Grand Prix-wegrace van Zweden 1981

Grand Prix-wegrace van Zweden 1981
Officiële naam	Grand Prix of Sweden 1981
Land	Zweden
Datum	15 en 16 augustus 1981
Organisator	FIM
500 cc
Poleposition	Barry Sheene
Snelste ronde	Barry Sheene
Eerste	Barry Sheene
Tweede	Boet van Dulmen
Derde	Jack Middelburg
250 cc
Poleposition	Toni Mang
Snelste ronde	Toni Mang
Eerste	Toni Mang
Tweede	Roland Freymond
Derde	Jean-François Baldé
125 cc
Poleposition	Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde	Hugo Vignetti
Eerste	Ricardo Tormo
Tweede	Guy Bertin
Derde	Iván Palazzese
Zijspan
Poleposition	Rolf Biland/ Kurt Waltisperg
Snelste ronde	Rolf Biland/ Kurt Waltisperg
Eerste	Rolf Biland/ Kurt Waltisperg
Tweede	Alain Michel/ Michael Burkhardt
Derde	Jock Taylor/ Benga Johansson

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1981 was de dertiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1981. De races werden verreden op 15 en 16 augustus 1981 op de Scandinavian Raceway nabij Anderstorp (Jönköpings län).

De coureurs kwamen voor het eerst na vier jaar weer in Anderstorp, nadat de Zweedse Grand Prix drie jaar in Karlskoga was georganiseerd en in 1980 door financiële problemen helemaal was afgelast. Ook dit jaar ontstonden er veel problemen, om te beginnen op donderdag voor de races, toen de teams uit Finland arriveerden en niet naar binnen mochten. Uiteindelijk kreeg elk team slechts vier toegangskaarten voor het rennerskwartier, terwijl diezelfde kaarten tegen de FIM-regels in wel aan het publiek werden verkocht. Er waren nauwelijks strobalen aangebracht en de palen van de vanghekken waren zo rot dat ze bij aanraking afbraken. De teams moesten betalen voor een aansluiting op het elektriciteitsnet en de planning van de trainingen en races gaf ook problemen, vooral omdat de 500cc-klasse na een race met viertakt- superbikes moest rijden. Die lekten olie op de baan waardoor ook al in de Belgische GP problemen waren ontstaan. Uiteindelijk legde een rijdersdelegatie betaande uit Kenny Roberts, Randy Mamola, Graeme Crosby, Kork Ballington, Marc Fontan, Christian Sarron, Franco Uncini, Jack Middelburg en Boet van Dulmen onder dreiging van een rijdersstaking een aantal eisen op tafel. De laatste wereldtitels, in de 500cc-klasse en de zijspanklasse, werden in Zweden beslist.

De 125cc-rijders hadden een droog spoor op het natte circuit gereden, maar echt goed opdrogen deed de baan niet en voor de start van de 500cc-klasse druppelde het weer hier en daar. De bandenkeuze was dan ook lastig en de meesten kozen voor intermediates. De strijd om het wereldkampioenschap was nog open: als Randy Mamola zou winnen moest Marco Lucchinelli ten minste vijfde worden en Mamola nam bij de start de leiding, terwijl Lucchinelli heel slecht wegkwam. Mamola was echter geen liefhebber van regenraces en bovendien lekte er olie uit zijn voorvork, waardoor hij al snel terugviel. Jack Middelburg kwam aan de leiding, op enige afstand gevolgd door Boet van Dulmen, Kork Ballington, Kenny Roberts en Graeme Crosby, maar Barry Sheene sloot na een inhaalrace ook bij deze groep aan. Van Dulmen sloot bij Middelburg aan, maar Sheene wist ze allebei te passeren en won de race, voor Van Dulmen en Middelburg. Mamola was afgezakt naar de dertiende plaats, Roberts had opgegeven omdat hij de verkeerde banden had gekozen en Lucchinelli ging geen enkel gevecht aan en werd slechts negende, maar daarmee was hij wel wereldkampioen.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Barry Sheene	Yamaha	55'24"041	15
2	Boet van Dulmen	Yamaha	55'24"862	12
3	Jack Middelburg	Suzuki	56'02"560	10
4	Kork Ballington	Kawasaki		8
5	Graeme Crosby	Suzuki		6
6	Marc Fontan	Yamaha		5
7	Franco Uncini	Suzuki		4
8	Seppo Rossi	Suzuki		3
9	Marco Lucchinelli	Suzuki		2
10	Bernard Fau	Suzuki		1
13	Randy Mamola	Suzuki
DNF	Kenny Roberts	Yamaha	Opgave[1]
DNF	Guido Paci	Yamaha	Val

