Test podwójny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Test podwójny – badanie przesiewowe, pomocne we wczesnym wykrywaniu wad rozwojowych płodu w I trymestrze ciąży. W Polsce jest badaniem zalecanym. Polskie Towarzystwo Ginekologiczne rekomenduje przeprowadzenie badania między 11-13(+6 dni) tygodniem ciąży razem z oceną przezierności karkowej (NT)^[1].

Składa się na nie pomiar poziomu stężenia białka PAPP-A (PAPP-A) i wolnej podjednostki β gonadotropiny kosmówkowej (β-hCG) z krwi matki.

Im niższy poziom białka PAPP-A tym większe prawdopodobieństwo zespołu Downa u płodu.

W zespołach Patau i Edwardsa obserwuje się niski poziom białka PAPP-A i wolnej podjednostki β-hCG.

• test potrójny