Grand Prix-wegrace van Zweden 1987

Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1987
Scandinavian Raceway
Officiële naam Swedish TT 1987
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 8 en 9 augustus 1987
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Australië Wayne Gardner
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Luca Cadalora
Snelste ronde Vlag van Italië Luca Cadalora
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Italië Luca Cadalora
Derde Vlag van Italië Loris Reggiani
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Italië Fausto Gresini
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Bruno Casanova
Derde Vlag van Italië Domenico Brigaglia
Zijspan
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt (wereldkampioen)
Derde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1987 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1987. De races werden verreden op 8 en 9 augustus 1987 op de Scandinavian Raceway nabij Anderstorp (Jönköpings län). In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de zijspanklasse beslist. De 80cc-klasse kwam in Zweden niet aan de start, maar desondanks moest de 250cc-klasse al op zaterdag rijden.

Volgens velen werd het hoog tijd dat de "Swedish TT" haar WK-status zou verliezen. Het sfeerloze vliegveld dat als circuit dienst deed was eigenlijk helemaal niet onderhouden en het publiek interesseerde zich meer voor de enorme hoeveelheden drank dan voor de races. Bovendien was er nauwelijks sprake van behoorlijk gevulde startvelden. Veel privérijders konden het financieel zo tegen het einde van het seizoen niet meer opbrengen de lange en dure reis naar Anderstorp te maken voor het lage start- en prijzengeld. Het was ook een van de laatste GP's waar het publiek (tegen het verbod van de FIM in) nog toegang had tot het rennerskwartier. Daardoor was het ook mogelijk dat er een scooter van het Grundig-team van Boet van Dulmen gestolen werd.

Opnieuw bleek dat Freddie Spencer na anderhalf jaar afwezigheid het racen nog niet verleerd had. Hij stond zelfs lang op poleposition, tot hij in de laatste training gepasseerd werd door Wayne Gardner en Eddie Lawson. Die laatste was - met het gehele Marlboro-Yamaha-team - tijdens die laatste training ondanks contractuele verplichtingen overgestapt van Brembo- op Lockheed-remmen. Dat leek zijn vruchten af te werpen, want Tadahiko Taira reed de vierde tijd en Rob McElnea reed de zesde tijd. Ron Haslam zette de zevende tijd, deels veroorzaakt doordat hij tijdens de trainingen voortdurend om moest schakelen van de Honda NSR 500 op de experimentele ELF 4 met naafbesturing.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"35'72
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"35'82
3. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 1"36'38
4. Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 1"36'57
5. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"36'86
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 1"36'88
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 1"36'98
8. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"37'07
9. Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 1"37'13
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"37'40

Dat de man met de rode vlag een snoekduik moest maken omdat het startlicht te vroeg op groen sprong, was niet de eerste blunder van de Zweedse organisatie. Freddie Spencer werd verrast door de vroege start en dat kostte hem een aantal plaatsen. Ook Randy Mamola had het groen niet verwacht maar vertrok omdat hij Eddie Lawson weg zag rijden. Ron Haslam was - zoals bijna altijd - het snelste weg. Hij leidde twee ronden en werd toen gepasseerd door Wayne Gardner, die meteen een flinke voorsprong nam en er verder geen race van maakte. Toen waren Shunji Yatsushiro, Christian Sarron en Tadahiko Taira al samen gevallen. Sarron raakte daarbij voor de tweede keer in dit weekend even bewusteloos. Taira kon nog verder en werd dertiende. Achter Gardner werd Lawson tweede en Mamola, die problemen had met een slapende rechterarm, werd derde. Spencer reed na zijn slechte start nog naar de achtervolgende groep toe, maar hij had nog conditionele problemen en werd zevende.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 48"46'36 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 48"48'56 2 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 49"06'29 5 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 49"07'52 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 49"16'02 10 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 49"20'76 7 5
7 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 49"22'12 3 4
8 Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 49"29'00 9 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki 49"33'09 11 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 49"37'59 14 1
11 Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Roberts-Lucky Strike-Yamaha 50"05'23 13
12 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 50"21'68 16
13 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 50"22'38 4
14 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +1 ronde 17
15 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Honda +1 ronde 22
16 Vlag van Zweden Peter Sköld Honda +1 ronde 23
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams-Honda +1 ronde 27
18 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Honda +1 ronde 25
19 Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda +1 ronde 24
20 Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda +1 ronde 28
21 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda +1 ronde 18
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Honda +1 ronde 26
23 Vlag van Finland Ari Rämö Honda +2 ronden 31
24 Vlag van Duitsland Gerold Fischer Honda +2 ronden 30
25 Vlag van Zweden Geir Hestmann Suzuki +3 ronden 34