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Marco Lucchinelli (wereldkampioen)	Suzuki	105
2	Randy Mamola	Suzuki	94
3	Kenny Roberts	Yamaha	74
4	Barry Sheene	Yamaha	72
5	Graeme Crosby	Suzuki	68
6	Boet van Dulmen	Yamaha	64
7	Jack Middelburg	Suzuki	60
8	Kork Ballington	Kawasaki	43
9	Marc Fontan	Yamaha	25
10	Hiroyuki Kawasaki	Suzuki	19

Roland Freymond en Jean-Marc Toffolo reden twee ronden lang aan de leiding in Zweden, maar Toffolo viel met zijn slecht sturende Armstrong-Rotax uiteindelijk terug naar de elfde plaats. Toni Mang nam de leiding over en daarna was de strijd om de eerste posities tamelijk saai: Mang had een ruime voorsprong op Freymond, die op zijn beurt weer ver voor Jean-Louis Guignabodet en Jean-François Baldé lag. Die werden aangevallen door Paolo Ferretti, die de Ad Maiora van de geblesseerde Maurizio Massimiani reed. Ferretti moest echter afhaken door problemen met zijn versnellingsbak.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Toni Mang	Kawasaki	43'59"233	15
2	Roland Freymond	Ad Maiora	44'15"272	12
3	Jean-François Baldé	Kawasaki	44'17"915	10
4	Jean-Louis Guignabodet	Kawasaki		8
5	Jean-Louis Tournadre	Bimota-Yamaha		6
6	Christian Estrosi	Pernod[2]		5
7	Martin Wimmer	Yamaha		4
8	Didier de Radiguès	Yamaha		3
9	Richard Schlachter	Yamaha		2
10	Bengt Elgh	Yamaha		1
11	Jean-Marc Toffolo	Armstrong-Rotax
12	Alan North	Yamaha
DNF	Paolo Ferretti	Ad Maiora[3]	Versnellingsbak
DNF	Patrick Fernandez	Bimota-Yamaha	Val
DNF	André Gouin	Yamaha	Val
DNS	Maurizio Massimiani	Ad Maiora	Blessure
DNS	Carlos Lavado	Yamaha	Blessure

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Toni Mang (wereldkampioen)	Kawasaki	145
2	Jean-François Baldé	Kawasaki	93
3	Roland Freymond	Ad Maiora	60
4	Carlos Lavado	Yamaha	56
5	Patrick Fernandez	Bimota-Yamaha	43
6	Jean-Louis Guignabodet	Kawasaki	32
7	Martin Wimmer	Yamaha	30
8	Richard Schlachter	Yamaha	25
9	Thierry Espié	Chevallier-Yamaha/Pernod	24
	Jean-Louis Tournadre	Bimota-Yamaha

Ángel Nieto was al wereldkampioen en had besloten op vakantie te gaan, maar zijn teamgenoot Loris Reggiani moest wel starten om zijn tweede plaats in het kampioenschap veilig te stellen. Pier Paolo Bianchi kon alleen door een overwinning de tweede plaats overnemen, maar dan had Reggiani aan de achtste plaats genoeg om dat te voorkomen. De race startte op een natte baan en Reggiani reed heel even aan de leiding. Voor hem had het geen zin om risico's te nemen en Ricardo Tormo kon juist heel goed uit de voeten met deze omstandigheden. Zijn teamgenoot Guy Bertin was eigenlijk de kopman van het Sanvenero-team, maar kon Tormo niet bijhouden. Reggiani werd vijfde, maar finishte achter Bianchi, zodat hij zeker was dat zijn tweede plaats in het kampioenschap behouden bleef.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Ricardo Tormo	Sanvenero	47'19"219	15
2	Guy Bertin	Sanvenero	47'45"946	12
3	Iván Palazzese	MBA	46'51"313	10
4	Pier Paolo Bianchi	MBA		8
5	Loris Reggiani	Minarelli		6
6	Anton Straver	MBA		5
7[4]	Hugo Vignetti	MBA		4
8	Hans Müller	MBA		3
9	Johnny Wickström	Morbidelli		2
10	Erich Klein	MBA		1
13	Boy van Erp	MBA
DNF	Jacques Bolle	Motobécane	Motor
DNF	Maurizio Vitali	MBA	Val
DNF	Jean-Claude Selini	MBA	Val
DNF	Gerhard Waibel	MBA	Val
DNS	Ángel Nieto	Minarelli	Vakantie[5]

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Ángel Nieto (wereldkampioen)	Minarelli	140
2	Loris Reggiani	Minarelli	95
3	Pier Paolo Bianchi	MBA	84
4	Hans Müller	MBA	58
5	Jacques Bolle	Motobécane	55
6	Guy Bertin	Sanvenero	40
7	Iván Palazzese	MBA	37
8	Maurizio Vitali	MBA	36
	Ricardo Tormo	Sanvenero
10	Hugo Vignetti	MBA	30

