Michał (Jermakow) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michał
Wasilij Jermakow
Metropolita kijowski i egzarcha Ukrainy
Ilustracja
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1862
Petersburg

Data i miejsce śmierci

30 marca 1929
Kijów

Miejsce pochówku

Sobór Mądrości Bożej w Kijowie

Metropolita kijowski i egzarcha Ukrainy
Okres sprawowania

1924–1929

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia kijowska

Śluby zakonne

19 czerwca 1887

Prezbiterat

29 czerwca 1887

Chirotonia biskupia

31 stycznia 1899

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

31 stycznia 1899

Konsekrator

Joannicjusz (Rudniew)

Współkonsekratorzy

Antoni (Wadkowski), Włodzimierz (Bogojawleński), Teognost (Lebiediew), Dymitr (Sambikin), Guriasz (Burtasowski), Nikanor (Kamienski), Mikołaj (Ziorow), Jan (Kratirow)

Michał, imię świeckie Wasilij Fiodorowicz Jermakow (ur. 31 lipca?/12 sierpnia 1862 w Petersburgu, zm. 30 marca 1929 w Kijowie) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył seminarium duchowne w Kijowie, po czym w 1887 uzyskał tytuł kandydata nauk teologicznych w Kijowskiej Akademii Duchownej. 19 czerwca 1887 złożył wieczyste śluby mnisze, zaś 29 czerwca tego samego roku został wyświęcony na hieromnicha i zatrudniony jako wykładowca w seminarium duchownym, którego był absolwentem. Od 1888 do 1890 był inspektorem seminarium duchownego w Orle. Od 1890 do 1891 był p.o. inspektora Petersburskiej Akademii Duchownej, zaś od roku następnego był na stałe zatrudniony na tym stanowisku. Otrzymał również godność archimandryty. Od 1893 był rektorem seminarium duchownego w Mohylewie, następnie zaś w Krzemieńcu.

31 stycznia 1899 miała miejsce jego chirotonia na biskupa nowogrodzko-siewierskiego, wikariusza eparchii czernihowskiej, w której wzięli udział jako konsekratorzy metropolita kijowski i halicki Joannicjusz, metropolita petersburski i ładoski Antoni, metropolita moskiewski i kołomieński Włodzimierz, arcybiskup nowogrodzki i staroruski Teognost, arcybiskup twerski i kaszyński Dymitr, biskup samarski Guriasz, biskup orłowski i siewski Nikanor, biskup taurydzki i symferopolski Mikołaj oraz biskup saratowski i carycyński Jan. Od 20 października 1899 był biskupem kowieńskim, wikariuszem eparchii wileńskiej i litewskiej. W 1903 objął katedrę omską i siemipałatyńską, zaś w 1905 został przeniesiony na katedrę grodzieńską i brzeską. W 1912 otrzymał godność arcybiskupią. Działał w rosyjskim ruchu nacjonalistycznym i monarchistycznym[1]. W 1915 opuścił Grodno, udając się na bieżeństwo do Moskwy.

Uczestniczył w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Od 1921 tymczasowo zarządzał eparchią kijowską. W 1924 locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego metropolita Piotr nadał mu godność metropolity kijowskiego i egzarchy Ukrainy, jak również wyznaczył go na drugiego z trzech kandydatów do objęcia zadań locum tenens Patriarchatu na wypadek swojego aresztowania. W roku następnym metropolita Michał został aresztowany i osadzony w więzieniu, następnie zaś skazany na zesłanie do Turkiestanu. W 1927 wrócił na Ukrainę i ponownie podjął zarząd eparchii kijowskiej. Zmarł w 1929.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]