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Honda 21
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda Val 12
Vlag van Tsjechië Pavol Dekánek Suzuki 32
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki Val 20
Vlag van Zweden Peter Lindén Honda 29
Vlag van Denemarken Claus Wulff Suzuki 33
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Val 8
Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Fior-SNCF-Honda 19
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda Val 15

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva Blessure[1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 120
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 101
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 91
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 69
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 39
6 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 37
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 36
8 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 33
9 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 31
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 19

De training van de 250cc-klasse werd een puinhoop omdat de organisatie had besloten deze 50 minuten in plaats van 40 minuten te laten duren. Een aantal rijders was hiervan niet op de hoogte en stopte na 40 minuten voor de gebruikelijke bougiecontrole. Sommigen, waaronder Toni Mang, hadden het bericht wel ontvangen en verbeterden hun tijd. Uiteindelijk werd dit pas op zaterdagochtend hersteld en ging Mang van de tweede startplaats naar de dertiende. Voor Luca Cadalora had de verwarring geen gevolgen, hij behield zijn eerste startpositie.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"39'02
2. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 1"39'96
3. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"39'99
4. Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"40'14
5. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"40'22
6. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda 1"40'29
7. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 1"40'49
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod EMC-Rotax 1"40'64
9. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"40'64
10. Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli 1"40'65

Voor Reinhold Roth en Toni Mang maakten de relatief slechte startposities niet veel uit. Roth nam onmiddellijk de leiding in de race en in de zevende ronde kwam Mang hem al voor het eerst voorbij. Er ontstond een kopgroep waar ook Luca Cadalora zich bij voegde. Cadalora's Yamaha kwam duidelijk vermogen tekort: in de bochtige gedeelten was hij de snelste, maar op de rechte stukken kwamen de Duitsers hem met een groot snelheidsverschil voorbij. Twee bochten voor het einde van de race reed Mang aan de leiding, voor Cadalora en Roth. Die laatste had besloten om deze bocht dit keer in de eerste versnelling te nemen, om zo meer kracht te hebben bij het uitaccelereren. Die kracht was er, maar ze was zo groot dat het achterwiel wegsloeg en Roth ten val kwam. Mang won voor Cadalora, Roth raapte zijn machine op en werd elfde, maar zijn voorsprong in het WK van zes punten was nu een achterstand van negen punten geworden.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 42"09'70 13 15
2 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 42"09'99 1 12
3 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 42"11'75 9 10
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 42"15'10 12 8
5 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 42"15'58 14 6
6 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 42"15'85 2 5
7 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 42"16'30 4 4
8 Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli 42"24'82 10 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod EMC-Rotax 42"25'95 8 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Honda 42"32'53 19 1
11 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 42"38'84 7
12 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 42"44'56 17
13 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda 42"44'85 20
14 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 42"45'24 16
15 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda 43"10'34 23
16 Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda 43"10'70 26
17 Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Parisienne-Honda 43"11'23 31
18 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda 43"11'50 22
19 Vlag van België René Delaby Yamaha 43"11'77 25
20 Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Rotax 43"45'65 27
21 Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior 43"48'89 28
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha +1 ronde 38
23 Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha +1 ronde 30
24 Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh Grundig-Honda +1 ronde 24
25 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Yamaha +1 ronde 33

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda Val[2] 3
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha Val[3] 5
Vlag van Nederland Gerard van der Wal Assmex-Rotax Big-end lager 34
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda Val 6
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda 32
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 29
Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda Ontsteking 11
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha Val 15
Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Yamaha 21
Vlag van Japan Takayoshi Yamamoto Yamaha 35
Vlag van Spanje Sito Pons Honda Vastloper 18
Vlag van Zweden Bobby Issazadhe Honda 36
Vlag van Finland Markku Kivi Yamaha 37

