Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1985

Vlag van Verenigd Koninkrijk Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1985
Circuit Silverstone (De plattegrond is ouder, omdat in 1975 een chicane werd gecreëerd bij Woodcote. Deze werd echter bij motorraces niet gebruikt, waardoor deze plattegrond de juiste situatie weergeeft.)
Circuit Silverstone (De plattegrond is ouder, omdat in 1975 een chicane werd gecreëerd bij Woodcote. Deze werd echter bij motorraces niet gebruikt, waardoor deze plattegrond de juiste situatie weergeeft.)
Officiële naam Marlboro British Grand Prix
Land Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Datum 4 augustus 1985
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Duitsland Reinhold Roth
Derde Vlag van Duitsland Manfred Herweh
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Ezio Gianola
Snelste ronde Vlag van Oostenrijk August Auinger
Eerste Vlag van Oostenrijk August Auinger
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini
Zijspan
Poleposition Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders

De Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1985 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1985. De races werden verreden op 4 augustus 1985 op het Silverstone circuit nabij Silverstone (Northamptonshire). Tijdens deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 250cc-klasse beslist.

De Britse Grand Prix werd verreden onder erbarmelijke weersomstandigheden. Zowel de trainingen als de races werden gehinderd door hevige regenval en gevaarlijke rukwinden, waardoor er al enkele coureurs voor de start uitgeschakeld werden. Vanwege de plassen op de baan hadden vooral de zijspanrijders veel last van aquaplaning en zij weigerden uiteindelijk van start te gaan, tot woede van de organisatie. Yamaha presenteerde de nieuwe Yamaha YZR 250-V-twin, die alleen door Carlos Lavado gebruikt werd omdat Martin Wimmer geblesseerd was. HRC voorzag naast Freddie Spencer nu ook Randy Mamola en Wayne Gardner van de viercilinder Honda NSR 500, tot teleurstelling van Ron Haslam, die de machine graag in zijn thuisrace had ingezet. Skoal Bandit-Heron-Suzuki versterkte zich met een tweede rijder, maar het werd geen Brit. Men koos voor de Australiër Paul Lewis. Rolf Biland liet zijn nieuwe LCR-Krauser thuis en koos voor de snellere Krauser-LCR-Yamaha.

In de droge training, waarbij het wel al hard waaide, zette Freddie Spencer de snelste rondetijd, voor Eddie Lawson en Christian Sarron. Randy Mamola en Wayne Gardner hadden tijd nodig om de afstelling van de Honda NSR 500 te vinden, maar stonden toch op de vierde en de vijfde startplaats. Omdat hij nu toch met de viercilinder reed, had Gardner een driecilinder Honda NS 500-fabrieksblok aan Roger Marshall uitgeleend. Die reed er de zevende tijd mee.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"28'42
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"29'35
3. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"29'42
4. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 1"29'80
5. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 1"30'33
6. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 1"30'58
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Rothmans-HRC[1]-Honda-UK 1"31'79
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 1"32'20
9. Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 1"32'26
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 1"32'44

Honderd meter leidde Ron Haslam zijn thuis-GP voor Roger Marshall. Toen werden ze gepasseerd door Freddie Spencer, die in de zeer natte omstandigheden twee seconden per ronde sneller was dan de rest van het veld. Haslam leidde de achtervolging samen met Didier de Radiguès en Randy Mamola. Christian Sarron, een erkend regenrijder, was slecht gestart omdat hij tijdens de duwstart was uitgegleden en Eddie Lawson had veel tijd nodig om zijn ritme te vinden. Toen hij bij de achtervolgers aansloot was Spencer al buiten beeld. Bovendien kwam een nieuwe bedreiging in de vorm van Sarron achterop. Sarron passeerde Lawson in de zesde ronde, maar toen de achtervolgers bij Chapel de Hangar Straight opdraaiden was Spencer bij Stowe Corner al uit het zicht verdwenen. Sarron passeerde ook Mamola en De Radiguès zonder zichtbare moeite en Lawson leek daar moed uit te putten, want hij deed hetzelfde. Aan het einde van de zevende ronde stopten Wayne Gardner en Rob McElnea in de pit. Sarron begreep ook wel dat zijn merkgenoot Lawson de enige was met kans op de wereldtitel en Lawson kon hem dan ook zonder moeite passeren, maar hij keek toen al tegen een achterstand van negentien seconden aan. In de twaalfde ronde was de voorsprong van Spencer teruggelopen naar twaalf seconden, maar dat lag meer aan het feit dat Spencer rustiger reed. Een ronde later was het weer zestien seconden. In de laatste ronden liet Spencer het verschil teruglopen tot acht seconden, maar hij had de hele race gecontroleerd. Hij hoefde in de komende twee GP's nog maar tien punten te scoren om ook in de 500cc-klasse wereldkampioen te worden.

