Obszar ochrony ścisłej Jezioro Kociołek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jezioro Kociołek
Ilustracja
Widok ogólny na akwen
obszar ochrony ścisłej
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Położenie

Wielkopolski Park Narodowy, gmina Mosina

Mezoregion

Wysoczyzna Grodziska

Powierzchnia

8,50 ha

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Jezioro Kociołek”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Jezioro Kociołek”
Położenie na mapie powiatu poznańskiego
Mapa konturowa powiatu poznańskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Jezioro Kociołek”
Położenie na mapie gminy Mosina
Mapa konturowa gminy Mosina, po lewej znajduje się punkt z opisem „Jezioro Kociołek”
Ziemia52°14′58″N 16°48′45″E/52,249444 16,812500

Obszar ochrony ścisłej Jezioro Kociołekobszar ochrony ścisłej znajdujący się na terenie Wielkopolskiego Parku Narodowego.

Położenie i charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Przedmiotem ochrony jest jezioro polodowcowe typu kociołek oraz przylegający liściasty zespół leśny (grąd). Jezioro Kociołek to mały, owalny akwen o powierzchni 4,3 ha, maksymalnej głębokości 7,8 m i średniej 4,5 m, leżący 0,7 km na południe od Jeziora Góreckiego, nieopodal końcowej stacji linii kolejowej Poznań-Osowa Góra. Brzegi i ławica przybrzeżna piaszczyste, a dno wysłane mułem znacząco zmineralizowanym o miąższości 1,5 m. Akwen nie ma dopływów i odpływu. Ze względu na położenie w głębokim zagłębieniu terenu i otoczenie przez strome brzegi jezioro uważano za meromiktyczne, choć nie zostało to potwierdzone zarówno przez wieloletnie badania wykonywane w latach 30. XX wieku przez profesora Gabriela Brzęka oraz w okresie 2006–2015 przez pracowników Zakładu Ochrony Wód oraz Zakładu Analizy Wód i Gruntów Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[1][2].

Powierzchnia obszaru ochrony ścisłej wynosi 8,50 ha[3].

Przyroda

[edytuj | edytuj kod]

Bogata flora wodna, w otoczeniu 200-letnie sosny i dęby. Z roślin rosnących na terenie obszaru wymienić można: turzycę błotną, sit rozpierzchły, zanokcicę skalną (rzadkość w Wielkopolsce) i miętę nadwodną.

W akwenie przeprowadzono pierwsze na terenie obecnego parku narodowego badania glonów wodnych (1934)[4]. W latach 50. XX wieku w wodzie wykryto około 160 gatunków glonów, z czego 27 nowych dla flory Wielkopolski. Dominowały okrzemki[5].

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

Północno-wschodnim brzegiem akwenu przebiega szlak turystyczny niebieski niebieski szlak pieszy nr 3583 z Mosiny do Stęszewa, a brzegiem południowym szlak turystyczny czerwony czerwony szlak pieszy nr 186 z Osowej Góry do Puszczykówka. W pobliżu jeziora znajduje się węzeł tych szlaków[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sobczyński T., Joniak T. 2008. Zmienność chemizmu wody w profilu pionowym jeziora jako efekt oddziaływania biocenozy i osadów dennych. Ekologia i Technika XVI, 4: 170-176.
  2. Sobczyński T., Joniak T. 2009. Vertical changeability of physical-chemical features of bottom sediments in three lakes in aspect type of water mixis and intensity of human impact. Polish Journal of Environmental Studies 18, 6: 1091-1097.
  3. Jezioro Kociołek. [w:] Oficjalna strona Wielkopolskiego Parku Narodowego [on-line]. [dostęp 2019-01-23].
  4. Beata Messyasz, Aleksandra Pełechata, Lubomira Burchardt, Różnorodność gatunkowa sinic i glonów planktonowych jezior Wielkopolskiego Parku Narodowego
  5. Jarosław Urbański, Wielkopolski Park Narodowy, PWN, Poznań, 1955, s.35
  6. Wielkopolski Park Narodowy, mapa turystyczna, Cartomedia, Poznań, 2012, ISBN 978-83-7445-150-5

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Helena Szafran, Miasto Poznań i okolica, Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, Poznań, 1959, ss.243-245
  • Jerzy Siepak, Lubomira Burchardt, Mariusz Pełechaty, Artur Osowski, Badania hydrochemiczne na terenie Wielkopolskiego Parku Narodowego, UAM, Poznań, 1999, s.11, ISBN 83-908178-4-5
  • Wielkopolski Park Narodowy - 50 lat WPN 1957-2007, mapa turystyczna z treścią merytoryczną, wyd. LoboSoftII, Kraków, 2007, ISBN 83-60764-00-X