Pk2 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pk2
Ilustracja
Lokomotywa S101 (Pk2)
Inne oznaczenia

S101

Producent

Schwartzkopff, Henschel, BMAG

Lata budowy

1910–1914

Układ osi

2'C

Wymiary
Masa pustego parowozu

84,1 t

Masa służbowa

147,5 t

Długość z tendrem

20.910 mm

Średnica kół napędnych

1980 mm

Średnica kół tocznych

1000 mm

Napęd
Trakcja

parowa

Typ tendra

T20 (PKP 32D2)

Ciśnienie w kotle

15 at

Powierzchnia ogrzewalna kotła

161,22 m²

Powierzchnia przegrzewacza

58,5 m²

Powierzchnia rusztu

3,12 m²

Skok tłoka

660 mm

Parametry eksploatacyjne
Maksymalna siła pociągowa

11000 kG

Prędkość konstrukcyjna

110 km/h

Pk2 – polskie oznaczenie pruskiego parowozu pospiesznego, produkowanego w latach 1910–1916. Na kolejach pruskich nosił oznaczenie S101, a później w DRG 1710-12. Parowóz występował w dwóch odmianach:

  • S101 Bauart 1911 – polskie oznaczenie Pk2 (wersja z 1911 roku),
  • S101 Bauart 1914 – polskie oznaczenie Pk2 (wersja z 1914 roku).

Po I wojnie światowej polskie koleje eksploatowały dwadzieścia parowozów tego typu, z czego po połowie stanowiły wersje z 1911 i 1914 roku.

Były one wykorzystywane przede wszystkim do prowadzenia niemieckich pociągów w tranzycie przez Pomorze do Prus Wschodnich. Stacjonowały w parowozowniach Gdańsk Brama Oliwska (Dzg-Odz) oraz Chojnice i Toruń.

Po II Wojnie Światowej na PKP trafiły ponownie parowozy tej serii, jednak tylko 1 sztuka pochodziła z Bauart 1914. Niewiele powojennych parowozów serii Pk2 pochodziło z przedwojennego ilostanu polskich kolei. Ostatni egzemplarz na stanie PKP został skasowany dopiero w 1959 r.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Piwowoński: Parowozy Kolei Polskich. WKiŁ, Warszawa 1978.
  • Ingo Hütter, Reimar Holzinger: Die Lokomotiven der PKP 1918–1939. DGEG, Hövelhof 2007, ISBN 978-3-937189-27-7.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]