 |
 Royal Navy | |
| Wejście do służby | 16 marca 1914 |
| Wycofanie ze służby | 4 września 1915 |
| Los okrętu | zatopiony Dardanele |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | 676 ton (wynurzony), |
| Długość | 54 metry |
| Zanurzenie | 4,7 metra |
| Napęd | |
| dwa spalinowe silniki diesla 1750 KM, dwa silniki elektryczne 600 KM | |
| Prędkość | 15 węzłów na powierzchni |
| Zasięg | 5600 km przy 10 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| cztery wyrzutnie torpedowe 450 mm | |
| Załoga | 30 |
HMS E7 – brytyjski okręt podwodny typu E. Zbudowany w latach 1912–1913 w Chatham Dockyard, Chatham kosztem 105 700 funtów. Okręt został wodowany 2 października 1913 roku i rozpoczął służbę w Royal Navy 16 marca 1914.
W 1914 roku E7 stacjonował w Harwich przydzielony do Ósmej Flotylli Okrętów Podwodnych (8th Submarine Flotilla) pod dowództwem Lt. Cdr. Ferdinanda E. B. Feilmanna[1].
28 sierpnia 1914 roku okręt brał udział w pierwszej bitwie koło Helgolandu.
W 1915 roku został skierowany na Morze Marmara, aby uczestniczyć w operacjach w Cieśninie Dardanelskiej pod dowództwem Lt. Cdr. A.D. Cochrane'a. W czasie 24 dniowego patrolu zatopił ponad 13 statków i łodzi.
4 września 1915 roku w okolicach Çanakkale okręt E7 zaplątał się w sieci przeciw łodziom podwodnym. Pomimo detonacji kilku min okręt nie został uszkodzony. Wówczas dowódca niemieckiego okrętu podwodnego SM UB-14, Heino von Heimburg[2], czekającej w porcie na naprawę, wraz z jednym z marynarzy, podpłynął łódką wiosłową w miejsce uwięzienia E7. Za pomocą obciążonej liki wykrył miejsce zanurzenia E7 i rzucił turecką minę. Po eksplozji w pobliżu okrętu, jego kapitan, nakazał wynurzenie, poddanie okrętu i jego zatopienie[3]. Wszyscy członkowie załogi dostali się do niewoli.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ The Disposition of RN Submarines at the Outbreak of War, 4 August 1914.
- ↑ Heino von Heimburg (24 października 1889 – październik 1945), pierwszy dowódca SM UB-14, następnie dowódca SM UB-15, SM UC-22, SM UB-68 oraz SM U-35. Pod jego dowództwem wymienione powyżej okręty zatopiły 20 statków o łącznej wyporności 44 892 BRT, trzy okręty wojenne (10777 BRT) oraz osiem uszkodziły (49699 BRT). 11 sierpnia 1917 roku został odznaczony Pour le Mérite. – Uboat.net WWI U-boat commanders.
- ↑ Patrz Innes McCartney, British Submarines of World War I, s. 25.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001, s. 44. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).
- Innes McCartney: British Submarines of World War I. Oxford: Osprey Publishing Ltd., 2008. ISBN 978-1-84603-334-6. (ang.).
- SUBMARINES: CHATHAM BUILT – HM Submarine E7
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Okręty podwodne typu E. battleships-cruisers.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. na stronie internetowej Battlecruisers.co.uk
- HMS E7, Submarines Association, Barrow-in-Furness Branch
- E Class Coastal Submarine. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).