Grand Prix-wegrace van Brazilië 1989

Vlag van Brazilië Grand Prix-wegrace van Brazilië 1989
Autódromo Internacional de Goiânia
Officiële naam Grand Prêmio Brasil de Motociclismo 89
Land Vlag van Brazilië Brazilië
Datum 17 september 1989
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Loris Reggiani
Snelste ronde Vlag van Italië Luca Cadalora
Eerste Vlag van Italië Luca Cadalora
Tweede Vlag van Japan Masahiro Shimizu
Derde Vlag van Italië Loris Reggiani

De Grand Prix-wegrace van Brazilië 1989 was de vijftiende en laatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1989. De races werden verreden op 17 september 1989 op het Autódromo Internacional de Goiânia nabij Goiânia in Goiás, Brazilië. Alleen de 250cc-klasse en de 500cc-klasse kwamen aan de start. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 500cc-klasse beslist. De titel in de 250cc-klasse was al eerder beslist.

Er was al wekenlang twijfel geweest of de Braziliaanse Grand Prix wel kon doorgaan omdat er opnieuw problemen waren met de financiën. Dat was voor de coureurs belangrijk, want niet alleen kwamen de start- en prijzengelden in gevaar, maar ook de reiskostenvergoeding. Het leidde op zaterdag bijna tot een rijdersstaking, maar de organisatie wist die te voorkomen door de nog verschuldigde reiskosten van Dunlop, Cagiva Corse en Iberna (de vader van Alessandro Valesi) te innen en een garantstelling van de FIM te verkrijgen. Zo ontstond er wel een schuld van 100.000 dollar aan de FIM, die snel betaald moest worden want de Nieuwe cruzeiro devalueerde met 1½ % per dag. Toen de financiën geregeld waren trok een aantal fabriekscoureurs langs de teams om contractbesprekingen voor het seizoen 1990 te voeren. Er kwam nog niet veel concreets uit, behalve dat Wayne Rainey al een mondelinge toezegging had gedaan aan Kenny Roberts, dat Sito Pons een nieuwe Honda NSR 500 met volledige fabriekssteun zou krijgen en dat Alex Barros op de 500cc-Cagiva zou gaan rijden.

Intussen werd er nog gestreden om de titel in de 500cc-klasse, waar Eddie Lawson een vrij comfortabele voorsprong op Wayne Rainey had. Rainey kon alleen hopen op een klassering bij de eerste twee, waarbij Lawson dan ook nog puntloos moest blijven.

Kanshebbers titel 500cc-klasse voor deze GP

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn Overwinningen
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 211 - 4
2 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 195,5 -15,5 3

In de 250cc-klasse was Sito Pons al wereldkampioen, maar de tweede plaats was nog onbeslist. Reinhold Roth en Jacques Cornu hadden beiden 180 punten en als dat zo zou blijven zou Roth dankzij twee overwinningen tweede in het kampioenschap worden. Dat was onwaarschijnlijk en het ging er voor beide rijders dus om dat ze minstens één punt meer scoorden dan de concurrent.

Kanshebbers tweede plaats 250cc-klasse voor deze GP

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn Overwinningen
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda/
HB-Shoei-HRC-Honda
180 - 2
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 1

Wayne Rainey was de snelste in de training, voor Kevin Schwantz die twee keer viel. Wayne Gardner, die in de training in Tsjecho-Slowakije een voet gekneusd had, was teruggekomen op zijn besluit om rust te nemen en reed de zesde tijd. Hoewel Dominique Sarron weer terug was, mocht zijn tijdelijke vervanger Adrien Morillas met de tweede ELF-ROC-HRC-Honda trainen en hij plaatste zich als veertiende.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"25'447
2. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"26'147
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 1"26'614
4. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"26'727
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 1"26'777
6. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"26'945
7. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"27'063
8. Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 1"27'254
9. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"27'386
10. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda 1"27'788