Met vijftien punten voorsprong in het klassement hoefde Rolf Biland slechts vóór Alain Michel en Jock Taylor te blijven om zich wereldkampioen te mogen noemen. Taylor was weliswaar als snelste weg, maar werd meteen ingehaald door zowel Biland als Michel. Veel spanning was er daarna niet meer, want ook de achtervolgende combinaties reden met grote onderlinge verschillen. Egbert Streuer lag met invaller Raimo Leppänen op de zevende plaats toen een powervalve stuk ging. Dat was voorzien: hij had een extra kabeltje gemaakt om de powervalve open te houden als dat zou gebeuren. Dat kabeltje brak echter ook. Na een reparatie in de pit werden Streuer/Leppänen toch nog negende.

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Punten
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	LCR-Yamaha	40'16"4	15
2	Alain Michel	Michael Burkhardt	Seymaz-Yamaha	40'24"2	12
3	Jock Taylor	Benga Johansson	Fowler-Windle-Yamaha	40'53"8	10
4	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha		8
5	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Seymaz-Yamaha		6
6	Derek Jones	Brian Ayres	Ireson-Yamaha		5
7	Michel Vanneste	Serge Vanneste	Seymaz-Yamaha		4
8	Patrick Thomas	Jean-Marc Fresc	Seymaz-Yamaha		3
9	Egbert Streuer	Raimo Leppänen	LCR-Yamaha		2
10	Jesco Höckert	Thomas Riedel	Busch-Yamaha		1

Pos	Coureur	Bakkenist	Motorfiets	Ptn
1	Rolf Biland (wereldkampioen)	Kurt Waltisperg (wereldkampioen)	LCR-Yamaha	112
2	Alain Michel	Michael Burkhardt	Seymaz-Yamaha	94
3	Jock Taylor	Benga Johansson	Fowler-Windle-Yamaha	87
4	Derek Jones	Brian Ayres	Ireson-Yamaha	43
	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Seymaz-Yamaha
6	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha	34
7	Michel Vanneste	Serge Vanneste	Seymaz-Yamaha	26
8	Egbert Streuer	Bernard Schnieders Johan van der Kaap Kenny Williams Raimo Leppänen	LCR-Yamaha	19
9	Trevor Ireson	Clive Pollington	Ireson-Yamaha	18
10	Mick Boddice	Chas Birks	Yamaha	16

In 1980 was de Zweedse Grand Prix afgelast wegens financiële problemen, maar in 1981 had het publiek ook niet veel reden om naar het circuit te komen. Veel wereldtitels waren al beslist, de toegangsprijs bedroeg omgerekend 36 Euro en daarvoor kreeg men op zondag slechts drie klassen te zien, want de 250cc-klasse had al op zaterdag gereden.

Tijdens de trainingen kreeg Johan van der Kaap, de vervanger van bakkenist Bernard Schnieders, last van zijn schouder. Bij controle bleek dat het sleutelbeen dat hij een jaar eerder had gebroken opnieuw een breuk vertoonde. Egbert Streuer vond in het rennerskwartier Raimo Leppänen, die samen met zijn rijder Kalevi Rakko geen start had gekregen. De samenwerking verliep goed, ondanks het feit dat Leppänen uitsluitend Fins sprak. De start was zelfs uitstekend: ze waren als derde weg. Dat lag volgens Streuer geheel aan Leppänen:"Jeetje, wat kan die vent duwen…".

Boet van Dulmen beschikte over een semi-fabrieks Yamaha OW 53, maar vlak voor de laatste training duwden een aantal monteurs opeens de fabrieks-Yamaha OW 54 van de geblesseerde testrijder Ikujiro Takaï zijn tent in. Boet reed een aantal ronden met de machine, maar een top-tienklassering zat er niet in en hij kwalificeerde zich met de OW 53. Samen met Takaï en een aantal monteurs probeerde hij de afstelling van de OW 54 aan te passen, maar het hele rijwielgedeelte was afgesteld voor de 25 kg lichtere Takaï en Boet besloot in de race zijn eigen motorfiets te gebruiken. Er was ook geen hoop voor de volgende (laatste) Grand Prix, want de OW 54 werd naar Japan gevlogen.

Omdat hij de wereldtitel al op zak had was Ángel Nieto op vakantie gegaan, maar dat werd hem door een aantal collega's niet in dank afgenomen. Vooral zijn landgenoot Ricardo Tormo vond het respectloos voor het publiek, maar bovendien was Nieto rijdersvertegenwoordiger bij de FIM en daarom nodig toen de organisatie in Zweden niet op orde bleek.