Izydor (Nikolski) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Izydor
Jakow Nikolski
Metropolita nowogrodzki, petersburski i fiński
Ilustracja
Kraj działania

Imperium Rosyjskie

Data i miejsce urodzenia

1 października 1799
Nikolski

Data i miejsce śmierci

7 września 1892
Petersburg

Metropolita nowogrodzki, petersburski i fiński
Okres sprawowania

1860–1892

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia nowogrodzka, petersburska i fińska

Śluby zakonne

22 sierpnia 1822

Diakonat

29 sierpnia 1822

Prezbiterat

5 września 1822

Nominacja biskupia

16 października 1834

Chirotonia biskupia

11 listopada 1834

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

11 listopada 1834

Miejscowość

Moskwa

Miejsce

Monaster Czudowski

Konsekrator

Filaret (Drozdow)

Izydor, imię świeckie Jakow Siergiejewicz Nikolski (ur. 20 września?/1 października 1799 w Nikolskim, zm. 26 sierpnia?/7 września 1892 w Petersburgu) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie prawosławnego diakona, jednak ojca stracił jako kilkumiesięczne dziecko. W 1821 ukończył seminarium duchowne w Tule jako najlepszy student w swoim roczniku, co pozwoliło mu kontynuować studia teologiczne w Petersburskiej Akademii Duchownej. W 1825 uzyskał dyplom tejże uczelni i 22 sierpnia tego samego roku złożył wieczyste śluby zakonne przed rektorem akademii, biskupem Grzegorzem (Postnikowem). 29 sierpnia w soborze Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Petersburgu został wyświęcony na hierodiakona, zaś 5 września na hieromnicha.

W 1826 uzyskał tytuł magistra teologii. W latach 1825–1829 był bibliotekarzem Petersburskiej Akademii Duchownej. W 1829 otrzymał godność archimandryty i został wyznaczony na przełożonego monasteru Świętych Piotra i Pawła w Mceńsku oraz rektora seminarium duchownego w Orle. Po czterech latach przeniesiony na analogiczne stanowisko w seminarium moskiewskim; został również przełożonym Monasteru Zaikonospasskiego. 11 listopada 1834 w Monasterze Czudowskim został wyświęcony na biskupa dmitrowskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej, z rekomendacji metropolity moskiewskiego Filareta. Tradycyjnie łączył urząd z kierowaniem monasteru św. Sawy Storożewskiego[1].

W 1837 mianowany biskupem połockim i witebskim. Na terenie swojej eparchii działał na rzecz nawracania unitów na prawosławie, w ścisłej współpracy z władzami świeckimi. Rozwinął szeroką działalność na rzecz urządzania nowych cerkwi. W Połocku pozostawał do 1840, gdy został przeniesiony do eparchii mohylewskiej, gdzie w podobnym duchu działał na rzecz ostatecznej likwidacji unii (zniesionej rok wcześniej na mocy postanowień synodu połockiego). W 1841 otrzymał godność arcybiskupią.

W latach 1844–1858 sprawował urząd egzarchy Gruzji, arcybiskupa kartlińskiego i kachetyńskiego (od 1856 – metropolity), doprowadzając do znacznego ożywienia życia religijnego na ziemiach gruzińskich.

1 marca 1858 objął katedrę kijowską i halicką. Po dwóch latach został przeniesiony do Petersburga z tytułem metropolita nowogrodzki, petersburski i fiński.

W swojej korespondencji wielokrotnie wyrażał pogląd, iż prawosławie w Rosji jest zagrożone przez wpływy zachodnie[2]. Sprzeciwiał się projektowanym reformom ustroju wewnętrznego Kościoła i jego szkolnictwa[3].

Wymienioną godność pełnił do śmierci w 1892, która nastąpiła po kilkumiesięcznej chorobie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Настоятели и наместники.
  2. G. Freeze, The Parish Clergy in Nineteenth-Century Russia. Crisis, Reform, Counter-Reform, Princeton University Press, Princeton 1983, s. 216.
  3. G. Freeze, The Parish Clergy in Nineteenth-Century Russia. Crisis, Reform, Counter-Reform, Princeton University Press, Princeton 1983, ss. 234–235.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]