Al in de eerste ronde scheidden drie man zich af van de rest van het veld: op kop Eddie Lawson, daarachter Wayne Rainey en Kevin Schwantz. Halverwege de race, toen de eerste achterblijvers gepasseerd werden, was al duidelijk te zien dat de banden het moeilijk kregen. Alle drie hadden ze last van uitbrekende achterwielen en het was opmerkelijk dat Lawson, die aan de elfde plaats genoeg had om de wereldtitel binnen te slepen, zich met de strijd bleef bemoeien. Rainey kon dat niet, zijn Dunlop banden gaven het op en hij moest Lawson en Schwantz laten gaan. Daarmee was zijn kans op de titel ook verkeken. Na 22 ronden nam Schwantz de leiding over. De titel van Lawson kwam toch nog even in gevaar toen achterblijver Vincenzo Cascino vlak voor hem viel. Had Cascino dat een seconde eerder gedaan dan had Lawson hem niet meer kunnen ontwijken en was Rainey tweede en wereldkampioen geworden. Het liep echter goed af voor Lawson.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 46"44'39 2 20
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 46"46'09 3 17
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 46"55'60 1 15
4 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 47"03'51 8 13
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 47"08'64 5 11
6 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 47"17'81 4 10
7 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 47"18'02 6 9
8 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 47"23'00 7 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 47"51'03 12 7
10 Vlag van Frankrijk Adrien Morillas ELF-ROC-HRC-Honda 47"54'40 14 6
11 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Corse 47"56'04 13 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Cabin-HRC-Honda 47"56'82 11 4
13 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Yamaha +1 ronde 15 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Team Katayama-Honda +1 ronde 17 2
15 Vlag van Spanje Juan López Mella Xunta-Honda +2 ronden 16 1
16 Vlag van Spanje Fernando González De Nicolás Club Cross Pozuelo-Honda +3 ronden 20
17 Vlag van Zwitserland Niggi Schmassmann Technotron-Honda +3 ronden 18

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Nolan-Suzuki Val 19
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda Val 10
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda Bandenproblemen 9
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha 21

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Graves Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Sepp Doppler Honda
Vlag van Australië Michael Dowson Yamaha
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Römer-Honda
Vlag van Duitsland Alois Meyer Rallye Sport-Honda
Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki Deutschland
Vlag van Duitsland Michael Rudroff Rallye Sport-Honda
Vlag van Frankrijk Thierry Crine Konica Minolta-Suzuki [1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda
Vlag van Ierland Eddie Laycock Millar-Honda
Vlag van Italië Alberto Rota Agostini-Marlboro-Yamaha
Vlag van Italië Fabio Biliotti Team Katayama-Honda
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva Corse
Vlag van Italië Romolo Balbi Honda
Vlag van Japan Kunio Machii Nescafé-Yamaha [2]
Vlag van Japan Norihiko Fujiwara Tech 21-Yamaha [3]
Vlag van Japan Shinichi Ito Seed-HRC-Honda [2]
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Pentax-HRC-Honda [2]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[4]
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Librenti-Suzuki
Vlag van Nederland Cees Doorakkers Honda
Vlag van Zweden Peter Lindén Flygvapnet-Eurovan Germany-Honda
Vlag van Verenigde Staten Bubba Shobert Cabin-HRC-Honda USA Gewond[5]
Vlag van Verenigde Staten Fred Merkel Gallina-HB-HRC-Honda
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha Ontslagen
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha [6]

Top tien eindstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Team/merk Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 228
2 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 210,5
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 165,5
4 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 162,5
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 138,5
6 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 122
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 103
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 86
9 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 81
10 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 67

Loris Reggiani had nog geen indruk kunnen maken met zijn Honda, met als beste resultaat een vijfde plaats in de Britse Grand Prix, maar nu reed hij de snelste trainingstijd. De Honda's domineerden de trainingen opnieuw, met als enige vreemde eend in de bijt Luca Cadalora met een Yamaha. Cadalora had opnieuw gepast voor een kans om op de Yamaha YZR 500 van de ontslagen Freddie Spencer te rijden. De aandacht ging vooral uit naar Jacques Cornu en Reinhold Roth, die om de tweede plaats in het WK vochten. Cornu trainde 0,1 seconde sneller dan Roth.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda 1:28;989
2. Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 1"29'143
3. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 1"29'503
4. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"29'534
5. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 1"29'557
6. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 1"29'618
7. Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 1"29'767
8. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Rudy Project-Aprilia-Rotax 1"29'772
9. Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 1"29'833
10. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 1"30'146

