PZL P.6 – Wikipedia, wolna encyklopedia

PZL P.6
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie

Typ

samolot myśliwski

Konstrukcja

górnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie klasyczne – stałe

Załoga

1

Historia
Data oblotu

sierpień 1930

Wycofanie ze służby

1931

Dane techniczne
Napęd

1 silnik gwiazdowy, 9-cylindrowy Gnome-Rhone Jupiter VI FH

Moc

450 KM (331 kW)

Wymiary
Rozpiętość

10,30 m

Długość

7,16 m

Wysokość

2,75 m

Powierzchnia nośna

17,30 m²

Masa
Własna

865 kg

Startowa

1340 kg

Osiągi
Prędkość maks.

292 km/h

Prędkość minimalna

103 km/h

Prędkość wznoszenia

10,3 m/s

Pułap

8000 m

Zasięg

600 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny maszynowe kal. 7,9 mm

PZL P.6 (PZL P-6) – prototyp polskiego samolotu myśliwskiego projektu Zygmunta Puławskiego z rodziny myśliwców z polskim płatem, opracowany i oblatany w 1930 roku w Państwowych Zakładach Lotniczych.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
PZL P.6

Samolot myśliwski PZL P.6 został zaprojektowany przez wybitnego polskiego inżyniera i pilota Zygmunta Puławskiego, na zamówienie polskiego lotnictwa wojskowego. Stanowił on rozwinięcie poprzedniej, niezwykle udanej konstrukcji Puławskiego jaką był samolot myśliwski PZL P.1.

Zastosowano w nim sprawdzone w PZL P.1 rozwiązania techniczne takie jak wymyślony przez Puławskiego „polski płat”. Zastosowano lekką, półskorupową konstrukcję kadłuba.

Pod koniec roku 1930 myśliwiec zaprezentowano na Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu, gdzie został uznany za najnowocześniejszy samolot myśliwski.

Na bazie PZL P.6 opracowano prototyp samolotu myśliwskiego PZL P.7, który od pierwowzoru odróżniało przede wszystkim zastosowanie silnika ze sprężarką. Po testach porównawczych Polskie Siły Powietrzne zadecydowały o wyborze i wprowadzeniu do produkcji PZL P.7.

Służba w lotnictwie

[edytuj | edytuj kod]

Samolot ten nigdy nie wyszedł poza stadium prototypu i tym samym nigdy nie trafił do produkcji oraz służby w lotnictwie. Samolot ten na owe czasy był zwrotny, szybki i dobrze uzbrojony.

Opis techniczny

[edytuj | edytuj kod]

Całkowicie metalowy (duralowy) jednomiejscowy górnopłat zastrzałowy z „polskim płatem”. Podwozie klasyczne stałe z płozą ogonową. Napęd stanowił bezsprężarkowy silnik gwiazdowy Gnome-Rhone „Jupiter” VI FH o mocy 450 KM. Uzbrojenie to 2 karabiny maszynowe kaliber 7,9 mm.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]