Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1988

Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1988
circuit Laguna Seca
Officiële naam The United States International Grand Prix
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten ( Californië)
Datum 10 april 1988
Organisator FIM / AMA / SCRAMP[1]
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten John Kocinski
Snelste ronde Vlag van Italië Bruno Casanova
Eerste Vlag van Verenigde Staten Jim Filice
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Frankrijk Dominique Sarron

De Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1988 was de tweede race van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1988. De races werden verreden op 10 april 1988 op het circuit van Laguna Seca in Monterey (Californië). In de Verenigde Staten kwamen alleen de 500cc- en de 250cc-klasse aan de start.

De meeste "vaste" coureurs waren niet te spreken over het circuit van Laguna Seca, vooral niet over de vele vangrails langs de baan. De organiserende Sports Car Racing Association of the Monterey Peninsula deed er alles aan om klachten op te lossen en de Amerikaanse coureurs waren vanzelfsprekend tevreden. Zij konden gebruikmaken van hun baankennis. De Yamaha-rijders hadden al snel door dat ze in het voordeel waren ten opzichte van de Honda's. Het piekerige vermogen van de Honda NSR 500 maakte het rijden op de hobbelige baan lastig. De beter sturende en soepelere Yamaha's konden beter uit de voeten. Bovendien wisten Wayne Rainey en Eddie Lawson al dat hun banden het beter zouden volhouden in de hitte van ruim dertig graden. De Amerikaanse racefans konden voor het eerst hun rijders op eigen grond aan het werk zien. De laatste Amerikaanse Grand Prix was in het seizoen 1965 in Daytona gewonnen door Ernst Degner (50 cc), Hugh Anderson (125 cc), Phil Read (250 cc) en Mike Hailwood (500 cc). De hele WK-carrières van Kenny Roberts, Pat Hennen, Steve Baker en Freddie Spencer hadden de Amerikanen op TV moeten volgen.

De 500cc-klasse trok slechts 22 deelnemers, waarvan er uiteindelijk slechts 17 aan de start kwamen. Door de nieuwe puntentelling zouden ze bijna allemaal punten kunnen scoren, als ze de finish maar bereikten. Op zich was dat begrijpelijk, want 500cc-machines waren in het thuisland niet voorhanden: de zwaarste nationale klasse in de VS was de 250cc-klasse.

Met zijn goede kennis van het circuit reed Wayne Rainey de snelste rondetijd, 0,2 seconde sneller dan Eddie Lawson. Niall Mackenzie werd verrassend de snelste Honda-rijder. Hij had meer zelfvertrouwen dan in Japan, toen hij nog aan zijn Honda NSR 500 moest wennen. Bij Cagiva liepen de zaken helemaal niet goed. Randy Mamola kwam ten val (officieel door een gebroken kettingspanner), was even bewusteloos en besloot van verdere deelname af te zien. In de Cagiva-pit gingen de verwijten heen en weer tussen het team, de veringspecialisten en de mensen van Pirelli, vooral omdat ook Raymond Roche steen en been klaagde over de wegligging. Wayne Gardner werd slechts zesde, maar hij verklaarde dat hij niet op kwalificatiebanden had getraind.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Yamaha[2] 1"29'214
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"29'466
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"29'473
4. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"29'491
5. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Yamaha[2] 1"29'652
6. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"29'766
7. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"30'366
8. Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 1"31'445
9. Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 1"31'688
10. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"31'707

Na de start nam Niall Mackenzie de leiding, gevolgd door Wayne Gardner, die grote moeite had om het vermogen van zijn Honda NSR 500 aan de straat te brengen. Vooral bij het uitkomen van bocht 9 leek zijn machine wel een bokkend paard. Achter de leiders reden drie Amerikanen: Wayne Rainey, Eddie Lawson en Kevin Schwantz. Lawson werd duidelijk opgehouden door Rainey, die hij in de negende ronde passeerde. Terwijl Rainey en Schwantz in gevecht raakten reed Lawson het gat met Gardner en Mackenzie dicht. Nadat Lawson beiden gepasseerd was begon Gardner de druk te voelen van Wayne Rainey, die steeds dichterbij kwam. Toch wist hij in te lopen op Mackenzie, die hij ook passeerde. Gardner werd zo toch nog tweede. Slechts elf coureurs bereikten de finish, waardoor Alessandro Valesi vijf punten kon scoren.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 40 1:00"48'075 2 20
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 40 +7'539 6 17
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 40 +8'048 3 15
4 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Yamaha[2] 40 +14'638 1 13
5 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 40 +27'459 4 11
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 40 +1"19'207 7 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 40 +1"30'230 12 9
8 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 39 +1 ronde 9 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 39 +1 ronde 11 7
10 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Katayama-ELF-HRC-Honda 39 +1 ronde 15 6
11 Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 38 +2 ronden 17 5