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Nederland Cees Doorakkers Grundig-Honda
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda
Vlag van Zweden Håkan Olsson Rotax
Vlag van Zweden Per Jansson Yamaha
Vlag van Zweden Eilert Lundstedt MBA
Vlag van Finland Harri Kallio Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 97
2 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 88
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 57
4 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 50
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax
6 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 47
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 45
8 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 44
9 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 38
10 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 30

Zoals verwacht was Fausto Gresini de snelste in de training, maar Paolo Casoli wist zich tussen de beide Garelli's te nestelen. Opvallend was ook de achtste tijd van Ezio Gianola tussen alle tweecilinders met een eencilinder Honda RS 125. Als Casoli in de race ook voor Bruno Casanova zou eindigen, kon Gresini bij zich winst al wereldkampioen noemen.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"44'45
2. Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 1"45'67
3. Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 1"46'00
4. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 1"46'63
5. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"46'73
6. Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 1"46'82
7. Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 1"46'84
8. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 1"47'10
9. Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 1"47'12
10. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 1"47'23

De kans dat Bruno Casanova de tweede plaats niet kon pakken werd groter omdat hij nog last had van een in de Britse Grand Prix opgelopen voetblessure. Daarmee werd ook de kans groot dat Fausto Gresini na de race als wereldkampioen zou zijn, want hij leidde de race van start tot einde. Casanova deed het aanvankelijk rustig aan achter Paolo Casoli, maar passeerde hem uiteindelijk toch om met 37 seconden achterstand tweede te worden. Casoli kwam ten val en daardoor werd Domenico Brigaglia derde.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 40"25'58 1 15
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 41"02'80 3 12
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 41"07'68 4 10
4 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 41"09'94 7 8
5 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 41"17'06 6 6
6 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 41"22'59 5 5
7 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 41"29'75 9 4
8 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 41"42'64 10 3
9 Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA 41"51'28 13 2
10 Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 41"52'30 17 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 41"56'50 14
12 Vlag van Zweden Håkan Olsson Starol 41"58'70 21
13 Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 42"10'82 22
14 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz LCR-MBA 42"15'08 31
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA 42"15'42 26
16 Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA +1 ronde 30
17 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA +1 ronde 18
18 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott EMC-Rotax +1 ronde 29
19 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA +1 ronde 20
20 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA +1 ronde 28
21 Vlag van Finland Reijo Rosnell MBA +1 ronde 24
22 Vlag van Denemarken Frede Jensen MBA +1 ronde 32
23 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +1 ronde 27

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA Val 2
Vlag van Duitsland Adi Stadler[4] Bartol-MBA Val 11
Vlag van Venezuela Ivan Troisi MBA Val 16
Vlag van Finland Taru Rinne MBA Val 23
Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA Val 15
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA Val 12
Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda Val 8
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA 19
Vlag van Spanje Fernando Gonzales JJ Cobas-Rotax 25
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA 33

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 120
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 76
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 46
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 43
5 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 42
6 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA 36
7 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 26
8 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 23
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 21
10 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 18

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de trainingsdagen moesten Egbert Streuer en Bernard Schnieders een nieuw motorblok opbouwen nadat ze steeds met ontstekingsproblemen te maken hadden. Het nieuwe blok voldeed echter goed genoeg om de derde trainingstijd te rijden achter Steve Webster/Tony Hewitt en Rolf Biland/Kurt Waltisperg.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Krauser 1"39'28
2. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"39'51
3. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"39'91
4. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 1"40'17
5. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 1"40'57
6. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 1"40'86
7. Vlag van Zwitserland Martin Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 1"41'39
8. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 1"42'10
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 1"42'10
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 1"42'40