Uitslagen 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 28 49"20'17 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 28 +8'32 2 12
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 28 +32'48 3 10
4 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 28 +1"07'21 9 8
5 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 28 +1"16'11 4 6
6 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 28 +1"18'72 6 5
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda 27 +1 ronde 26 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-Honda-UK 27 +1 ronde 12 3
9 Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson Suzuki 27 +1 ronde 32 2
10 Vlag van Australië Paul Lewis Skoal Bandit-Heron-Suzuki 27 +1 ronde 12 1
11 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda 27 +1 ronde 16
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Martin Sr. Suzuki 27 +1 ronde 35
13 Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki 27 +1 ronde 28
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 27 +1 ronde[2] 8
15 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki 27 +1 ronde 17
16 Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Chevallier-Honda 27 +1 ronde 27
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Mitsui-Yamaha 27 +1 ronde 23
18 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 27 +1 ronde 13
19 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 27 +1 ronde 34
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Suzuki 26 +2 ronden 18
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Iddon Suzuki 26 +2 ronden 20
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Nation Suzuki 26 +2 ronden 36
23 Vlag van Nederland Maarten Duyzers Suzuki 26 +2 ronden 40
24 Vlag van Italië Massimo Messere Honda 26 +2 ronden 30
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Woodland Suzuki 25 +3 ronden 37
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Suzuki 25 +3 ronden 31
27 Vlag van Oostenrijk Karl Truchsess Honda 25 +3 ronden 39
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Ordridge Suzuki 23 +5 ronden 38

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda 20 15
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Salle Suzuki 20 33
Vlag van Italië Armando Errico Honda 19 21
Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 14 11
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda 10 Val 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki 9 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda 8 24
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 6 10
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Jeffery Suzuki 6 25
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda 5 29
Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 5 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Rothmans-HRC[1]-Honda-UK 2 7

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Toni Moran Suzuki
Vlag van Italië Marco Papa Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Des Barry Yamaha
Vlag van Spanje Carlos Morante Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Griffith Suzuki
Vlag van Nederland Peter Lemstra Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda
Vlag van Frankrijk Pierre-Etienne Samin ELF-Chevallier-Honda
Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda Gestopt[3]
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda Teambeleid[4]
Vlag van Nederland Henk van der Mark
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva Teambeleid[5]
Vlag van Italië Virginio Ferrari

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 126
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 106
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 72
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 61
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 57
6 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 56
7 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 42
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 39
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 19
10 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Honda / Bakker-Honda 18

Met zijn nieuwe Yamaha YZR 250, in feite een halve OW 81, zette Carlos Lavado de snelste rondetijd, sneller dan het oude ronderecord van Christian Sarron. Op zaterdagmorgen werd hij echter verrast door een windstoot en hij viel bij Abbey Curve, waarbij hij zijn handen en een voet blesseerde. Vooral in de 250cc-training waren er veel valpartijen, zonder al te ernstige gevolgen.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"32'78
2. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"33'91
3. Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Bakker-Parisienne 1"34'04
4. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 1"34'25
5. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 1"34'65
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel EMC-Rotax 1"34'94
7. Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 1"35'06
8. Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 1"35'29
9. Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 1"35'32
10. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha 1"35'37

Met zijn pijnlijke handen in plastic handschoenen (van Barry Sheene gekregen) gestoken startte Carlos Lavado toch in de 250cc-race, maar Alan Carter dook als eerste Copse Corner in, gevolgd door Toni Mang, Freddie Spencer, Fausto Ricci, Pierre Bolle en Reinhold Roth. Carter nam al in de eerste ronde een flinke voorsprong. Toni Mang volgde, terwijl Spencer iets terugviel. Spencer hoefde geen risico's te nemen, want de vierde plaats was voldoende om zijn wereldtitel veilig te stellen. Bovendien had hij problemen met het piekerige vermogen van zijn Honda RS 250 R-W, was zijn gearing te kort gekozen en wilde hij niet riskeren dat hij niet meer in de 500cc-race zou kunnen starten. Ricci en Roth passeerden Spencer, maar Ricci viel later weer terug en werd uiteindelijk slechts achtste. Koploper Carter bouwde een voorsprong van twaalf seconden op, maar viel in Stowe Corner. Geholpen door de baancommissarissen wist hij zijn machine weer te starten om uiteindelijk zevende te worden. Toni Mang kwam zodoende aan de leiding, gevolgd door Reinhold Roth en Manfred Herweh, die na een goede inhaalrace Spencer voorbijgegaan was. Een compleet Duits podium was het gevolg, maar Spencer was de eerste Honda-250cc-wereldkampioen sinds Mike Hailwood in het seizoen 1967.