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha 33 18
Vlag van Verenigde Staten John Long Yamaha 18 19
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 17 Val 10
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 15 Val 8
Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Yamaha[2] 3 Carburatie[3] 5
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva 3 Opgave[4] 14
Vlag van Verenigde Staten Eugene Brown Suzuki 0 Val 20
Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 13 Blessure[5]
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 16 Gezondheid[6]
Vlag van Verenigde Staten William Knott Suzuki 21
Vlag van Verenigde Staten Russell Bigley Yamaha 22

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Honda
Vlag van Venezuela Larry Moreno Vacondio Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Carey Suzuki
Vlag van Verenigde Staten Scott Gray Suzuki
Vlag van Verenigde Staten Jim Poet Suzuki
Vlag van Verenigde Staten David Busby Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda Gezondheid[7]
Vlag van Italië Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda Blessure[8]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[9]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 35
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 34
3 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 31
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 28
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 23
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 18
7 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 15
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 13
9 Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha 11
10 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 9

Dat er twee Amerikanen op de eerste twee startplaatsen stonden was al opmerkelijk, maar dit waren zeer onervaren rijders. John Kocinski had al in de Grand Prix van Japan laten zien wat hij waard was, maar Jim Filice had vijf jaar niet meer op een 250cc-racer gezeten. Carlos Lavado zette eindelijk ook weer eens een redelijke tijd. Toni Mang zette slechts de tiende tijd, maar hij had in Japan gewonnen vanaf de zestiende startplaats.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha[2] 1"32'958
2. Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda 1"32'962
3. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"33'121
4. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"33'178
5. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"33'370
6. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 1"33'423
7. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"33'489
8. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 1"33'550
9. Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 1"33'747
10. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 1"33'763

De eerste Amerikaanse GP-start sinds 1965 verliep nogal chaotisch. Het rode licht werd niet groen, maar knipperend oranje, waardoor de coureurs niet wisten wat te doen. Uiteindelijk reed Luca Cadalora gewoon weg omdat zijn Yamaha te warm liep en hij rijwindkoeling nodig had. Uiteindelijk werd er een extra opwarmronde gereden en werd de race gereduceerd tot 31 ronden. Bij de start was Bubba Shobert als snelste weg, maar na een ronde nam Jim Filice de leiding over terwijl Shobert in gevecht ging met Dominique Sarron, John Kocinski en Sito Pons. Filice had al snel een voorsprong van zes seconden door de vele uitremacties van zijn achtervolgers, die veel tijd kostten. Halverwege de race drong Pons door naar de tweede positie, gevolgd door Sarron, Kocinski en Shobert.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda 48"22'540 2 20
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +9'840 4 17
3 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda +21'690 3 15
4 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha[2] +25'330 1 13
5 Vlag van Verenigde Staten Bubba Shobert Camel-Honda +30'570 13 11
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +33'230 11 10
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda +37'720 7 9
8 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda +38'030 10 8
9 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda +51'750 12 7
10 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha +55'010 8 6
11 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax +57'010 9 5
12 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax +1"01'740 15 4
13 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha +1"09'430 18 3
14 Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax +1"09'760 17 2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Yamaha +1"13'830 20 1
16 Vlag van Verenigde Staten Randy Renfrow Honda +1"25'900 23
17 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha +1"26'230 14
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax +1"30'570 16
19 Vlag van Verenigde Staten Don Greene Honda +1 ronde 26
20 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha +1 ronde 21
21 Vlag van Duitsland Helmut Bradl Honda +1 ronde 24
22 Vlag van Verenigde Staten Thomas Stevens Yamaha +1 ronde 27
23 Vlag van Verenigde Staten Richard Oliver Yamaha +1 ronde 32
24 Vlag van België René Delaby Docshop-Yamaha +1 ronde 31
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Doug Brauneck Yamaha +1 ronde 33
26 Vlag van Canada Jonathan Cornwell Rotax +1 ronde 36
27 Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha +5 ronden 35

