Zajazd Owernii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zajazd Owernii

Państwo	Malta
Miejscowość	Valletta
Styl architektoniczny	barok, manieryzm
Architekt	Girolamo Cassar
Rozpoczęcie budowy	1571–1574
Ukończenie budowy	1583[1]
Zniszczono	29 maja 1941
Pierwszy właściciel	Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników św. Jana z Jerozolimy z Rodos i z Malty
Położenie na mapie Morza Śródziemnego Zajazd Owernii
Położenie na mapie Malty Zajazd Owernii
35°53′54,0″N 14°30′43,9″E/35,898333 14,512194
Multimedia w Wikimedia Commons

Zajazd Owernii (malt. Berġa ta’ Alvernja, ang. Auberge d’Auvergne) – był jednym z ośmiu zbudowanych na terenie Valletty, miejsc zamieszkania rycerzy zakonnych kawalerów maltańskich zajazdów z tzw. langues (grup językowych). Został zbudowany dla rycerzy z obszaru Owernii^[1][2].

Nowa siedziba rycerzy z Owernii została zaprojektowana przez Girolama Cassara, maltańskiego architekta i inżyniera wojskowego, który w okresie lat sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVI wieku zaprojektował oraz nadzorował budowę kilkudziesięciu najważniejszych budynków w stolicy Malty, m.in. Pałacu Wielkiego Mistrza czy konkatedry Świętego Jana oraz np. Verdala Palace w Siġġiewi^[3]. Jej budowę rozpoczęto w latach 1571-1574, a zakończono w 1583 roku.

Budynek służył zakonowi do roku 1798 do momentu francuskiej okupacji Malty, kiedy to został przejęty przez wojska Napoleona. Po zajęciu wyspy przez Brytyjczyków obiekt został zajęty Armię Brytyjską. W 1825 roku był używany jako Tribunale di Pirateria oraz Corte di Fallimento. W 1840 roku gubernator Malty sir Henry Bouverie przeniósł do budymku zajadu Owernii sąd cywilny^[1].

W czasie działań wojennych w czasie II wojny światowej zjazd został doszczętnie zburzony w wyniku zrzuconej przez Niemców w dniu 29 maja 1941 roku bomby^[4]. Nowy budynek, siedziba najważniejszych sądów na Malcie, został zbudowany na miejscu zniszczonego zajazdu w końcu lat sześćdziesiątych XX wieku. Budynek, który ma siedem pięter, z czego trzy pod ziemią, został otwarty przez premiera George’a Borga Oliviera, gubernatora generalnego Malty Maurice’a Henry’ego Dormana, arcybiskupa Malty Mikiela Gonziego przy udziale sędziów, ministrów i najważniejszych polityków Malty^[5].