Uitslagen 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 43"33'62 5 15
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha +17'97 17 12
3 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax +25'95 4 10
4 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda +34'06 2 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +39'97 8 6
6 Vlag van Zwitserland Pierre Bolle Bakker-Parisienne +42'77 3 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda +42'78 11 4
8 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda +51'39 22 3
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-Honda +1"31'42 23 2
10 Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Rothmans-Honda-UK +1"33'61 29 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Yamaha +1"35'19 26
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Armstrong-Rotax +1"35'91 21
13 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda +1"36'00 18
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax +1 ronde 13
15 Vlag van Frankrijk Michel Galbit Yamaha +1 ronde 31
16 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha +1 ronde 14
17 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha +1 ronde 32
18 Vlag van Duitsland Harald Eckl Juchem-Yamaha +1 ronde 35
19 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha +1 ronde 39
20 Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax +1 ronde 24
21 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha +1 ronde 33
22 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha +2 ronden 19

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha Opgave[6] 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Yamaha 34
Vlag van België René Delaby Rotax 28
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 15
Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 27
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Williams Yamaha 38
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax 30
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 25
Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax 16
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha 10
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Chambers Yamaha 20
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha 40
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Fowler Yamaha 36
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 37
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel EMC-Rotax Ontsteking 6
Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 9

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax
Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha
Vlag van Frankrijk Jacky Onda Pernod

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Blessure[7]
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax Blessure[8]
Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha
Vlag van Duitsland Hans Besendorfer Yamaha
Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Ontslagen[9]
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha Ontslagen[10]
Vlag van Oostenrijk Erich Klein Rotax Blessure[11]
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha Blessure[12]
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer (wereldkampioen) Rothmans-HRC-Honda 127
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 97
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 69
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 67
5 Vlag van Italië Fausto Ricci Rothmans-HRC-Honda 35
6 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 34
7 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 28
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter HRC-Honda / Honda 24
9 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 23
10 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne /
Parisienne-Honda
19

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 1"39'60
2. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"39'83
3. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"40'15
4. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 1"40'21
5. Vlag van België Olivier Liégeois MBA 1"40'22
6. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"41'11
7. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"41'54
8. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 1"41'71
9. Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 1"42'19
10. Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 1"42'67

Toen de eerste schermutselingen na de start van de 125cc-race voorbij waren, werd de race geleid door een groepje met Jussi Hautaniemi, Thierry Feuz en Jean-Claude Selini. Bruno Kneubühler en Pier Paolo Bianchi kenden een slechte start, maar wisten zich naar voren te werken. Kneubühler gaf echter op omdat hij veel last had van een in de training geblesseerde hand. Van de WK-koplopers voegde zich als eerste Fausto Gresini bij de kopgroep, terwijl Ezio Gianola in de tweede ronde ten val kwam. August Auinger pakte de tweede plaats achter Selini, maar zijn Dunlop-banden werkten uitstekend in de regen en hij nam de leiding en liep elke ronde verder uit. Ook Bianchi kwam naar voren en hij nam de tweede plaats in. Gresini moest de strijd om de derde plaats uitvechten met Selini. In de laatste bocht wist Selini de derde plaats te pakken, waardoor Gresini slechts acht punten scoorde. Voor de WK-stand had dit grote gevolgen: Bianchi nam de leiding weer over en door zijn overwinning én het uitvallen van Gianola kwam Auinger nu op de gedeelde derde plaats te staan.

Uitslagen 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 38"58'34 7 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA +26'50 6 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +32'71 4 10
4 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli +32'74 3 8
5 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA +42'89 13 6
6 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA +49'06 11 5
7 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +49'70 9 4
8 Vlag van België Olivier Liégeois MBA +1"11'32 5 3
9 Vlag van Duitsland Willy Hupperich Seel-MBA +1"18'80 18 2
10 Vlag van Ierland Michael McGarrity MBA +1"19'33 33 1
11 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA +1"24'76 15
12 Vlag van Nederland Anton Straver MBA +1"28'51 14
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Lowe MBA +1"34'08 27
14 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA +1"46'57 17
15 Vlag van België Eric Gijsel MBA +1"55'40 23
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +1 ronde 21
17 Vlag van Zwitserland Christoph Bürki MBA +1 ronde 28
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA +1 ronde 38
19 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +1 ronde 16
20 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +1 ronde 22
21 Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA +1 ronde 32
22 Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA +1 ronde 19
23 Vlag van Zwitserland Jacques Grandjean MBA +1 ronde 37
24 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +1 ronde 31
25 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA +2 ronden 8
26 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA +3 ronden 24