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax 19
Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Honda 28
Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Honda 25
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli 29
Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda Ontsteking 6
Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 22
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Val 5
Vlag van Canada Andrew Leisner Aprilia-Rotax 30
Vlag van Canada Richard Moore Yamaha 34

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda Blessure[10]
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha Blessure[11]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 34
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 28
3 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha 24
4 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 22
5 Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda 20
6 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 16
7 Vlag van Japan Masaru Kobayashi Terra-HRC-Honda 15
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda
9 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 12
10 Vlag van Verenigde Staten Bubba Shobert Camel-HRC-Honda 11

Mike Baldwin was in 1987 nog fabriekscoureur bij het team van Kenny Roberts, maar zat nu zonder contract én zonder motorfiets. In Laguna Seca reed hij met de machine van de geblesseerde Fabio Barchitta, de oude driecilinder Honda NS 500 die Pierfrancesco Chili in 1987 had gereden.

Jim Filice en Bubba Shobert

[bewerken | brontekst bewerken]

Jim Filice was begin jaren tachtig voorbestemd om de opvolger van Kenny Roberts te worden, maar had de verwachtingen niet waargemaakt. Voor de Amerikaanse Grand Prix kreeg hij echter van HRC's Erv Kanemoto de Honda NSR 250 van de geblesseerde Masahiro Shimizu. Die machine was na de Japanse Grand Prix meteen naar Amerika gevlogen omdat men verwachtte dat Shimizu weer fit zou zijn. Bubba Shobert was zelfs helemaal geen wegracer, maar dirttrack-kampioen. Hij had ooit een nationale 250cc-race gereden, maar nog nooit een Grand Prix. Zijn Honda was een van HRC gehuurde machine uit 1987.

Bij Cagiva liepen de zaken niet voorspoedig. Randy Mamola was volgens de officiële lezing in de training gevallen door een gebroken kettingspanner waardoor hij niet kon starten, maar toen Raymond Roche in de race stopte omdat zijn Pirelli's geen grip hadden, ontstond er een ruzie in de pitbox. Pirelli-technici legden de schuld bij de veringspecialisten en in het geschreeuw liet een monteur zich ontvallen dat de val van Mamola was veroorzaakt door een loszittende voorvork.

Organisatie en circuit

[bewerken | brontekst bewerken]

De coureurs, vooral die met de sterke 500cc-machines, waren bepaald niet te spreken over het erg hobbelige oude circuitgedeelte. Dat was ongeveer driekwart van de baan, want alleen de lus van bocht 2, via 3 en 4 naar bocht 5 was nieuw. De aanpassingen werden gedaan op aanwijzingen van de Nederlandse FIM-vertegenwoordiger Jo Zegwaard, die al in 1987 omstreden was. De keuring werd gedaan door Jim Filice en Alan Carter. Felice had toen nog nooit een GP gereden en Carter was in 1987 alleen in Japan gestart. Het resultaat was de rijders geconfronteerd werden met dicht op de baan staande vangrails en zelfs betonblokken. Een aantal Europese coureurs wilde aanvankelijk niet eens starten, terwijl de Amerikanen weinig commentaar hadden. Een uitzondering was Mike Baldwin, die geen team en dus ook geen verplichtingen had.

Dat Amerikanen veel commerciëler dachten dan Europeanen bleek duidelijk uit het tv-commentaar. Daar reed een HB-Honda (Mackenzie) voor een Rothmans-Honda (Gardner), een Marlboro-Yamaha (Lawson), nog een Yamaha (Rainey, wiens sponsor Lucky Strike niet mocht worden genoemd) en een "refreshing" Pepsi Cola (Schwantz).

200e overwinning

[bewerken | brontekst bewerken]

De overwinning van Jim Filice was de 200e voor een Honda in het wereldkampioenschap wegrace. De eerste overwinning voor Honda werd behaald door Naomi Taniguchi tijdens de Lightweight TT in het seizoen 1959.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1965
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1989