Fablok 1D – Wikipedia, wolna encyklopedia

SM30
Ilustracja
SM30-039 w skansenie w Karsznicach
Producent

Fablok Chrzanów

Lata budowy

1957–1970

Układ osi

Bo′Bo′

Wymiary
Masa służbowa

36 t

Długość

10 140 mm

Szerokość

3130 mm

Wysokość

4300 mm

Średnica kół

850 mm

Napęd
Trakcja

spalinowa

Typ silników

3DVSRa-350
Wola V-Roka 300

Pojemność zbiorników paliwa

750 l

Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa

220 kW

Maksymalna siła pociągowa

75 kN

Rodzaj przekładni

elektryczna

Prędkość konstrukcyjna

60 km/h

Nacisk osi na szyny

9 t

System hamulca

samoczynny Knorra

Parametry użytkowe
Sterowanie wielokrotne

brak

System ogrzewania

brak

Fablok 1D (typ fabryczny Ls300, seria PKP SM30) – lokomotywa spalinowa przeznaczona do pracy manewrowej i prowadzenia lekkich pociągów.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Lokomotywa została zaprezentowana w 1956 roku na Międzynarodowych Targach Poznańskich. Zakupem spalinowozu były zainteresowane koleje wschodnioniemieckie, jednak ostatecznie lokomotywa nie została wyeksportowana z powodu nieodpowiedniej konstrukcji. Wyprodukowano ponad 1000 egzemplarzy, z których 293 zostały zakupione przez PKP, zaś pozostałe były eksploatowane w zakładach przemysłowych. Lokomotywa SM30-001 została przydzielona do dyrekcji krakowskiej. Maszyny tej serii były przeznaczone do pracy manewrowej[1].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

W lokomotywie zastosowano szeregowo-równoległe przełączanie silników oraz osłabianie wzbudzenia. Zainstalowana została wymuszona wentylacja zewnętrzna prądnicy pomocniczej i silników trakcyjnych. Do regulacji wzbudzenia wykorzystano oporniki przełączane nastawnikiem. Regulator obrotów był wielozakresowy[1].

Pierwotnie lokomotywa była napędzana silnikiem spalinowym Wola-V-Roka 300 o mocy 300 KM, w późniejszym okresie zastąpionym przez silnik 2DVSa-350 o mocy 350 KM. W latach 80. XX wieku część lokomotyw zmodernizowano stosując silniki 16H12A (licencja Henschel).

Pudło lokomotywy wspierało się na dwóch dwuosiowych wózkach (układ Bo′Bo′). Siłę pociągową zapewniały cztery elektryczne silniki trakcyjne LT-31 lub Lka-310 zawieszone na osiach w sposób półodsprężynowany – „za nos”, czyli z jednej strony silnik jest osadzony na osi zestawu kołowego za pomocą dwóch łożysk ślizgowych, a z drugiej strony opiera się wspornikiem silnika trakcyjnego na wsporniku wózka poprzez wahacz i podwójne sprężyny (zawieszenie tramwajowe).

Na bazie spalinowozów serii SM30 powstały lokomotywy serii SP30, wyposażone w instalację elektrycznego ogrzewania wagonów (napięcie 500 V, energia elektryczna czerpana z prądnicy głównej).

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Maciej Dobrowolski. Rozwój układów i wyposażenia elektrycznego pojazdów trakcji spalinowej w Polsce. „Technika Transportu Szynowego”. 10/1996, s. 9–20. Łódź: Emi-Press. ISSN 1232-3829. (pol.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zdzisław Walbiner: Lokomotywa spalinowa serii SM30. Wyd. drugie rozszerzone. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1968. (pol.).