Regerend wereldkampioen Egbert Streuer had al twaalf punten achterstand op Steve Webster en er moest nu echt wel gewonnen worden om nog kans te maken op de wereldtitel. Streuer had de beste start, voor Webster, terwijl Rolf Biland helemaal in het achterveld terechtkwam. Toch wist Biland binnen enkele ronden aansluiting te vinden en hij passeerde eerst Streuer en ging daarna het gevecht met Webster aan. De beide combinaties waren aan elkaar gewaagd en wisselden enkele malen de posities. Streuer kon nog een tijdje volgen, maar kort voor het einde van de race liep eerst de koelwatertemperatuur te hoog op en uiteindelijk stopte hij door een defecte versnellingsbak. Biland had al een keer kort vóór de combinatie van Webster langs gedraaid, en bij het ingaan van de laatste bocht deed hij dat weer, zodanig dat ze elkaar raakten en het zijspanspatbord van Webster losscheurde. Webster was woedend op Biland, een ruzie die op het podium weer werd bijgelegd, zeker toen Webster zich realiseerde dat hij met bakkenist Tony Hewitt dankzij het uitvallen van Egbert Streuer/Bernard Schnieders zeker was van de wereldtitel.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 38"52'02 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Krauser 38"53'52 12
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 39"00'60 10
4 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 39"21'73 8
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 39"34'39 6
6 Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 39"56'39 5
7 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 39"57'45 4
8 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 40"10'00 3
9 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 40"23'74 2
10 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Krauser 40"24'12 1
11 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Wolfgang Gess BSR-Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Frankrijk Yvan Nigrowsky Vlag van Frankrijk Martial Charpentier Seymaz-Yamaha +2 ronden
14 Vlag van Duitsland Horst Schons Onbekend Onbekend +2 ronden

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 10
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 9
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha Ontsteking 13

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster (wereldkampioen) Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt (wereldkampioen) LCR-Krauser 87
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 63
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 60
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 53
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg
Vlag van Duitsland Andreas Räcke
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall
LCR-Yamaha 35
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 24
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres
LCR-Yamaha 20
9 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Andreas Räcke en
Vlag van Zwitserland Markus Fährni
LCR-Yamaha 16
10 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 14

Zweedse organisatie

[bewerken | brontekst bewerken]

Sinds de inspanningen van de Grand Prix Riders Association in de jaren zeventig was er op de circuits veel verbeterd, maar de Zweedse organisatie scheen het nog steeds niet te begrijpen. Het onderhoud aan het circuit lag al jaren stil, de pit lag niet bij start/finish, in het rennerskwartier liepen mensen rond die er niets te zoeken hadden en de sanitaire voorzieningen voor de coureurs waren miserabel. Bovendien leek het niet mogelijk om alle klassen op één dag te laten rijden, waardoor de 250cc-klasse naar de zaterdag werd verbannen. De training voor de 250cc-klasse werd met tien minuten verlengd, maar daarvan werd niet iedereen op de hoogte gesteld. Dat betekende dat een flink aantal coureurs de tijd nog kon verbeteren, terwijl de rest al gestopt was. Het duurde tot zaterdagochtend voor de jury de situatie hersteld had, wat vooral slecht uitpakte voor Toni Mang, die van de tweede naar de dertiende startplaats ging. In de 250cc-race werd Patrick van den Goorbergh te vroeg afgevlagd en bij de start van de 500cc-race moest de man met de rode vlag wegspringen omdat het startlicht te vroeg op groen sprong.

Freddie Spencer

[bewerken | brontekst bewerken]

Freddie Spencer had in de afgelopen twee jaar grote medische problemen gehad en - hoewel af en toe getraind - niet meer geracet tot in de Britse Grand Prix, waarin hij uitviel. Zijn zevende plaats in Zweden betekende dat hij voor het eerst in bijna twee jaar weer punten scoorde. De laatste keer was op hetzelfde circuit, op 11 augustus 1985, toen hij de 500cc-race won en dubbel-wereldkampioen werd in de 250cc- en de 500cc-klasse.

In Zweden debuteerde de 18-jarige Finse Taru Rinne in het WK. Ze wist in de kwalificatie 11 heren achter zich te houden, maar kwam in de 125cc-race ten val. Rinne was niet de eerste vrouwelijke coureur in het wereldkampioenschap wegrace. Ze werd voorafgegaan door Beryl Swain, die in het seizoen 1962 met een 50cc-Itom 22e werd in de TT van Man, maar ook een aantal vrouwelijke bakkenisten, zoals Marie Lambert, Pat Wise, Bernadette Bosman, Inge Stoll en Julia Bingham.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1987
FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1987

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1986
Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1988