9P133 Malutka-P – Wikipedia, wolna encyklopedia

9P133 Malutka-P

9P133 Malutka-P armii turkmeńskiej
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Arzamaska Fabryka Maszyn
Typ pojazdu	samobieżna wyrzutnia przeciwpancernych pocisków kierowanych
Trakcja	kołowa (4x4)
Załoga	2
Dane techniczne
Silnik	gaźnikowy 4-suwowy, widlasty, 8-cylindrowy GAZ-41 o mocy 140 KM
Transmisja	mechaniczna
Poj. zb. paliwa	290 l
Pancerz	spawany z płyt walcowanych
Długość	5,75 m
Szerokość	2,35 m
Wysokość	2,31 m
Prześwit	0,43 m
Masa	6,6 t bojowa: 7,2 t
Moc jedn.	20 KM/t
Osiągi
Prędkość	100 km/h w wodzie: 9-10 km/h
Zasięg pojazdu	750 km
Pokonywanie przeszkód
Rowy (szer.)	122 cm
Ściany (wys.)	40 cm
Kąt podjazdu	30
Dane operacyjne
Uzbrojenie
6× wyrzutnia ppk 9M14 Malutka
Multimedia w Wikimedia Commons

9P133 Malutka-P – radziecka samobieżna wyrzutnia przeciwpancernych pocisków kierowanych 9M14 Malutka stworzona na bazie pojazdu BRDM-2.

Wraz z pojawieniem się przeciwpancernych zestawów rakietowych drugiej generacji rozpoczęto w Związku Radzieckim prace nad modernizacją starszych zestawów, w celu dostosowania ich do warunków perspektywicznego pola walki. Dla zestawu Malutka skonstruowano aparaturę do półautomatycznego kierowania pociskiem, którą zamontowano na podwoziu samochodu opancerzonego BRDM-2, tworząc wyrzutnię 9P133. Wraz ze zmodernizowanym pociskiem 9M14P, jako zestaw „Malutka-P” (P od „połuawtomaticzeskij”), przyjęto ją oficjalnie do uzbrojenia Armii Radzieckiej 18 grudnia 1969 r. Seryjna produkcja rozpoczęła się dopiero w 1971 (17 pojazdów), a na większą skalę - w 1972 roku^[1]. Zastąpiła w produkcji poprzednią samobieżną wyrzutnię 9P122 pocisków 9M14M Malutka-M, na tym samym podwoziu (najłatwiejszą możliwość identyfikacji stanowi jedno okno z przodu 9P122 i dwa okna w 9P133). Oprócz krajów Układu Warszawskiego, w tym w Polsce, zestaw był eksploatowany w niektórych państwach bliskowschodnich (z dużym powodzeniem w wojnie 1973 r.) i afrykańskich.

• Przeciwpancerna wyrzutnia rakietowa 9P133. MON. [dostęp 2010-05-08]. (pol.).
• Aleksandr Szyrokorad, PTURy wtorogo pokolenija w: Tiechnika i Woorużenie nr 10/2000, s.23-24 (ros.)