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 10
Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli Val 1
Vlag van Spanje Fernando Gonzalez MBA 29
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA Opgave[13] 2
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 20
Vlag van Duitsland Wilhelm Lücke MBA 25
Vlag van Nederland Boy van Erp MBA 36
Vlag van Spanje Andres Sánchez MBA 30
Vlag van Italië Hugo Vignetti MBA 26
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA 12
Vlag van Duitsland Hubert Abold MBA 34
Vlag van Frankrijk Thierry Maurer MBA 35
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 39
Vlag van Finland Lars-Erik Kallesö MBA 40

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van België Lucio Pietroniro MBA Blessure[14]
Vlag van Nederland Ton Spek MBA Blessure[15]

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 87
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 84
3 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 57
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 50
6 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 36
7 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 35
8 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 24
9 Vlag van België Olivier Liégeois MBA 17
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer en Bernard Schnieders hadden al de snelste rondetijd gereden, maar wisten dat ze nog wel een seconde sneller konden. Toen ze dat wilden proberen ging hun ontsteking stuk. Steve Webster was weer hersteld van zijn ongeluk in de TT van Assen en reed de derde tijd, terwijl WK-leider Werner Schwärzel slechts zesde was, 2½ seconde langzamer dan Streuer.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 1"31'34
2. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 1"31'79
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 1"33'65
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 1"33'89
5. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 1"33'98
6. Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 1"34'07
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks LCR-Yamaha 1"34'18
8. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"34'21
9. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 1"34'35
10. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ARO 1"35'33

Na afloop van de warm-uptraining vervoegden zich ten minste tien zijspanrijders, waaronder ook Britten, bij de internationale juy met het verzoek de zijspanrace niet te laten verrijden. Het circuit was levensgevaarlijk door de grote plassen op de baan, waardoor de zijspancombinaties met hun brede banden last van aquaplaning hadden. De Nederlandse afgevaardigde Jo Zegwaard legde samen met zijn Duitse collega Werner Haupt het verzoek neer bij de jury, maar die probeerde het besluit zo lang uit te stellen dat de eerste combinaties al bij de startopstelling zouden staan. De belangrijkste coureurs weigerden echter te rijden: Egbert Streuer, Werner Schwärzel, Rolf Biland en Alain Michel. Steve Webster stond in dubio, want hij zou niet voor zijn thuispubliek kunnen rijden. Wedstrijdleider Vernon Cooper, waarvan bekend was dat hij het met de veiligheid niet zo nauw nam, wilde dat er gereden werd, maar de coureurs herinnerden de jury aan het dodelijke ongeval van Jock Taylor tijdens de Grand Prix van Finland van 1982, toen veel coureurs ook wilden staken. Die staking was gebroken, o.a. door Taylor zelf en Alain Michel, maar dit keer vond ook Michel het te gevaarlijk. Voor Biland betekende de afgelasting zelfs dat zijn laatste kans op de wereldtitel praktisch verkeken was. Uiteindelijk besliste de jury met één stem verschil in het voordeel van de rijders en de Britse zijspanrace ging niet van start.

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Fritz Buck Krauser-LCR-Yamaha 61
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 58
3 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha /
LCR-Krauser
50
4 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 26
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 22
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 18
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 13
8 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 12
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Barton Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 11
10 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove en
Graham Rose
Seymaz-Yamaha

Barry Sheene debuteerde in Silverstone naast Murray Walker als co-commentator voor de BBC. Wellicht was dat de aanloop naar zijn latere carrière als commentator voor de Australische tv-zenders SBS en The Nine Network.

Zichtproblemen

[bewerken | brontekst bewerken]

Coureurs vonden verschillende oplossingen voor het beslaan van het vizier. Freddie Spencer had een speciale geventileerde Arai-helm, Wayne Gardner gebruikte een rubber randje aan de bovenkant van zijn vizier, de meeste coureurs plakten tape over hun neus en mond en Ron Haslam had het hele vizier van zijn Kiwi-helm rondom met tape afgeplakt. Dat was een probleem toen het alsnog besloeg. Haslam ging de pit in om zijn vizier schoon te maken, maar het kostte veel tijd om de tape te verwijderen en het vizier open te krijgen. Het kostte hem 30 seconden om weer te vertrekken.

If I'm doing well, don’t say anything about it

[bewerken | brontekst bewerken]

Niet voor de eerste keer in de carrière van Murray Walker kreeg een coureur pech onmiddellijk nadat Walker hem genoemd had. Nu wees Barry Sheene Walker op het feit dat Gary Lingham het goed deed met een twee jaar oude Suzuki-productieracer. Lingham was op dat moment zevende. De regisseur pikte Lingham op en op hetzelfde moment stopte de Suzuki ermee.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1984
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1986