In het begin bestond de kopgroep uit Reinhold Roth, Masahiro Shimizu, Carlos Cardús, Luca Cadalora en Loris Reggiani, terwijl Sito Pons een slecht start had gehad. Op het moment dat Pons nam Cadalora de leiding. Het gevecht tussen Roth en Jacques Cornu kwam er niet, omdat Cornu's Dunlops het niet aankonden en hij terugzakte naar de negende plaats. Cadalora won de race voor Shimizu en Reggiani, die zijn eerste podiumplaats voor Honda boekte. Roth werd slechts zesde, maar dat was genoeg om de tweede plaats in het WK te grijpen ten koste van Cornu. Carlos Lavado werd zevende, op zich niet indrukwekkend voor een oud-wereldkampioen, maar hij moest het doen met de Yamaha TZ 250-productieracer van de geblesseerde Fabio Barchitta.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 40"46'14 4 20
2 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 40"46'38 9 17
3 Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda 40"46'94 1 15
4 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 40"47'50 5 13
5 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 40"53'94 2 11
6 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 40"59'10 6 10
7 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Rudy Project-Aprilia-Rotax 41"06'75 8 9
8 Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 41"07'14 7 8
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 41"07'55 3 7
10 Vlag van Brazilië Alex Barros McDonald's-Venemotos-Yamaha 41"24'18 16 6
11 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 41"24'35 10 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Docshop-Yamaha 41"40'33 12 4
13 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda 41"40'54 20 3
14 Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha 41"41'16 19 2
15 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 41"43'11 13 1
16 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 41"49'35 15
17 Vlag van Frankrijk Alain Bronec Aprilia-Rotax 42"03'34 22
18 Vlag van Italië Renzo Colleoni Aprilia-Rotax 42"03'58 18
19 Vlag van Venezuela Miguel Gonzales Yamaha +1 ronde 23
20 Vlag van Venezuela José Barresi Yamaha +1 ronde 21
21 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha +1 ronde 24
22 Vlag van Venezuela Eduardo Aleman Yamaha +2 ronden 25
23 Vlag van Argentinië Francisco Incorvaia Yamaha +3 ronden 26

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Argentinië Ricardo Blanco Yamaha 28
Vlag van Argentinië Eduardo Amen Yamaha 27
Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha 14
Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax 11
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Honda 17

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax
Vlag van Oostenrijk August Auinger Project Consult-Yamaha
Vlag van Australië Daryl Beattie Honda
Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha Blessure[7]
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Yamaha
Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Team Katayama-Ducados-HRC-Honda
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas Yamaha [8]
Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha Blessure[9]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha
Vlag van Italië Alberto Rota FMI-Aprilia-Rotax
Vlag van Italië Fausto Ricci FMI-Aprilia-Rotax
Vlag van Italië Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax
Vlag van Italië Maurizio Vitali Honda
Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda
Vlag van Japan Junya Arai Honda [2]
Vlag van Japan Tadayuki Okada Cabin-HRC-Honda [2]
Vlag van Japan Toshihiko Honma Yamaha [10]
Vlag van Japan Toshinobu Shiomori Yamaha [2]
Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh Docshop-Yamaha
Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Samson-Sharp-HRC-Honda
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda [11]
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha [12]

Top tien eindstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Team/merk Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 262
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda/
HB-Shoei-HRC-Honda
190
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 187
4 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 166
5 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 127
6 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 116
7 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 110
8 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 98
9 Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 88
10 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 62

Met de hoge temperaturen in Goiânia vielen de banden van Dunlop en Pirelli definitief door de mand. Wayne Rainey, Kevin Magee en Jacques Cornu (Dunlop) moesten allemaal halverwege de race hun concurrenten met Michelin's laten gaan en Pierfrancesco Chili (Pirelli) besloot zelfs zijn race te staken. Overstappen naar Michelin in 1990 was nog niet zo eenvoudig, want nieuw klanten kregen daar altijd tweede keus banden. Het was voor de teams van Lucky Strike en Gallina dus nog maar de vraag wat verstandiger was.

Privérijders

[bewerken | brontekst bewerken]

Privérijders hadden het allemaal moeilijk omdat zowel Honda (Honda RS 500) als Suzuki (Suzuki RG 500) al halverwege de jaren tachtig waren gestopt met de productie van "klantenmotoren". De Brit Peter Graves zag zijn kans schoon in Brazilië, dat voor de meeste van zijn collega's te duur was. Daar kon hij zich eindelijk eens kwalificeren, wat hem met de normale concurrentie nooit zou lukken. Mike Trimby (IRTA) had Graves al eerder afgeraden om naar Brazilië te gaan en verwachtte dat Bill Smith, de voorzitter van de Britse Auto-Cycle Union, hem niet van een startbewijs zou voorzien. Dat gebeurde echter wel, waardoor er een conflict ontstond tussen Trimby en Jo Zegwaard, de vertegenwoordiger van de FIM. Ook de coureurs bemoeiden zich ermee. Zij tekenden een petitie waarin stond dat ze vonden dat een rijdende chicage als Graves niet aan een Grand Prix zou moeten kunnen deelnemen. Graves kwalificeerde zich echter niet, waardoor dat gevaar geweken was. Na de race was de kersverse wereldkampioen Eddie Lawson niet alleen maar blij: hij was woedend op de Chileen Vincenzo Cascino, die op een ronde werd gereden maar vlak voor Laswon viel. Lawson kon hem nog net ontwijken, maar als dat niet gelukt was, was de wereldtitel naar Wayne Rainey gegaan.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1989
FIM wereldkampioenschap wegrace
41e seizoen (1989)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1990

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Brazilië 1988
Grand Prix-wegrace van Brazilië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Brazilië 1992