M17 MGMC – Wikipedia, wolna encyklopedia
M17 MGMC w Muzeum Czołgów w Kubince | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | International Harvester Co. |
Typ pojazdu | |
Trakcja | pólgasienicowa |
Załoga | 5 osób |
Dane techniczne | |
Długość | 610 cm |
Szerokość | 220 cm |
Wysokość | 235 cm |
Prześwit | 0,28 m |
Masa | 9400 kg |
Osiągi | |
Prędkość | 62 km/h |
Zasięg pojazdu | 320 |
Pokonywanie przeszkód | |
Brody (głęb.) | bez przygotowania: 0,8 m |
Rowy (szer.) | 1 m |
Ściany (wys.) | 0,3 m |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
4 × wkm M2 | |
Użytkownicy | |
US Army, Armia Czerwona, Ludowe Wojsko Polskie |
M17 MGMC – amerykańskie samobieżne działo przeciwlotnicze wykorzystujące podwozie transportera opancerzonego M5 Half-track. W tylnej części podwozia umieszczono platformę M45 Quadmount z czterema wkm-ami M2. Naprowadzanie broni na cel – ręcznie.
M17 MGMC miał konstrukcję zbliżoną do M16 MGMC wykorzystującego podwozie M3 Half-track i został przyjęty do uzbrojenia w 1942 roku. Duże ilości tych pojazdów zostało dostarczone w ramach Lend-Lease ZSRR, skąd trafiły do Ludowego Wojska Polskiego. Po II wojnie światowej M14 MGMC były używane przez US Army jeszcze podczas wojny koreańskiej zarówno jako pojazdy przeciwlotnicze, jak i pojazdy zwalczające cele naziemne.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WiS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275 .