Dywizja Kawalerii Antoniego Pawła Sułkowskiego – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dywizja Kawalerii Antoniego Pawła Sułkowskiego – polska formacja kawalerii okresu napoleońskiego.

Dywizja została sformowana na ziemiach Księstwa Warszawskiego w pierwszych miesiącach 1813.

Książę Józef Poniatowski wysłał do Napoleona raport wykazujący istnienie dywizji. Podawał przy tym jej skład.

Brygada Kawalerii Jana Nepomucena Umińskiego

• 1 pułk strzelców konnych
• 2 pułk ułanów
• 3 pułk ułanów
• 16 pułk ułanów

Brygada Kawalerii pułkownika Zygmunta Kurnatowskiego

• 5 pułk strzelców konnych
• 6 pułk ułanów
• 8 pułk ułanów
• 20 pułk ułanów

Brygada Lewa generała Benedykta Józefa Łączyńskiego

• 4 pułk strzelców konnych
• 14 pułk kirasjerów
• 15 pułk ułanów

Brygada Prawa generała Józefa Tolińskiego

• 10 pułk huzarów
• 11 pułk ułanów
• 12 pułk ułanów
• 13 pułk huzarów
• 18 pułk ułanów

Były to jednak brygady szkieletowe. Poszczególne pułki miały w owym czasie bardzo niskie stany osobowe i przechodziły okres kolejnych reorganizacji.

Dywizja ta przestała istnieć w wyniku postanowień dekretu cesarskiego powołującego do życia VIII Korpus Wielkiej Armii.

• Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. Poznań: "Kurpisz", 2003. ISBN 83-88841-52-1.
• Bronisław Gembarzewski, Szymon Askenazy: Wojsko Polskie : Księstwo Warszawskie 1807–1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
• Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2.