Fablok 9D – Wikipedia, wolna encyklopedia
SM25-002 w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie | |
Producent | |
---|---|
Lata budowy | 1961-1963 |
Układ osi | C |
Wymiary | |
Masa służbowa | 37 ton |
Długość | 8644 mm |
Szerokość | 3150 mm |
Wysokość | 4139 mm |
Rozstaw osi skrajnych | 4200 mm |
Średnica kół | 1100 mm |
Napęd | |
Trakcja | spalinowa |
Typ silników | Wola 1DVSa/31-350 |
Pojemność zbiorników paliwa | 920 kg |
Parametry eksploatacyjne | |
Moc znamionowa | 257 kW |
Rodzaj przekładni | hydrauliczna |
Prędkość konstrukcyjna | 60 km/h |
System hamulca | Oerlikon i ręczny |
Parametry użytkowe | |
Sterowanie wielokrotne | jest |
System ogrzewania | brak |
SM25 (typ Ls350 oraz 9D) – lokomotywa spalinowa produkcji polskiej, wytwarzana w zakładach Fablok w Chrzanowie w latach 1961–1963.
Projekt pierwszej polskiej lokomotywy z przekładnią hydrauliczną systemu Voith L26 opracowany został w latach 1959–1960 wraz z projektem wagonu spalinowego SN80. Nowe lokomotywy miały zastąpić spalinowozy SM30 o przestarzałej konstrukcji. Zastosowano w nich wiele innowacji: nowe technologie produkcji, umieszczenie kabiny i pomostów zapewniające optymalne warunki pracy manewrowej, zastosowano izolację akustyczną. Wyprodukowano tylko 3 egzemplarze, a następnie produkcję przerwano z powodu problemów z dostawą przekładni hydraulicznych niemieckiej firmy Voith importowanych za waluty wymienialne. Spalinowozy serii SM25 stacjonowały w lokomotywowni w Krakowie, a z eksploatacji zostały wycofane w latach 70. XX wieku.
Do celów muzealnych zachowano egzemplarz SM25-002 wyprodukowany w roku 1962 (nr fabryczny 5427), znajdujący się obecnie w stacji muzeum (dawne Muzeum Kolejnictwa w Warszawie)